‘Één van de allermooiste beelden die wij ooit in een film hebben gezien’: de beste (en slechtste) nieuwe bioscoopfilms

‘Las bestias’ bevat onwaarschijnlijk spannende scènes die door Sorogoyen razend knap werden gefilmd ★★★½☆

Van Rodrigo Sorogoyen, met Denis Ménochet, Luis Zahera, Marina Foïs en Diego Anido

Dankzij de Spaanse thriller ‘Las bestias’ weten we waar het ongezelligste café ter wereld zich bevindt: in een dorp in Galicië, in de schaduw van het hooggebergte in het uiterste noordwesten van Spanje (het exacte adres moeten we u schuldig blijven). In de uitspanning, een sober hok met enkele tafels en stoelen en een toog, voeren de stamgasten – allemaal keuterboeren met verweerde koppen – sombere gesprekken over het verschil tussen de wurgpaal en de guillotine, en over hoe je moet afrekenen met onbetrouwbare zaaigoedleveranciers. Zo’n dreigend sfeertje hebben we niet meer meegemaakt sinds Sailor en Lula in het stadje Big Tuna een glas Jack Daniel’s zaten te drinken in het gezelschap van de sinistere Bobby Peru (in ‘Wild at Heart’ was dat).

Ondanks de onbehaaglijke vibes in het café komt Antoine (de voortreffelijke Denis Ménochet vertolkte in ‘Inglourious Basterds’ de rol van de overmatig zwetende Monsieur LaPadite), een Fransman die enkele jaren geleden in de streek is komen wonen, er geregeld een neutje nemen. Maar zijn houterige pogingen om zich te integreren lopen op niets uit: de dorpers blijven hem spottend ‘de Fransoos’ noemen en maken hem wijs dat die lekkere stukjes runderworst die hij aan de toog staat op te smikkelen, eigenlijk gemaakt zijn van gestoofde kat (wat weleens waar zou kunnen zijn).

Antoine en zijn vrouw voelen zich thuis in hun bioboerderijtje dat aangenaam in het fraaie landschap ligt genesteld, maar in de ogen van Xan (de fantastische Luis Zahera) en zijn broer Lorenzo, die even verderop in een armoedig stulpje wonen, blijven ze zich superieur wanende indringers die zich hebben gevestigd op een stukje Spaanse bodem dat hun niet toebehoort.

De dreiging loopt op wanneer tussen Xan en Antoine een dispuut ontstaat over de plaatsing van windmolens: ’s nachts klinkt er gestommel en gedempt gelach onder Antoines vensterraam, iemand pist in zijn tuinstoeltjes, zijn tomatenoogst mislukt door loodvergiftiging. En het is echt schitterend om te zien hoe regisseur Rodrigo Sorogoyen in een reeks razend knap gefilmde en onwaarschijnlijk spannende scènes het conflict laat escaleren tot een ijselijke clash: mon Dieu, die Spaanse hillbilly’s gaan die Fransoos toch niet achterwaarts bespringen, zoals Ned Beatty overkwam in de fameuze ‘Sqeal like a pig!’-scène uit ‘Deliverance’?

Een rationele mens houdt het niet voor mogelijk dat het ooit tot zo’n gruwel kan komen, maar tijdens de ondraaglijk beklemmende ‘Raampje omlaag!’-scène voel je tot in de puntjes van je trillende vingers dat er niet veel voor nodig is om een mens te doen flippen. Het is bijzonder knap hoe Sorogoyen zijn camera tijdens een cruciale scène traagjes laat inzoomen op een opengesperde mond, maar het is nog knapper hoe hij naar het einde toe stilaan de vrouwelijke personages op de voorgrond laat treden – de stilzwijgende moeders en de volgzame echtgenotes die tot dan toe (soms afkeurend, soms instemmend) van een afstand het gewelddadige gedrag van hun mannen gadesloegen. Of hoe een puike thriller ineens openbloeit tot een prachtige ode aan de overlevingskracht van het vrouwelijke geslacht.

‘Asako I & II’ bevat één van de allermooiste beelden die wij ooit in een film hebben gezien ★★★½☆

Van Ryûsuke Hamaguchi, met Erika Karata, Masahiro ­Higashide en Kôji Nakamoto

Sinds hij de Oscar voor Beste Internationale Film won voor ‘Drive My Car’, kunnen wij de naam ­Ryûsuke ­Hamaguchi vlekkeloos uitspre­ken. Sedertdien worden ook zijn ­oudere films (onlangs nog ‘Wheel of Fortune and ­Fantasy’) in onze bioscopen uitgebracht, en daar kunnen alle liefhebbers van magische liefdesdrama’s alleen maar blij om zijn. Het vier jaar oude ­‘Asako I & II’ handelt over ­Asako, een jonge­dame die in ­Tokio een man ontmoet die, althans fysiek, sprekend lijkt op Baku, haar geliefde die tien jaar geleden spoorloos verdween. De ontknoping doet de ­mysterieuze atmosfeer een ­beetje teniet, maar ‘Asako I & II’ bevat niettemin één van de allermooiste beelden die wij ooit in een film hebben gezien: de twee rennende geliefden die, vlak na een regenbui, worden achternagezeten door de verschuivende lichtkegels die de zon doorheen de wolken op de aarde werpt.

Uw koters zullen zich amuseren met ‘Fireheart’, maar wij vonden de animatiefilm wat te druk en te schel ★★½☆☆

Van Theodore Ty en Laurent Zeitoun, met de stemmen van Olivia Cooke, Kenneth Branagh en Laurie Holden

De kleine Georgia uit Brooklyn heeft anno 1920 een natte droom: zij wil de eerste vrouwelijke brandweerman ter wereld worden. Het stalen vergiet uit de keukenkast doet voorlopig uitstekend dienst als brandweerhelm, maar haar vader, zelf een legendarische ex-­brandweerman, maakt zijn dochtertje duidelijk dat meisjes niet thuishoren in de kazerne. Maar zó makkelijk laat Georgia het vuur in zich niet doven! Uw koters zullen zich wellicht goed amuseren met die wild rondzwierende ­slangenspuiten en brandweerladderstunts, maar zelf vonden we deze Frans-­Canadese animatiefilm een ­beetje te schel, te druk en te lawaaiig. En lijkt de muziek niet verdacht goed op het hoofd­thema van de Avengers? De eerste Amerikaanse brandweervrouw was overigens niet Georgia, maar Molly Williams, een zwarte slavin die zich tijdens de grote sneeuwstorm van 1818 in New York tot heldin ontpopte. Ere wie ere toekomt, nietwaar?

‘The Story of My Wife’ kreunt onder het overmatige respect dat de regisseuse voor het boek voelde ★★½☆☆

Van Ildikó Enyedi, met Gijs ­Naber, Léa Seydoux en Louis Garrel

Deze verfilming van de veelgeliefde roman van Milán Füst vangt aan met een spannende gelofte: tijdens een drinkgelag bezweert de hoofdfiguur, kapitein Jakob Störr, zijn kameraad dat hij in het huwelijk zal treden met de eerste, de beste vrouw die door de deur van het café binnenwandelt. En zie, het geluk waait hem in zijn zeil: de eerste dame die binnenschrijdt is géén gebocheld Chinees dwergvrouwtje, maar een schoonheid die wordt vertolkt door Léa Seydoux. Bofkont! De figuranten dragen precíés de juiste jaren 20-hoedjes, maar het geheel kreunt onder het overmatige respect dat regisseuse ­Ildikó Enyedi voor het boek voelde. Als ze wat meer snedigheid in de vertelling had gelegd, als ze iets had gedaan aan die potpourri van Euro­pese accenten, en als ze haar hoofdacteurs had kunnen bewegen tot iets levendiger vertolkingen, dan hadden we misschien kunnen spreken van een geslaagde verfilming.