Eigenlijk leuker dan ‘Blind Getrouwd’: datingshow ‘Love is Blind’ op Netflix

Nu ‘Blind getrouwd’ weer begonnen is en zowel ‘Temptation Island’ als de Vlaamse versie van ‘First Dates’ enthousiast in de coulissen staat te trappelen, heeft de gemiddelde tv-kijker wellicht evenveel nood aan een nieuwe datingshow als Paul Magnette aan een tongkus van Bart De Wever. Maar: tenzij u na de eerste aflevering van ‘Blind Getrouwd’ al luidkeels ‘J’en ai marre’ hebt geroepen, zou ik u toch hartelijk ‘Love is Blind’, de realityreeks waarmee Netflix zich op het amoureuze pad waagt, aanbevelen.

Terwijl ‘Blind Getrouwd’ nagaat of je de liefde in wetenschappelijke formules kunt vatten en ‘Temptation Island’ onderzoekt in hoeverre ze bestand is tegen sloten alcohol en bakken silicone, stelt ‘Love is Blind’ een nog fundamentelere vraag: hoe belangrijk is het uiterlijk in het liefdesspel?

Dertig singles – vijftien mannen, vijftien vrouwen – nemen bij de start hun intrek in twee aparte woonruimtes. Gedurende een tiental dagen mogen ze daten, maar dan zonder dat ze elkaar zien: alles verloopt in speciale kamertjes waar een lichtgevende wand als barrière dient. Als het na verloop van tijd klikt, kan de man of de vrouw – in de praktijk meestal de man – een aanzoek doen, in de wetenschap dat het huwelijksfeest vier weken later plaats zal vinden. Pas na het jawoord is er een ontmoeting in levende lijve en vertrekken de duo’s op een korte verlovingstrip; daarna gaan ze samenwonen en leren ze elkaars familie kennen, in afwachting van de heuglijke dag in de erg nabije toekomst.

Presentatoren en echtgenoten Nick en Vanessa Lachey mogen ‘Love is Blind’ dan omschrijven als een ‘spannend sociaal experiment’, het hele concept is natuurlijk een beetje ridicuul. Dat je verliefd wordt op iemand die je nog nooit hebt gezien, tot daar aan toe: in internetcafés in Oekraïne en omstreken noemen ze dat ‘ons businessmodel’. Maar dat je de persoon met wie je een ‘match’ hebt na een paar dagen en evenveel gesprekken huilend van ontroering en op één knie ten huwelijk vraagt, zou zelfs Ingeborg er wat over vinden. Het helpt ook niet dat ik nog maar zelden op een plek die niet de Humo-redactie is zoveel ontstellend mooie mensen samen hebben gezien; toch vreemd voor een programma dat niet rond het uiterlijk draait.

Het ‘guilty pleasure’-gehalte van ‘Love is Blind’ is dus erg hoog, maar dat maakt ook de charme van de reeks uit. Tijdens de blind dates kun je je ergeren aan de oppervlakkigheid van sommige deelnemers – ruwweg in dezelfde regio wonen en allebei van honden houden blijkt genoeg om iemand te beschouwen als de liefde van je leven – of aan die ene kandidate die in een mum van tijd niet één maar twéé mogelijke echtgenoten vindt. Na het eerste lijfelijke contact is het dan weer heerlijk om te zien hoe duo’s helemaal in elkaar opgaan of – nog heerlijker – moeite hebben om ‘de verbinding te maken tussen de stem en het lichaam’, zoals een dame het eufemistisch uitdrukt. Bij één koppel loopt het trouwens snel weer spaak, als de man bekent dat hij – glad vergeten! - biseksueel is, en de vrouw dat toch graag had geweten voor ze ‘ja’ zei

Ook een pluspunt: het gaat verbazend goed vooruit. Het experiment nam, van de intrede van de kandidaten tot de huwelijksceremonies, slechts veertig dagen in beslag en Netflix gooit de hele zwik van tien afleveringen in drie keer online. Terwijl er in elk seizoen van ‘Blind getrouwd’ een punt komt dat alles een eeuwigheid lijkt te duren – meestal als de koppels voor de honderdste keer een gesprek beginnen over hun al dan niet groeiende gevoelens – wordt er hier niet nodeloos gerekt. In de eerste vijf afleveringen alleen al zaten én de blind dates, én de aanzoeken, én de huwelijksreizen; in het kwartet dat volgde zijn de koppels gaan samenwonen, kregen ze hun eerste ruzies, moesten ze elkaars ouders ontmoeten en - dit programma heeft werkelijk alles - passeerde er ook even een hond die wijn dronk uit het glas van zijn baasje. En eind deze week verschijnt de finale, waarin duidelijk wordt wie effectief in het huwelijk is getreden. Afgaand op de trailer valt daar genoeg drama te rapen om de scenaristen van ‘Grey’s Anatomy’ inspiratie voor nog vijf seizoenen te geven en is er minstens één bruid die in haar witte jurk het hazenpad kiest. Zoals Luc Caals zei toen hij binnenstapte in all-you-can-eat-frituur De Vettige Hap: ‘Smullen!