‘Eenmaal andermaal’ kan onmogelijk het favoriete programma van zelfs maar één Vlaming zijn

Zou de bedenker van ‘Eenmaal andermaal’ zelf enthousiast zijn geweest toen hij de VTM-bonzen zijn creatie voorlegde? Liepen die laatsten, na zijn uitleg te hebben aanhoord, nog tot lang na zonsondergang juichend de Medialaan op en af? Is dit het favoriete programma van al was het maar één Vlaming? Neen. Zelfs in een onrechtvaardige wereld als de onze is het daarvoor in werkelijk ieder opzicht te middelmatig.

In ‘Eenmaal andermaal’ schuimen Axel Daeseleire en Jacques Vermeire rommelmarkten en antiekzaken af. Met elk 750 euro in hun zak en een extra BV in hun zog moeten ze drie pronkstukken vinden, die vervolgens wat worden opgeknapt en geveild voor het goede doel. Met het format an sich is niet zo heel veel verkeerd, hoogstens is het wat banaal. Het had een rubriek in ‘Zondag Josdag’ kunnen zijn, ware het niet dat dit programma, zoals íéder programma, net zo lang is uitgerekt tot het een uur van onze levens moest innemen.

Maar dan dat bedrag. Wat koop je vandaag nog voor 750 euro, tenzij een halve kar in een supermarkt? Hoeveel van wat in het Louvre hangt viel voorheen te bezichtigen op een sprei op het Vossenplein? Deze week besloeg de oogst een lelijk kadertje, een namaaketagère (zo’n ding om kaas op te leggen), een beeld van Bart Simpson, een platenspeler in een doos, zo’n barkast in de vorm van een wereldbol en een beeldje van iemand die een vrouw beft onder een laken. Ik zie de vertegenwoordiger van zo’n liefdadigheidsorganisatie al voor me, aan het eind van het seizoen, met in zijn handen een grote kartonnen cheque ter waarde van 152 euro. En maar dankbaarheid veinzen.

‘Eenmaal andermaal’ zou een leuk kijkstuk kunnen zijn, mochten de competitief scharrelende BV’s meer tot lachen aanzetten dan de eeuwig onder neonlicht acterende Daeseleire en de soms als komiek omschreven Vermeire. Helaas, dit land herbergt geen Conan O’Brien die zelfs een bezoek aan een zetmeelfabriek tot lachstuip ombuigt, wellicht omdat het allang tevreden is met een grijns en een rood petje. Zeeën van kitsch en wij, die veertien kijkers, moeten een mondhoek zien op te trekken bij ‘Ik vin da wel iet ieël staalvol’ (Daeseleire) en ‘Engeltjes da zin ek gère engeltjes’ (Druyts, Natalia). Wie alvast een hele aflevering heeft staan kirren van plezier, het harde piemeltje telkens net buiten beeld, was Vermeires aanhangsel du jour Davy Parmentier, die zo graag BV wil zijn dat hij er baas van VTM voor is geworden.

Ook het oplapwerk kan spectaculairder. Toon het, om te beginnen. Nu kijk je naar twee mensen die ergens binnenkomen en iemand in werkplunje een voorwerp wijzen. Nooit is die restaurateur onder de indruk, nooit laait enig vuur op in haar hart. Vroeger had je op Discovery Channel van die programma’s waarin iemand een met de hand gebouwde motorfiets bestelde of een oude roestbak wilde laten opknappen, telkens met een overenthousiaste excentriekeling aan de lasbrander. Op MTV stond Xzibit op zijn allerminst handenwrijvend een lens toe te knikken terwijl in de achtergrond iemand een jacuzzi installeerde waar zonet nog een achterbank had gezeten, hier is het hoogst haalbare een stil mompelen dat iets wel nog wat moet worden opgeblonken.

En dan moet de boel dus nog worden geveild. Een prikkelend schouwspel. ‘40 euro. 40 op mijn rechterhand. 40. 40. 45 bij meneer links. 45. 45. 45. Iedereen voldaan op 45? Niemand meer dan 45? 50. 50 op mijn linkerhand. 50. Niemand meer dan 50? 50 hier. Iedereen voldaan op 50? 50. 50 euro. Goed nagedacht op 50? Eenmaal… Andermaal…’ En nergens een wereldbol te bekennen.