Er zijn veel slechte series over bankovervallen, maar ‘El robo del siglo’ (Netflix) is uitstekend

Bij een serie over een bankoverval weten we inmiddels wel zo’n beetje wat we kunnen verwachten. Dat het genre toch tot in de eeuwigheid populair zal blijven, is te danken aan een combinatie van vakmanschap en emotionele toewijding.

‘Dit land heeft geen geheugen.’ Het brein achter ‘de roof van de eeuw’, bijgenaamd De Advocaat, heeft er duidelijk vertrouwen in uit de handen van de politie te kunnen blijven. Het spreekt voor zich dat hij daar iets te lichtvaardig over denkt, want zoals dat hoort in een goede televisieserie zijn er altijd meer complicaties dan verwacht. Ook in de echte wereld blijkt Colombia wel degelijk een geheugen te hebben: ‘El robo del siglo’ is gebaseerd op een echte bankoverval die in 1994 gepleegd werd. Het is tot op de dag van vandaag de grootste roof van papiergeld in de geschiedenis, waarbij de daders ruim 24 miljard peso’s buitmaakten. Omgerekend zou dat nu ongeveer 35 miljoen euro zijn.

Wanneer je een serie over een bankoverval gaat kijken, weet je wel zo ongeveer wat je kunt verwachten: een initiator in financiële problemen, die nog één keer een grote slag wil slaan; een stelletje uit de goot getrokken handlangers waarvan je van tevoren weet dat er een paar niet te vertrouwen zijn, maar je weet nog niet welke; een hoop gedoe met beveiligingssystemen en las-apparaten; gejuich en gestrooi met papiergeld in de kluis, en tot slot nog wat muiterij, een chaotisch kat-en-muis-spel met de politie en een ontsnapping door het oog van de naald – of toch net niet? Als je er één hebt gezien, kun je de rest wel dromen.

Het verschil tussen kunst en kitsch schuilt bij dit genre in de details, en het zijn juist de details die ‘El robo del siglo’ onderscheiden van de pulp. De bankoverval is hier niet de spil die alle aandacht opeist, maar veel meer de stevige kapstok voor alle andere verhaallijnen die de makers te vertellen hebben. De flinke inverstering in de personage-opbouw betaalt zich uit, omdat het je als kijker dit keer ook écht iets kan schelen of de missie slaagt of mislukt. Men heeft goed begrepen dat spanning pas echt spannend wordt wanneer er iets te verliezen valt, en de hoofdpersonen hebben niet alleen een heleboel geld, maar vooral hun trots, hun gezin, hun geliefde of, in het geval van De Advocaat, hun donornier te verliezen.

Schitterend middelpunt van dit alles is Andrés Parra, die de wanhopige pater familias van de operatie speelt. Een klassieke boef is hij zeker niet, veel meer een sukkel die voortdurend zijn maffia-imago hoog probeert te houden terwijl hij tegelijkertijd een verjaardagsfeestje voor zijn dochter moet organiseren. Parra speelde wel vaker een crimineel: al eerder kroop hij in de huid van zijn landgenoot Pablo Escobar, Hugo Chávez deed hij ook al na, en in de hartverwarmende film ‘La odisea de los giles’ speelde hij de juist de slechterik die een overval op zijn vermogen probeerde te voorkomen. In ‘El robo del siglo’ laat hij zes afleveringen lang zien wat hij kan, en zet hij een hoofdpersoon neer die komisch, meelijwekkend en levensgevaarlijk is.