‘Er lijkt de laatste jaren steeds minder plaats voor absurde humor en complete nonsens’

Vanavond kunt u op Caz de comedyshow ‘Rauwe kloten’ van Gunter Lamoot, de geestelijke vader van Showbizz Chantal, bekijken. Drie jaar geleden sprak hij met Humo over verleden en toekomst. Herlees het interview hier.

(Verschenen in Humo op 3 juli 2017)

In een poging uw vakantiegevoel toch wat leven in te blazen, zoekt Humo de hele zomer lang verpozing bij bekende lui die u meenemen op een warmhartige trip tussen verleden en toekomst. Mag onze nieuwe ‘Zomerliefdes’-reeks inwijden: Gunter Lamoot!

HUMO Hoe herinner jij je de eindeloos lange zomers uit je kindertijd?

GUNTER LAMOOT «Mijn ouders baatten een hotel uit aan ’t Klein Strand in Oostende, Hotel Regent. Mijn vader was kok en mijn moeder hield zich bezig met de zakelijke kant. Niet simpel, want we spreken van het precomputertijdperk. Er waren dertig kamers, en we woonden er zelf ook. Het was een oud hotel: in 1988 zijn m’n ouders ermee gestopt omdat ze niet in orde waren met de nieuwe veiligheidsvoorschriften – de liften hadden bijvoorbeeld nog traliewerk. Ik ben bij wijze van spreken opgegroeid in een iets gezelliger versie van het hotel uit ‘The Shining’ (lacht).»

HUMO Had het bij momenten ook wat weg van ‘Fawlty Towers’?

LAMOOT «Het tweede seizoen van ‘Fawlty Towers’ heb ik als kind gezien toen het in 1979 op tv werd uitgezonden. Mijn ouders keken er ook naar, omdat het, hoe bizar het soms mocht zijn, heel herkenbaar was – dode hotelgasten incluis. Ik heb zelf twee mensen weten overlijden in ons hotel, en m’n ouders in hun hele hotelcarrière zeker zes. Een groot deel van onze klandizie bestond uit oudere Walen, die soms van juni tot eind augustus bij ons in volpension verbleven. Zaten de gasten ’s ochtends niet aan de ontbijttafel, dan gingen we een kijkje nemen op hun kamer, waar je af en toe een dode aantrof. Die moest je dan beneden zien te krijgen. Het lichaam werd in de lift op een stoel gezet, er werd een laken overheen gedrapeerd en daarmee moest je zo onopvallend mogelijk langs de eetzaal passeren (lacht).

»Dat sommige gasten de hele zomer bij ons verbleven, schiep een band. Toen ik 4 à 5 jaar was, was mevrouw Devos, die nooit getrouwd was geraakt, mijn beste vriendin. Ze nam me vaak mee naar het strand, iets waar mijn ouders geen tijd voor hadden tijdens het hoogseizoen. Ik mocht ook altijd iets uitkiezen in het speelgoedwinkeltje op de dijk: m’n eerste Playmobil-figuurtjes en m’n Spiderman-pop dateren uit die tijd – ik heb ze hier nog ergens liggen. Ik gooi zelden iets weg, ik heb bijvoorbeeld ook élk nummer van Humo sinds 1992, netjes verzameld in kartonnen dozen. Vraag me niet waarom (lacht).»

HUMO Moest je ’s zomers een handje toesteken in het hotel?

LAMOOT «Ik hielp weleens bij het opdienen en haalde soms de vaatwasmachine leeg, maar omdat ik dat niet graag deed, werd het ook niet van me verwacht. Een hotel uitbaten is gekkenwerk: ik snap nog steeds niet hoe mijn ouders het al die jaren hebben volgehouden.

»Ik zat als kind vaak thuis. Ons hotel gaf uit op het strand, waardoor ik binnen ook zicht op zee had. Ik voelde niet de behoefte om dan nog op het strand te spelen. M’n elf jaar oudere zus en ik hadden elk twee kamers. Toen ze het ouderlijk huis verliet, beschikte ik plots over vier kamers. Ik trok me erin terug om te prutsen, te knutselen, te tekenen, te lezen of tv te kijken. Ik amuseerde me wel met m’n vriendjes op school, maar daarbuiten zag ik hen zo goed als nooit, ook ’s zomers niet. Ik ging wel veel naar de bibliotheek aan het Wapenplein. Ik vroeg lidkaarten aan voor m’n ouders, om ze dan zelf te gebruiken. Zo kon ik zoveel mogelijk boeken en vinylplaten – niet alleen met muziek, maar ook met conferences van Toon Hermans en Willy Lustenhouwer – mee naar huis nemen.

»Ik heb het altijd meer voor de winter dan voor de zomer gehad, zeker aan de kust. Ken je die documentaire over Marvin Gaye, ‘Trouble Man’, die inzoomt op de periode waarin hij in Oostende heeft gewoond? Daarin zie je hem even aan ’t Klein Strand wandelen, ons hotel staat er nog net op. Die sfeer van zoemende neonlichten in de duisternis, een onstuimige zee en een zo goed als verlaten strand, dat vind ik veel gezelliger. Ik zou zot worden als het de hele tijd zo warm en zo lang licht zou zijn als nu.»

HUMO Marvin Gaye nam begin jaren 80 de ferry van Brighton naar Oostende. Heb jij ooit de omgekeerde tocht gemaakt?

LAMOOT «Als tiener heb ik twee keer samen met mijn grootmoeder de ferry naar Engeland genomen, om mijn nonkel Jean te gaan bezoeken. Dat was cool, want hij was het buitenbeentje van de familie: hij zat in het muzikantenmilieu en deed dingen die niet mochten. Hij heeft gedrumd bij Freckleface, de eerste groep van Arno, en hij staat ook afgebeeld op de hoes van hun enige plaat. De hele familie heeft die (lacht). Later was hij roadie op de reünietournee van de Sex Pistols, en hij is de persoonlijke assistent geweest van Bill Ward, de drummer van Black Sabbath. Een geschift leven, hoor.

»Ik ben nog maar vijf keer naar Engeland gegaan, maar ik ben altijd een grote anglofiel geweest. In Oostende kon je vroeger meer Britse tv-zenders ontvangen dan elders in Vlaanderen. Als ik als kind over de middag naar huis kwam om te lunchen, keek ik steevast naar de Britse kleuter- en kinderprogramma’s – m’n ouders hadden het te druk met de gasten om zich met mij bezig te houden. Op den duur kon ik steeds beter Engels en kon ik ook Britse humoristische reeksen als ‘Fawlty Towers’ en ‘Monty Python’ volgen, of komieken als Benny Hill, Tommy Cooper en Dave Allen. Daarnaast was ik gefascineerd door de zwart-witkomedies van The Marx Brothers, omdat je nooit zag aankomen wat er zou gebeuren: midden in een ernstig gesprek begon een personage bijvoorbeeld plots een kaars op te eten (lacht).»

Cultuur met Freddy

HUMO Om nog even bij Marvin Gaye te blijven: bezorgden de zwoele Oostendse zomeravonden je weleens sexual healing?

LAMOOT «Uitgaan deed ik pas toen ik in Leuven studeerde, en zomerliefjes heb ik nooit gehad. Met meisjes praten vond ik vooral angstaanjagend. Vanaf het tweede middelbaar was ik trouwens niet meer zo vaak in Oostende, omdat ik toen op internaat zat in het Sint-Leocollege in Brugge, mijn beste vriend achterna. Het onderwijsniveau was er beter, maar voor hem was het blijkbaar te hoog gegrepen. Hij was er niet door en moest terugkeren naar Oostende, en ik bleef in Brugge achter (lacht).

»Het was een jongensschool, maar ik was gemengd onderwijs gewoon. De sfeer was er harder, en er zaten veel jongens met een grote mond. Ik heb zeker tot het vijfde middelbaar elke maandagochtend zitten huilen omdat er een nieuwe schoolweek aanbrak. Drie jaar geleden is zo’n stoere ex-klasgenoot eens naar mij gekomen op een festival dat ik presenteerde: ‘Hey, Lamoot, ken je me nog?’ Hij porde z’n vrienden aan: ‘Ik heb ooit eens een kop koffie over Lamoot leeggegoten!’ Hij was daar trots op, de onnozelaar! Maar de rollen zijn nu omgekeerd: ik was vroeger de saaie piet die stil was in de klas, terwijl hij nu een saaie boekhouder is. Wie is er dan de loser? (lacht)»

HUMO Heeft die periode je verbaal sterker gemaakt?

LAMOOT «Nee, ik hield me met andere dingen bezig. Ik heb bijvoorbeeld een schoolkrantje opgestart waarvoor ik vervolgstrips tekende over twee superhelden, Otto en Phil, en een stoute professor wiens butler Dolf heette en verdacht veel op Adolf Hitler leek.

»Ik zocht ook de andere rustige leerlingen op, met wie je het al eens over boeken en muziek kon hebben. De nerds bij elkaar, afijn, die zich niets aantrokken van wat de rest over hen dacht. Had ik van school willen veranderen, dan had dat zeker gemogen van mijn ouders, maar ik heb op mijn tanden gebeten en die vijf jaar uitgezweet. Maar ik kan nog steeds niet begrijpen waarom sommigen hun energie in stoerdoenerij willen steken.

»Wat veel bepalender is geweest voor m’n carrière, is m’n ontmoeting met Bart Vanneste (beter bekend als z’n alter ego Freddy De Vadder, red.). Ik heb hem leren kennen tijdens m’n studie politieke en sociale wetenschappen in Leuven, een richting waar ik alleen voor gekozen had omdat je vanaf het tweede jaar communicatie kon volgen. Naïef als ik was, dacht ik dat dat iets voor mij zou zijn, omdat ik graag tv keek (lacht). Na twee jaar ben ik televisieregie gaan studeren aan het Rits in Brussel – wél een doordachte keuze, en dat diploma heb ik ook op zak.

»Bart en ik hebben elkaar drie dagen na de dood van Roy Orbison leren kennen. Het klikte meteen: van toen af hebben we elk moment samen doorgebracht. We hielden ons bezig met compleet onnozele dingen: cassettes inspreken, of in het putje van de winter de verwarming helemaal opendraaien, om dan in onze onderbroek op en neer te springen in de zetel (lacht). ‘Nurfen’ (een raadselachtige activiteit van de Bende van de Roste in ‘Bevergem’, red.) stamt ook uit die tijd. Om het mysterie intact te houden, zal ik niet verklappen wat het precies betekent, maar het is wel grappig om het later te zien terugkeren. Enfin, m’n vriendschap met Bart was niet minder dan een openbaring. We stuwden elkaar naar een hoger niveau: ik wist veel over absurde tv-reeksen, terwijl hij me bands als de Pixies en The Stooges leerde kennen. We hebben elkaar cultureel gevormd.»

HUMO Via hem heb je ook Piet De Praitere leren kennen.

LAMOOT «We merkten dat we elkaar aan het lachen konden brengen, en we besloten in 1994 sketches in te sturen voor de Studio Brussel-wedstrijd De Groote Prijs W.P. Stutjens. We wonnen die ook, en als prijs mochten we een uurtje radio maken. Met succes: later dat jaar mochten we met Kamagurka, die in de jury van die wedstrijd zat, meewerken aan zijn radioprogramma ‘Studio Kafka’. ‘Dit is wel héél geestig,’ dacht ik, ‘dit wil ik de rest van m’n leven blijven doen.’ Na twee seizoenen ‘Studio Kafka’ mochten we mee live optreden met Kama. Plots stonden we voor grote zalen typetjes te spelen die mensen kenden van de radio, terwijl we net afgestudeerd waren: geschift.»

Lamoot de luiaard

HUMO In 1995 ben je naar Gent verhuisd. Mis je je geboortestad weleens?

LAMOOT «Ik probeer toch om de twee maanden met de kinderen op bezoek te gaan bij m’n ouders. En hoe ouder ik word, hoe meer me dat iets doet: er verandert veel, waardoor je je verleden stukje bij beetje ziet afbrokkelen. De bibliotheek aan het Wapenplein heeft plaats moeten ruimen voor een winkelcomplex, en als je nu over de Albert I-promenade wandelt, kom je voorbij die lelijke dingen van Arne Quinze (het kunstwerk ‘Rock Strangers’, red.). Dat past daar niet: stel je eens voor dat je daar een appartement hebt en er elke dag op moet kijken!

»Ik zou mettertijd graag een appartementje in Oostende kopen, zodat ik een plek heb om naartoe te gaan wanneer mijn ouders er niet meer zullen zijn. Ik woon heel graag in Gent, maar Oostende zit ín mij. Ik ben opgegroeid aan de grens van het land: die geografische aflijning zorgt voor rust en overzicht.»

HUMO Zorgt het ook voor inspiratie?

LAMOOT «Nee, het is niet alsof de inspiratie mij uit de zee komt aanwaaien. Ik kan evengoed hier in Gent een ingeving krijgen op weg naar de bakker. Het kriebelt ook om aan het werk te gaan wanneer ik een bevlogen performer – Jeroen Leenders of Joost Vandecasteele in vorm – of een authentiek tv-programma zie: dat geeft me energie.»

HUMO Ik zag je onlangs optreden in de Gentse spaghettikeet Bavet. Je zei toen dat je ‘Belgium’s Got Luiaard’ zou winnen, mocht zo’n wedstrijd bestaan: ‘Ik zou me inschrijven en niet gaan.’

LAMOOT «Niet alles wat ik op het podium vertel is waar, maar dat wel. Ik heb totaal geen doorzettingsvermogen (lacht). Ik kan me verliezen in m’n werk en makkelijk twaalf uur per dag bezig zijn, maar als ik tot niets verplicht ben, doe ik ook niets. En daar voel ik me schuldig over. Excuses als ‘Na zo’n intense periode mag ik wel even bekomen!’, vind ik te makkelijk.»

HUMO Je las ook een e-mail voor die je naar een taxidermist had gestuurd: ‘Kunt u onze betreurde Deense dog Zeppy smelten? Hij is te groot om op te zetten, maar in gesmolten vorm zouden we hem in twee bokalen kunnen gieten om als boekensteunen te gebruiken.’

LAMOOT «Met zulke dingen houd ik me dus bezig (lacht). Ik heb veel van die mails verstuurd via een vals e-mailadres, en het is altijd smullen wanneer je daar een oprecht antwoord op krijgt.

»Ik heb het geluk gehad dat ik me de voorbije jaren op radio, tv, film en stand-up heb kunnen storten. Die afwisseling heb ik nodig: als ik me zou moeten vastpinnen, dan zou ik het snel beu worden. Ik ben nu volop bezig met montages voor de VTM-quiz ‘Kan u de vraag nog eens herhalen?’, maar na een tijdje heb ik het gehad. Ik ben altijd op zoek naar iets wat nog nooit is gedaan, maar ik besef dat dat zo goed als onmogelijk is, ook al gaat het over de grootste nonsens.»

HUMO Welk programma geeft een goed beeld van de echte Gunter Lamoot?

LAMOOT «Van alles wat ik al heb gemaakt, valt ‘Superstaar’ het meest samen met wie ik ben. Die grove en morbide dingen uit m’n comedyshows: in feite ben ik dat niet. Ik sta vooral voor onnozelheid. Echt waar: ik zou stand-upcomedy kunnen missen. Het is niet mijn roeping. In ‘Softie’, de voorstelling waarin ik het over mijn kindertijd had, heb ik bijvoorbeeld dia’s aan het publiek getoond. En een opstel van toen ik 17 was, had evengoed geschreven kunnen zijn door een kind van 5. De titel was: ‘Waarom ben ik gelukkig?’ (lacht) Ik dacht eerst nog: ‘Ik kan dat toch moeilijk tonen aan de mensen! Er blijkt niets van intelligentie uit!’ Maar ik ben erg blij dat ik het toch heb gedaan. Ik neem alles en iedereen te grazen, waarom mezelf dan niet?»

HUMO Vind je optredens als in de Bavet dan nog leuk?

LAMOOT «Ja, maar ik denk al snel: ‘Moet je dit nu wéér vertellen?’ Ik ga er altijd van uit dat er mensen in het publiek zitten die het al eens gehoord hebben: ‘Hij is daar weer, hoor!’ Een irrationele gedachte, want muziekgroepen spelen óók elke avond nagenoeg dezelfde set. Maar toch heb ik soms het gevoel dat ik aan het faken ben.

»Ik ben met stand-upcomedy begonnen uit noodzaak. In de zomer van 1996 mochten Piet en ik meewerken aan Kama’s en Herr Seeles VPRO-sketchprogramma ‘Wees blij met wat je hebt’. We hebben veel lol gehad tijdens de opnames in Amsterdam, maar achteraf heb ik in een Humo-interview moeten lezen dat Herr Seele blijkbaar nogal jaloers was omdat wij erbij waren, terwijl we nog niets bewezen hadden. Ik was geschrokken door die venijnigheid, maar ik zeg altijd: ‘Kama is zot voor zijn werk, terwijl Herr Seele écht zot is.’ (lacht) Toen ik daarna plots moest gaan stempelen, ben ik maar met stand-upcomedy begonnen. Ik zag het als een opstapje.»

HUMO En toch ging je er volledig voor: je hebt maar liefst vijf keer aan Humo’s Comedy Cup deelgenomen.

LAMOOT «De eerste drie keer werd ik zelfs niet geselecteerd (lacht). Maar ik had al de Lunatic Comedy Award op zak (uitgereikt door het Gentse improvisatiecollectief The Lunatic Comedy Club, red.) en ik geloofde dat ik kon winnen. Dat gebeurde ook in 2005, en daarna volgde ‘Comedy Casino’ op tv: het begin van de stand-upcomedyhype in Vlaanderen.

»Er zijn voorlopig geen plannen voor een nieuwe show: ik heb het gevoel dat ik mezelf moet heruitvinden, maar waarover moet ik het in godsnaam nog hebben? Er lijkt de laatste jaren steeds minder plaats voor absurde humor en complete nonsens.»

HUMO Terwijl je toch zou denken dat mensen meer nood hebben aan absurdisme in tijden van Trump en terrorisme?

LAMOOT (knikt) «Het is voor iedereen duidelijk dat de domheid momenteel regeert. Oké, het gaat nooit helemáál goed in de wereld, maar de laatste tijd is het toch wel heel erg: Trump, Erdogan, Kim Jong-un, IS… Je hebt positivisme nodig om zin te geven aan je leven, maar soms is het toch moeilijk. Op de één of andere manier is de Derde Wereldoorlog al bezig: als de wetenschappelijke wereld tot de consensus is gekomen dat we wel degelijk met een klimaatprobleem zitten, wie is Trump dan om dat te ontkennen? Daar kan ik met mijn hoofd niet bij. Domheid wekt nog meer domheid op, tot de hele situatie escaleert.

»Bill Hicks zei het al: ‘We’re a virus with shoes.’ De macht is in handen van stoute volwassen kinderen, die iedereen tegen elkaar opzetten. Ik maak me zorgen over de toekomst van m’n kinderen, maar wat kun je eraan doen? Ik ga daar ook niets meer over zeggen, want ik heb een hartgrondige hekel aan de huidige trend om de gewone man in de straat naar z’n mening te vragen: die interesseert me hoegenaamd niet. We hebben experts nodig, alle anderen teren op emotie.»

Dronken massa

HUMO Je vrouw begroette ons daarnet met de woorden: ‘Je zult nogal wat zomeravonturen te horen krijgen van Gunter, hoor: van zijn bed naar zijn zetel!’

LAMOOT «Ik spendeer de zomer nog exact zoals in mijn kindertijd: slapen, in de zetel zitten, boeken lezen en tv-kijken.»

HUMO ’s Zomers is de tv‑programmatie toch niet veel soeps?

LAMOOT «Nee, maar ik vind altijd wel iets om naar te kijken (lacht). En met Netflix is dat probleem sowieso verholpen. Ik breng de zomerdagen nog het liefst lezend door. Weet je waar ik het meest van geniet als het warm is? Binnen zitten lezen met het raam open, héérlijk. Ik lees dan een thriller of twee, een genre dat ik de rest van het jaar links laat liggen. Ik verdiep me doorgaans in biografieën van komieken: op dat vlak ben ik een comedynerd. Ik ga graag mee in die levens, en ik betrap mezelf erop dat ik herkenningspunten hoop te vinden.

»We gaan ook twee weken met het gezin naar Frankrijk. Daar moet m’n vrouw me dan aanporren om iets te ondernemen: ‘Gaan we niet ergens naartoe? We zitten al de hele tijd te niksen aan het zwembad!’ Ik ben wellicht saai gezelschap, maar ik heb gewoon niet veel nodig. Misschien komt dat doordat we vroeger nooit op vakantie gingen. Tijdens de zomer, het hoogseizoen voor de horeca, moesten m’n ouders werken. Bovendien lijkt mijn hele leven al vakantie, want ik kan doen wat ik wil. Straks ga ik brainstormen met de mannen van het rariteitenkabinet CirQ over wat we op de Gentse Feesten gaan doen: ik amuseer me daarmee, en daardoor heb ik geen nood aan extra vakantie.»

HUMO Waag je je tijdens de Gentse Feesten ook in het feestgewoel?

LAMOOT «Ja, maar ik ga nooit te vroeg in de drukte staan. En ik verschuil me al vroeg op de avond achter m’n zonnebril: dan lijkt de dronken massa al meteen een stuk minder bedreigend.»

HUMO Dat verbetert niet met het ouder worden?

LAMOOT «Ze zeggen altijd dat je met de jaren zelfverzekerder wordt, maar voor mij geldt dat alleen op professioneel vlak. Ik weet ondertussen wat ik wel en niet kan, en ik durf ideeën weg te gooien, omdat ik er gerust op ben dat ik wel weer een nieuwe ingeving zal krijgen. Maar op persoonlijk vlak ben ik op m’n 47ste nog steeds behoorlijk zwaarmoedig, onzeker en introvert. Dat is de aard van het beestje, zeker?

»Ik ben redelijk beschermd opgevoed, want mijn vader was erg bang dat me iets zou overkomen. Op straat fietsen vond hij te gevaarlijk, en naar de scouts gaan ook. Dat was geen probleem, want jeugdbewegingen interesseerden me niet (lacht). Maar een wat lossere mentaliteit was misschien beter voor me geweest: ik ben nogal afwachtend en ik heb mensen nodig die me een duwtje in de rug geven. Daarom geef ik m’n eigen kinderen wat meer vrijheid.»

HUMO Als je terugkijkt op wat je allemaal hebt gemaakt, waarop ben je dan het meest trots?

LAMOOT «Op het feit dat ik nog altijd meedraai, hoe moeilijk het soms ook is. Ik werk altijd van project naar project, en op dit moment heb ik niets op de plank liggen waarvan ik zeker weet dat het zal doorgaan. Dat is m’n grootste frustratie: ik moet ideeën proberen te verkopen, of wachten tot ik zelf voor iets word gevraagd. Ik zou toch graag groot genoeg zijn om te kunnen doen wat ik wil.»

HUMO En dat is?

LAMOOT «Ik zou graag eens in de fictiereeksen van het VRT-archief duiken om er iets à la ‘Superstaar’ mee te maken, en dat dan op verschillende zenders brengen. (Denkt na) Misschien moet ik het gewoon eens vragen.

»M’n leven zou perfect zijn als die onzekerheid en de stress zouden wegvallen. Maar ik ben enorm dankbaar dat ik het allemaal kán en mág doen, want het is toch een raar beroep, hè?»