Er werd goed gemold in aflevering 5 van ‘De mol’, maar we blijven bij dezelfde hoofdverdachte

In Duitsland heb je plaatsnamen die klinken als waters waar de smerigste riolen in uitmonden (Schliersee), of als scheetjes die langs voren ontsnappen (Pfronten), maar de lucht is er fris en de bergtoppen wit, en op half verzopen dagen draai je er nog altijd genoeglijke ‘De mol’-afleveringen.

Die van afgelopen zondag poogde, na enkele psychologische opdrachten die als dartpijltjes naar de ballon van de teamspirit waren gegooid, de goede luim te herstellen. Bij wijze van wiedergutmachung werd der Jodelcasanova Takeo Ischi ingeschakeld, een zingende Japanner in lederhosen die volgens Lennart gemakkelijkheidshalve van China kwam. Alleszins zong hij speciaal voor het Vlaamse televisiewezen en haar kijkerschap het nummer ‘Der Maulwurf’ (Duits voor ‘de mol’ óf een bijzonder pertinente geslachtsziekte), met de tekst: ‘Ich sabotier, manipulier, für mich ist das kleines Bier.’ Toen festivals nog een dingetje waren, zongen de Rock Werchter-medewerkers dat aan de lopende band terwijl ze pintjes aanlengden met plat water of Heineken.

Onder het toeziende oog van regisseur Sven dosten de kandidaten zich uit in de mooiste Beierse klederdracht om te figureren in een videoclip van Takeo Ischi, bekend van zijn jodelende kippen (!) en Teutoons erfgoed als ‘Ich wünsch mir eine Jodlerbraut’. Samina schonk de halve liters uit, Jasmien en Annelotte draaiden worsten. Van de volksdans Schuhplattler ben ik redelijk zeker dat er geen gevaar voor besmetting is buiten Tirol, en dat een nieuwe lockdown dus voorbarig is. Verder goed gelachen met één blik: die van de alpenhoorninstructeur toen Philip het instrument - ik noem het even zo uit vrijgevigheid - voor het eerst uitprobeerde; een blik van afgemat ongeloof, en bijgevolg één waaraan ons aller Flipper intussen gewend is.

En zo ontpopte die dekselse goedzak zich toch weer nietsvermoedend tot de held van de aflevering, of toch de El Sympatico die mij met de breedste gebaren tot grijnzen bracht. Bijvoorbeeld: de volgende dag, in een opdracht waarvoor de kandidaten puzzelstukjes moesten verzamelen langs de oever van een groot meer, werd hij ingedeeld in het groepje Behendigheid. Volgens diezelfde logica draag ik Lemmy graag voor als AA-voorzitter, en Kanye als raadsman in de werkgroep Bescheidenheid & Helder Redeneren. Tijdens het suppen was het zaaks om de plank stabiel te houden: met Philip aan boord was dat zo eenvoudig als een kaartenhuisje bouwen op een draaiende, dertig jaar oude wasmachine. Maar eerlijk is eerlijk: ook de anderen, Sven op kop, lieten zich niet onbetuigd. Op de Schliersee dobberde het voltallige ‘De mol’-kandidatenbestand al snel doelloos rond, als hertjes op een ijsvlakte.

Nu goed, wat zegt dat alweer over de identiteit van de mol? Zoals elke week: bitter weinig! Bij elke kandidaat gonst het van de vermoedens, én van de redenen waarom-ie het dan misschien toch ook níét is. Uit eergevoel blijf ik maar bij Annelotte, die deze aflevering redelijk onopvallend doorzwom, terwijl ook Lennart steeds nadrukkelijker op het voorplan komt. Zou die zijn sympathieke Kempensheid als wapen hebben aangewend? Een molletje in schapenvacht ziet er vast óók ongevaarlijk uit. Wat met Sven, die zich voor zijn falen op de alpenhoorn al handig had ingedekt, terwijl het tijdens de repetities wél lukte? Of Jasmien, die amper twintig seconden haar adem kon inhouden? Of Philip, die met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid toch altijd wel Philip zal blijven?

Ik stel vast dat er goed gemold wordt dit jaar, maar wel - en dat is dan weer zo lastig - door iederéén: ofwel is deze mol Lionel Messi, ofwel is deze groep AA Gent.