Er is momenteel geen serie met zoveel gedenkwaardige scènes per aflevering als ‘Succession’

‘Are you scared of fighting dad?’, vraagt Kendall Roy aan zijn broer Roman, wanneer ze bij de start van het vierde seizoen van ‘Succession’ moeten beslissen of ze nog maar eens de handschoen opnemen tegen hun vader. ‘No’, antwoordt Roman, ‘It’s just, that’s getting fucking old.’ Hij heeft een punt: de eerste aflevering draait voor de zoveelste keer rond een gevecht tussen Logan en zijn kinderen, maar ook al is het meer van hetzelfde, achteraf wil je er alleen nóg meer van.

Deze recensie bevat spoilers uit de eerste aflevering van het vierde seizoen van ‘Succession’

Afgaand op het gesprek tussen Kendall en Roman weten de makers ergens dat ze in herhaling vallen, en dat het aantal variaties op kinderen die een vadermoord proberen te plegen beperkt is. In de finale van het derde seizoen trok Logan, met de hulp van Tom Wambsgans, nog op memorabele wijze het laken naar zich toe, maar bij het begin van de laatste reeks zien Kendall, Roman en Shiv een kans om wraak te nemen. In plaats van hun aandacht en geld in een nieuw mediaproject genaamd The Hundred te stoppen, beseffen ze dat ze simpelweg een ander bedrijf over kunnen kopen, één waar - bonus! - Logan ook op aast. Of dat echt een succes kan worden, valt af te wachten: de kinderen hebben in het verleden namelijk uitvoerig bewezen dat hun ambitie groter is dan hun zakelijk instinct.

Het is op zich weinig verrassend, en dus is het misschien goed dat ‘Succession’ er na dit seizoen mee ophoudt. Van HBO had bedenker Jesse Armstrong vast nog wel een paar jaar met zijn kijkcijferkanon en prijsbeest mogen doorgaan, maar hij wou er een punt achterzetten voor de inspiratie opdroogde. En na de eerste aflevering lijkt de kans ook groot dat ‘Succession’ - een van de zeldzame series die seizoen na seizoen beter zijn geworden - eindigt op een hoogtepunt. Je kunt namelijk wel zeggen dat je het verhaal ondertussen kent, als het allemaal zo goed gebracht wordt, valt daar niets op af te dingen. Het is alsof je voor de tiende keer in het Hof van Cleve zou gaan eten en teleurgesteld zou zijn dat je opnieuw een perfect driesterrenmenu voorgeschoteld krijgt.

Er is momenteel - ‘The White Lotus’ misschien uitgezonderd - geen serie met zulke knappe dialogen en sterke acteurs, en met zoveel gedenkwaardige scènes per aflevering. ‘The Munsters’, de opener van seizoen vier, bulkte er in ieder geval van. Het gesprek tussen Logan en Tom, waarbij die laatste in ruil voor zijn verraad de eeuwige loyaliteit van de oude man hoopte te krijgen maar niet verder raakte dan de voorwaardelijke wijs van ‘If we’re good, we’re good’. Tom die zijn ‘disgusting brother’ Greg plaagde met de date die hij meebracht naar Logans verjaardagsfeest, en hem nadat de twee tortelduifjes zich hadden teruggetrokken in een van de vele kamers van het huis meedeelde - ‘You accidentally made him a sex tape’ - dat er overal camera’s hangen. De vreselijke scène waar Logan aan zijn gasten vroeg om hem te ‘roasten’ en iedereen (behalve de arme Greg) doodsbang was om iets verkeerds te zeggen - of zoals ze het in Plopsaland tot voor kort noemden: de vergadering op maandag.

Het blijft ook ongelooflijk hoe vlekkeloos ‘Succession’ de dunne grens tussen zwarte komedie en drama weet te bewandelen. Het aantal keer dat ik tijdens de eerste aflevering heb moeten lachen met een goed gevonden belediging of een ongemakkelijk moment is niet op twee handen te tellen, maar tegelijk was alles ook bijzonder triestig. Hoe het huwelijk tussen Tom en Shiv uiteen is gevallen, en beiden niet bevreesd zijn om de scherven te gebruiken om zelf vooruit te komen of de ander te kwetsen. Of hoe Logan op zijn feest stiekem hoopte op een telefoontje van zijn kinderen - desnoods had hij er een sms voor willen sturen! - maar uiteindelijk net het tegenovergestelde gebeurde. Hij moest hen bellen nadat zij meer geld op tafel hadden gelegd, en zijn gelukwensen waren een scheldpartij: ‘Congratulations on saying the biggest number, you fucking morons.’

De droevigste scène was die waarin Logan het feest ontvluchtte en met zijn bodyguard Colin iets ging eten. Niet alleen omdat Logan Colin ‘my best pal’ noemde, duidelijk tot diens verbazing, maar ook omdat de CEO tegenover de lijfwacht zijn door en door cynische mensbeeld uit de doeken deed, waarbij personen weinig meer zijn dan ‘economic units, operating in a market’. Het was ook aan dat tafeltje dat Logan bekende dat hij niet gelooft in het hiernamaals: ‘Do you think there’s anything after this?’, vroeg hij aan Colin, ‘I don’t think so: this is it’. Misschien is dat een sluikse manier van de makers om de hoop op een sequel of een spin-off de kop in te drukken, maar het vat ook het heersende gevoel bij het nakende einde van ‘Succession’. Nog een tweetal maanden en de serie neemt - met een welgemeende ‘fuck you’ richting alle reeksen die niet tot aan haar enkels komen - afscheid van de fans en aan het zwarte gat dat daarop zal volgen, durf ik nog niet te denken.