Een volkje krijgt de politici die het verdient, maar ook voor programma’s als ‘De Cooke & Verhulst Show’ gaat dat op

Nog één keertje zou ik ertoe bewogen worden om een week van ‘De Cooke & Verhulst Show’ uit te zitten, met dien verstande dat het de àllerlaatste zou zijn. Zo was het ons naar aanloop van dit slotseizoen immers beloofd door het duo zelf, in een aan de pijngrens appellerende zwanenzang. En belofte maakt als vanouds schuld.

Dat aangekondigde afscheid op donderdag voltrok zich in bijzijn van wat Gert Verhulst voorafgaand omschreef als ‘de fine fleur van de Belgische showbizz’. Reken maar dat een jongen als ik dan dekking zoekt. Het voor de gelegenheid uitgebreide gastenbestand waarvan sprake, reikte van Leah Thys tot Tanja Dexters, van Marc van Ranst tot Margriet Hermans. Herman Brusselmans gaf te kennen dat hij het nakende afscheid van Cooke en Verhulst als verstokt schermduo betreurde. Een lacune tekende zich al af op de Vlaamse televisie, wist Herman. Ik weet niet of het om ironie ging. En wat als het niét zo was? Ook kreeg je nog eens het bewijs, alsof je dat nog behoefde, dat politici immer in drommen stonden aan te schuiven om bij Verhulst en Cooke hun eerstvolgende peiling een handje te helpen. Als bekroning van die twijfelachtige traditie hieven nu Bart De Wever, Conner Rousseau én Bart Tommelein een gezamenlijk afscheidslied aan. Geen van de overige aanwezigen maakte een grap met ‘de Drie Tumoren’, wat ìk dan weer een lacune vond, want elke keer ik zo’n excellentie met gusto en getrokken microfoon weer een toonladder zie bestormen, denk ik: ‘blanco’.

De laatste aflevering behelsde vooral één gedurige, met oud beeldmateriaal gestoffeerde terugblik op zowat de gehele gedeelde carrière van Cooke en Verhulst, wat het gevoel gaf dat je tussen het zappen knel was komen te zitten in de greppel tussen een archiefprogramma en een moderne, overdadig glimmende opwaardering van ‘Zondag Josdag’ waarin verbatim anekdotes naverteld werden. Je moest er maar bij zijn. En was je dat niet, dan mocht je van geluk spreken. Wat ook opviel, was dat het gros van die klaarblijkelijk wonderlijke tijden blijkbaar hadden plaatsgevonden op ‘den boot’. Het minste wat je tijdens het achteromblikken dan ook kunt beweren van de ‘De Cooke & Verhulst Show’, is dat er in tegenstelling tot ‘Gert Late Night’ zelden schommelingen vielen op te tekenen. Laat niemand daar een lichtzinnig compliment in lezen, want een schommeling kent ook even vaak een opwaartse trend. Enfin, tot àllerbeste moment werd verkozen: James Cooke die een condoom opblies op z’n hoofd. Ja, een lacune hoor.

Wie de rest van de slotweek van ‘De Cooke & Verhulst Show’ niet had uitgezeten, en waarom zou je ook, dacht wellicht daarmee het memorabelste gezien te hebben. Dat was dan buiten de uitzending van dinsdag gerekend, want daarin werd het intussen bekende trucje overgedaan met de afzwaaiende talkshowpresentatoren die als enigen niet wisten wie er die avond bij hen zou aanschuiven. Vreemd dat die kunstgreep niet voor de allerlaatste aflevering gehouden werd, dacht ik eerst nog, maar toen ik Verhulst met elke nieuwe verrassing een stukje nukkiger zag worden, begreep ik één en ander al beter. Je herkende het toenemende chagrijn van iemand die het gewend was zélf te ordonneren, en niet van plan was om zich nu zonder slag of stoot neer te leggen bij een omkering van de machtsverhoudingen. Dat vond ik vooral sneu voor Siska Schoeters, die daardoor zienderogen wegdeemsterde op haar zitje als spreekstalmeester ad interim. De sfeer contrasteerde alleszins gevoelig met de kamerbrede grijnzen die donderdag uitgesmeerd waren op Verhulst en Cookes beider fysionomie tijdens hun eigenhandig gebrachte, àllerlaatste rondje schmaltzmuziek ter afscheid.

Rest mij nog stil te staan bij de meest in het oog springende ingreep van dit seizoen, want zoals wel meer dagelijkse talkshows die niet lang genoeg stilgestaan hebben bij de rechtsgeldigheid van de eigen bestaansredenen alvorens de brainstormfase te ontstijgen, ging ‘De Cooke & Verhulst Show’ zich mettertijd ook almaar sterker beroepen op het internet voor vulling. Die verwrongen entente tussen oude en nieuwe media liet zich het beste lezen in de berichten die geplukt werden op sociale media, en die aldoor in beeld verschenen als livecommentaar op wat je net had gezien. Toen Cooke en Verhulst op maandag een waaghals in de studio ontvingen die zijn hele hebben en houwen had geïnvesteerd in bitcoin, liet ene Monique bijvoorbeeld enige expertise ter zake doorschemeren met de tekst ‘Ja, bitcoin is de moeite waard!’ Na de tussenkomst van Monique was ik plots aan wat gezonde tegenspraak toe, merkte ik, want die bitcoin-bobo vertrouwde ik ook al voor geen haar.

Toen Cooke op dinsdag plots verrast werd met een apparaat waarmee mannen aan den lijve een waarheidsgetrouwe indruk konden krijgen van menstruatiekrampen, was het aan ene Lesley om de overslaande stemme des volks te bezigen. ‘Geweldig! Laat hem maar lijden!’, las het bericht onder Cookes gepijnigde trekken. Ik zal niet beweren dat dat sentiment me vreemd was op dat moment, maar het verschil tussen slechte en gevààrlijke mensen zit ‘m volgens mij toch in het onbeschroomd wereldkundig maken van je bloeddorst. ‘Politiek kan ook leuk zijn! Precies de nieuwe Romeo’s!’, had één onverlaat het dan weer gepresteerd te typen in de laatste aflevering, tijdens het muzikale nummer van bovenvermelde politieke gelegenheidsformatie. Als het maar leuk was. Leuk, leuk, leuk. Een volkje krijgt de politici die het verdient, zeggen ze dan. Ook voor televisieprogramma’s gaat dat op.

Zo, jongens. Beloofd is beloofd.