Elvis Presley, Buzz Lightyear en een wroetende varkenssnuit: vier films om deze week voor naar de bioscoop te gaan

ELVIS ★★★1/2☆

Van Baz Luhrmann, met Tom Hanks, Austin Butler, Olivia DeJonge en David Wenham

BIOPIC In afwachting van zijn échte wederkomst (op de dag des rock-’n-rolls) kunt u Elvis Aaron Presley in zijn diverse verschijningsvormen (de jonge god in de blauwe suède schoenen, de ‘Comeback Special’-Elvis in zijn zwartleren motorpak, de in glitter gehulde Las Vegas-Elvis) alvast zien shaken in ‘Elvis’, de nagelnieuwe, niet perfecte maar nu en dan ongelooflijk swingende biopic van de maker van ‘The Great Gatsby’ en ‘Moulin Rouge’.

Het interessante is dat we het levensverhaal van The King beleven vanuit het perspectief van de in Breda geboren Colonel Parker, de gehaaide manager die Elvis in het begin van de jaren 50 onder zijn hoede nam, hem zijn eerste vette platencontract bezorgde (bij RCA Records) en hem vervolgens – moge hij eeuwig branden in de hel! – van een zwierige rocker listig ombouwde tot een gigantische merchandisingmachine. De in een vetpak rondbanjerende en in een indrukwekkende halskwab verdwijnende Tom Hanks, die vanuit sommige camerahoeken akelig goed lijkt op de dikbuikige tweelingbroer van koning Albert, hamert er met een moddervet Nederlands accent meermaals op dat hij níét de booswicht was voor wie hij vandaag wordt versleten (‘Nee, ik heb hem niet vermoord! Ik heb hem gemáákt!’). Zijn jammerklacht mag niet baten: ook na ‘Elvis’ blijven wij de Colonel zien als een soort horrordemon die bezit nam van Presleys ziel en bankrekening en er uit winstbejag alles aan deed om de shake, de rattle en de roll uit Elvis te zuigen.

Austin Butler mist misschien de unieke magnetische uitstraling van the real thing, maar wanneer de acteur z’n vingers tegen mekaar wrijft, rond zijn as wervelt en het op een shaken zet, ja, dan lijkt hij wel bezeten door dezelfde geesten die de echte Elvis op het podium aanvuurden.

Baz Luhrmann tolt zó verschroeiend snel door het leven van Elvis dat we soms duizelend naar adem moesten happen, maar op de cruciale momenten voelt het daadwerkelijk alsof de Heilige Geest van Elvis zich uitstort over de film. De in zijn leren pak gestoken Elvis die tijdens de weergaloze kerstspecial, die anno 1968 zijn grote comeback inluidde, tot razernij van de Colonel – die hem eigenlijk in een rode kersttrui ‘Silent is the Night’ wilde horen zingen – ineens onvervalst begint te rocken: zie het vuur, ervaar de energie en vóél de vreugde die Elvis zélf tijdens dat legendarische concert moet hebben gevoeld! De in een cape gehulde Presley die in Las Vegas tijdens het repeteren van ‘Suspicious Minds’ zijn muzikanten één voor één gaat aanvuren: nooit meer zullen wij lacherig doen over de Vegas-Elvis!

Op díé momenten staat de bioscoopzaal onder elektriciteit, voel je zijn kracht en wil je net zoals zijn uitzinnigste fans je slipje naar het scherm smijten; dán snap je waarom de concerten van Elvis iets weg hadden van een ophitsend lustmisdrijf; in díé scènes besef je waarvoor Elvis stond en waarvoor hij vandaag – en we schrijven dit terwijl ‘Hound Dog’ ons schrijfhok uiteen laat knallen – nog steeds staat. Well, that’s all right mama!

THE NEW PIGS ON THE BLOCK ★★1/2☆☆

Van Jimmy Kets, met Luc, Mia en Anja

DOCU The new pigs on the block zijn Mia, Luc en Anja, drie varkens die in het kader van een sociaal project de voedselresten van de buurtbewoners mogen opvreten. Documentairemaker Jimmy Kets haalt uit de interactie tussen de dieren en hun omgeving enkele mooie en grappige beeldkaders, maar na de zoveelste close-up van een wroetende varkenssnuit begonnen we toch een beetje te hunkeren naar de vlammende ruimteavonturen van Buzz Lightyear. En er is nog iets: net zoals in het verwante ‘Gunda’, over de lotgevallen van een zeug en haar biggen op een Noorse boerderij, nodigt de maker u in het eerste uur uit om uw gevoelens en uw overtuigingen op de dieren te projecteren, om u vervolgens een mokerslagje te verkopen. Het is een goede zaak dat het trieste lot van die beesten wordt aangeklaagd, maar het hele opzet ruikt – behalve naar een varkensstal – toch ook een beetje naar een manipulatieve truc.

THE BLACK PHONE ★★★1/2☆

Van Scott Derrickson, met Ethan Hawke, Jeremy Davies en Mason Thames

HORROR Behalve krék hetzelfde bakkes heeft Joe Hill, de zoon van Stephen King, van zijn vader ook de aanleg overgeërfd om onrustwekkende gruwelsituaties, intrigerende bovennatuurlijke gebeurtenissen en onvergetelijke demonische figuren te verzinnen. Het in het jaar 1978 spelende, door de maker van ‘Sinister’ geregisseerde ‘The Black Phone’, gebaseerd op één van Hills korte verhalen, speelt met ijzingwekkende doeltreffendheid in op onze diepgewortelde angst voor in bestelwagens rondrijdende boemannen die kinderen ontvoeren en opsluiten in verborgen kelders. De gekidnapte Finney die zo stil mogelijk een hangslot probeert open te peuteren terwijl de killer (een geweldige Ethan Hawke) in de kamer ernaast een uiltje knapt: u zult geen kik durven te geven. Goeie horrorstuff dus, al doet het ‘Je hebt een geweldige arm!’-moment in de finale wel héél sterk denken aan de ‘Swing away!’-climax van M. Night Shyamalans ‘Signs’.

LIGHTYEAR ★★★☆☆

Van Angus MacLane, met de stemmen van Chris Evans, Keke Palmer en Peter Sohn

Ondanks die aangrijpende tijdparadox dienen we te erkennen dat het grotendeels op pure actie steunende ‘Lightyear’ niet de universele emotionele kracht heeft van Pixar-toppers als ‘WALL•E’, ‘Up’ of, jawel, ‘Toy Story’. Voorwaarde om volop van dit ruimteavontuur te kunnen genieten is dat u, net zoals wij, een fan bent van knetterende laserpistolen, van sissende sluisdeuren (een geluid dat ons als muziek in de oren klinkt!), van naar de sterren reikende ruimtevaartuigen en van astronauten die aan stuurknuppels rukken en zinnetjes declameren als: ‘Maak de thrusters klaar!’ In wezen is ‘Lightyear’ één grote liefdesverklaring aan het sciencefictiongenre: sommige designs en outfits deden ons zelfs denken aan de oude ‘Flash Gordon’-comicbooks (nog gevonden op de vlooienmarkt op het Vossenplein in Brussel!) die wij als kind verslonden.

Een groot nadeel is wel dat de actie zó snel voorbij dendert dat een mens bijna uit het oog verliest hoe oogverblindend mooi de animatie bijwijlen oogt: zeker de nachtscènes op de donkere kant van de planeet vormen een lust voor het oog. En als u ons nu wil excuseren: ten einde het hele avontuur te kunnen naspelen, gaan wij op zolder op zoek naar onze Buzz Lightyear-pop. Maak de thrusters klaar!