Er hangt een bezwerende tovernevel over ‘Undine’ die u meevoert op de grensweg tussen sprookje en realiteit

Sinds de onvergetelijke ontmoeting tussen Bruno Ganz en Peter Falk in het meesterwerk ‘Der Himmel über Berlin’ weten we dat er in Berlijn onzichtbare engelen ronddolen die weemoedig luisteren naar de gedachtestromen van de voorbijgangers. Dankzij ‘Undine’ weten we nu ook dat er zich in de buurt van de Potsdamer Platz nog andere mythische wezens ophouden, al vallen ze in hun mensengedaante niet meteen op tussen de inwoners van de hippe metropool waar ze zulke lekkere worst met zuurkool serveren. Wie zou kunnen vermoeden dat Undine (Paula Beer), de perfect normaal uitziende maar zich een tikkeltje onthecht gedragende vrouw die in de allereerste scène de bons krijgt van haar vriendje, tot het rijk der fabelen behoort? ‘Als je me verlaat, moet ik je doden’: ja, dát zinnetje is misschien wel een wenk dat u zit te kijken naar een hedendaagse variant op de sage van... Maar misschien hebt u het zelf al geraden. Even later ontvouwt zich één van de mooiste romantische kennismakingen sinds die tussen Jesse en Céline uit ‘Before Sunrise’: Christoph (de prachtige acteur Franz Rogowski), een jongeman die Undine eine Tasse Kaffee aanbiedt, stommelt nogal onhandig achteruit, waarna het aquarium in het café uiteenknalt en het water – alsof Christoph en Undine een liefdeswijding ondergaan – over hen heen golft.

Het zegt misschien wel iets over de toverkracht van deze film dat de op de kletsnatte cafévloer liggende kleine bronzen duiker, die tot de decoratie van het versplinterde aquarium behoorde, en die verderop in het verhaal nog een belangrijke rol zal spelen, ons voor het eerst in jaren nog eens deed denken aan de Duiker, de marionet die jaren geleden door de straten van Antwerpen dwaalde. In een werkelijk magische scène komt Christoph, zelf beroepsduiker, in een donker stuwmeer ineens oog in oog te staan met een kanjer van een zeebaars (zijn naam: Gunther) die verdorie goed lijkt op Prosper, de reusachtige karper die in het Suske en Wiske-album ‘De bronzen sleutel’ loert naar Lambik. Wanneer Christoph Undine na een nachtelijk duiktochtje bewusteloos uit het meer haalt, plaatst hij zijn handen midden op haar borstkas en dient hij haar borstcompressies toe op het ritme van ‘Stayin’ Alive’ van de Bee Gees: ‘Ah, ha, ha, ha, stayin’ alive, stayin’ alive!’ Het is slechts een detail (maar wel realistisch: het Rode Kruis kent een hele lijst van liedjes met dat beademingstempo), maar het pleit voor regisseur Christian Petzold dat hij zo’n reanimatiescène, al duizend keer gezien in de cinema, weet op te leuken tot een half-komisch, half-surreëel spektakel.

Alle scènes bij elkaar genomen hangt er een bezwerende tovernevel over deze film die u meevoert op de grensweg tussen sprookje en realiteit. En geef toe: een film die gelooft in de kracht van de liefde; die je in gedachten terugvoert naar de magie van ‘De bronzen sleutel’, van ‘Der Himmel über Berlin’ en van de Duiker; én die daarenboven doet verlangen naar zuurkool met worst, verdient toch vier fonkelende sterren?

Beschikbaar via Sooner, ZED vanuit je zetel, cinemabijjethuis.be, iTunes, Apple TV en Google Play.