Engel

De ballade van de wielerkampioen en het hoertje.

De tekst waarmee deze merkwaardige film opent (‘Scènes, dialogen, emoties en gedachten van de personages weerspiegelen de verbeelding van de regisseur en mogen niet verward worden met de werkelijkheid’) maakt onmiddellijk duidelijk dat u geen feitelijke reconstructie van de laatste uren van wielrenner Frank Vandenbroucke hoeft te verwachten. Niemand zal ooit weten wat er precies is voorgevallen tijdens die laatste, fatale nacht van VDB in dat prostitutiehotel in Senegal.

Was de bedsprei in het peeskamertje werkelijk blauw, hing er een ventilator aan het plafond te ratelen, wilde de wielrenner écht met dat hoertje trouwen? Dimitri Verhulst, die de zaak-Vandenbroucke als basis nam voor zijn ‘Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten’, weet het niet, en Koen Mortier, de regisseur die de monoloog heeft verfilmd, evenmin. En toch, zegt onze intuïtie ons, zou het weleens kunnen dat dit melancholische dichtwerk dichter bij de verknipte state of mind van VDB komt dan om het even welke biografie.

Doordat we allemaal weten dat VDB in 2009 in Senegal is overleden, overvalt je al vanaf de eerste scènes een gevoel van nakende doem. Wielrenner Thierry Brasfort (Vincent Rottiers), die zijn training onderbreekt om in Senegal te gaan feestvieren, lijkt fysiek volledig hersteld van een gruwelijke val – vergelijkbaar met de smak van Johan Bruyneel in de Tour van 1996 – maar de onderhuids borrelende agressie en zijn cokeverslaving maken al snel duidelijk dat hij een man is die alleen in de duisternis ronddrijft. Wanneer een Senegalese taxichauffeur hem vraagt wie hij is, antwoordt hij met zinnen die recht uit een zelfgeschreven in memoriam lijken te komen: ‘Ik had het profiel, het talent. Maar ik heb mijn kans laten schieten.’ Alsof Thierry al een fantoom is.

Tegelijk volgt de camera het spoor van Fae (Fatou N’Diaye), een Senegalees hoertje dat genoeg heeft van de zwetende papzakken die ze in smoezelige achterkamertjes moet bevredigen. En zoals je soms wordt overvallen door een plotselinge coup de foudre voor iemand van wie je het gezicht amper kunt zien in een donker café, zo gloeit er in het blauwe floodlight van een discotheek een plotse hartstocht op tussen de renner en het hoertje. Jammer genoeg zal ze maar een kort leven beschoren zijn, die floodlight-liefde.

Geen idee of ú voor deze ‘Engel’ zult vallen, maar Mortier zet na ‘Ex drummer’ en ‘22 mei’ opnieuw een stap vooruit als cineast. De wondermooie fotografie van Nicolas Karakatsanis en de muziek van Soulsavers doen ‘Engel’ met een zachte vleugelslag opwieken in de richting van een licht onwerkelijke hemisfeer. Typerend voor de bevreemdende toon van ‘Engel’ is de schitterende scène waarin Thierry in de taxi vertelt over de droom die hij onlangs heeft gehad. In het zonovergoten Afrikaanse landschap dat ondertussen door het autoraampje voorbijzoeft, zien we ineens een radiotelescoop. Ook in Senegal is iemand op zoek naar signalen uit de ruimte, maar het enige wat de gigantische parabolische schotelantenne uiteindelijk waarneemt, is de volslagen eenzaamheid van de renner. Erik Stockman