‘Er schuilt een les in nederigheid in ‘Blind gekocht’ op VIER’

Ik hou zoiets liefst binnenskamers, wat dezer dagen overigens beter lukt dan andere, maar ik heb me vorig jaar weleens geamuseerd met ‘Blind gekocht’, dat zowel liefhebbers van de immobiliënsector als van de ongemakkelijke lach bedient, en me dus minstens voor de helft op het lijf geschreven was. Deelnemers die zelf niet bij machte zijn een woonst op de kop te tikken, hevelen daarin de gehele spaarboek over aan Dina Tersago. Die tikt dan in hun plaats een ogenschijnlijk krot op de kop, waarna ontreddering zich meester maakt van de nieuwbakken huiseigenaars. Dat hun aankoop nog grotendeels opgekalefaterd zal worden, en de angel dus ook altijd weer netjes verwijderd wordt, snappen ze dan nog niet, wat achteraf mooi tot uitzinnige vreugde leidt.

Dat de deelnemende koppels doorgaans gewoon aan zichzelf te danken hebben dat ze ook na jaren vastgoedmakelaars schaduwen geen vaste verblijfplaats vinden, maakt dat je je vooral niet te hard aan inleving overgeeft eens ze het onvermijdelijk op een uitgebreid balen zetten. De stellen lijken altijd weer te flirten met de ontoerekeningsvatbaarheid, wat hen duur te staan komt. Wie gouden kranen als conditio sine qua non ziet, kan er bijvoorbeeld van op aan dat het opgeduikelde pand niet eens over kranen beschikt, met uitzondering dan van die waar de sloopkogel aan bevestigd is en die buiten staat te wachten tot je klaar bent met grienen. Er schuilt een les in nederigheid in ‘Blind gekocht’, waarbij ik altijd weer merk dat ik sneller geneigd ben die te aanvaarden van Dina Tersago dan van de gemiddelde BV met kapsones: ook ik behoud het recht me op tijd en stond te beroepen op een buikgevoel.

Ook bij aanvang van het tweede seizoen was er weer zo’n stel dat je bezwaarlijk handelingsbekwaam kon noemen: in drie jaar tijd hadden ze honderd huizen van binnenuit gezien - ook u hebt ze misschien over de vloer gehad - maar geen enkel was naar de zin van de vrouw van het paar, die opgegroeid bleek in een villa die volgens beschrijvingen temidden Toscane moet gelegen hebben, en allerminst in het opgebruikte verkavelingsgebied Vlaanderen. Haar gemaal was gewoon getogen in de beslotenheid van een rijtjeshuis, wat natuurlijk een camerageniek kletteren opleverde wanneer het over de beider verlanglijstjes ging. De gouden kraan bleek hier een Japans toilet te zijn: tijdens een reis naar dat land van de bloeiende kerselaar had het koppel namelijk het idee opgevat dat hun toekomstige badkamer naast een loopdouche ook over zo’n hoogtechnologisch gemak moest beschikken. Het stel smeekte kortom om een verregaande vorm van curatele, waar Tersago hen gaarne van voorzag. ‘Ik hoop dat het dat niet is’, wanhoopte de vrouw bij blootstelling aan de woonst die wel degelijk de hare was, waarop ze in de badkamer begon te zieltogen: ‘Waar zet je je inloopdouche?’ Toen had ze haar aloude analoge toilet nog niet eens gezien. Harakiri is ook een Japanse uitvinding, bedacht je. Ze leek het alleszins in overweging te nemen.

Het was evenwel niet al leedvermaak: ‘Blind gekocht’ zocht diezelfde aflevering ook onderdak voor een alleenstaande moeder met een krap budget, wat billijk leek gezien de kapitaalkrachtige minkukels waar Tersago zich anderzijds over ontfermt. Wel gek: hoewel vorig seizoen bleek dat ‘Blind gekocht’ steevast een goed einde kent, leken de deelnemers daar ook nu als enigen niet van op de hoogte. Zouden ze zelf niet gekeken hebben naar het programma waaraan ze hun hele vermogen overdroegen, of durfden ze er niet voor uitkomen? Die laatste gedachtegang was me, bij nader inzien, niet helemaal vreemd.