Eric Goens leek in ‘Helden van het internet’ vooral op zoek naar wederzijds begrip. Zelfs voor Stefaan, het type man dat een bladblazer bezit

Van mij hoeft niemand zich nog ‘Karen en De Coster’ te herinneren, maar ‘Helden van het internet’ heeft zijn ontstaan wel te danken aan dat kortstondige debatprogramma. Daarin ging Eric Goens, als immer op snee wezende reporter te Huis en daarbuiten, anonymi opzoeken die zich op de onmetelijke marktplaats van het internet te buiten waren gegaan aan scheldtirades, of zelfs ondubbelzinnige bedreigingen hadden geuit jegens publieke figuren.

Ik ging er in die tijd nogal voetstoots van uit dat ‘Helden van het internet’, zoals zijn rubriek toen al heette, een ontradende werking zou hebben op computerploerten, want er bestaan vast aangenamer sensaties tussen hemel en aarde dan uitgefoeterd worden in je eigen deurgat door Eric Goens die een rekening te vereffenen heeft. Ten onrechte, zo blijkt nu uit de klaarblijkelijke nood aan een volwaardig programma met dezelfde titel en aanpak acht jaar later.

In ‘Helden van het internet’ - het programma - had ik het gevoel dat Goens inmiddels liever een soort intermediair aan huis wou zijn dan beambte bij de karma police, die desnoods bereid is om tot arrestaties over te gaan. Misschien is Goens wel een empathischer mensbeeld toegedaan dan ik, die het als recensent - ook al volgens Goens - dan ook allerminst met zichzelf getroffen heeft, maar bovenal leek hij me tot een vorm van wederzijds begrip te willen komen. Zelfs in het geval van Stefaan, het type man dat een bladblazer bezit, en die in de voortuin van zijn kavel aangesproken werd op zijn digitale voorstel om salpeterzuur in te zetten bij de asielcrisis. Een vrouw die Marc van Ranst een strop had toegewenst, had alles welbeschouwd zelfs in badjas weinig te vrezen van Goens. ‘Waarom is het zo moeilijk om je een beetje te gedragen?’, wou hij weten van Steve, die op het web blijk had gegeven van een godsgruwelijke hekel aan onder meer Siegfried Bracke. Het getuigt van een zekere zelfverwerping om nog openlijk de verdediging van verschoppelingen als die laatste op je te willen nemen. Er moest een werk van barmhartigheid mee gemoeid zijn, want Goens bracht daarna ook nog Sammy Mahdi in contact met iemand die hem een vage afrekening had beloofd voor de nabije toekomst. Hun gesprek duurde een uur, maar de blijvende opbrengst was me achteraf niet zonneklaar. Misschien was het al afdoende dat het tot een gesprek was gekomen.

Als ik me niet vergis, kon je tijdens ‘Helden van het internet’ de forel-met-botersausdiscussie nog eens aanzwengelen: relativeer je ogenschijnlijke onmensen als je ze neerzet als mensen? Ook al te menselijk was de bloemist die Riadh Bahri had gehekeld om zijn garderobe. Waar zijn alle mannen gebleven, had die geinponem zich afgevraagd in den digitale, wat ik op het toppunt van mijn eigen machismo een gekke vraag zou kunnen vinden van een vent die z’n dagen slijt tussen de bloemstukken. Al een geluk dat ik niet àltijd the world’s most masculine man wil zijn. ‘Hij heeft wel geen sorry gezegd,’ merkte Bahri terecht op nadat Goens hem zijn bevindingen had overgemaakt. Van de twee betrokken partijen leek Bahri me nochtans niet diegene die het meeste gebaat kon zijn met meer inzicht in de ander. Het overige van de aflevering was bij nader inzien vulsel, wat de gelegenheid biedt om zelf ook eens empathisch uit de hoek te komen: ik wens ‘Helden van het internet’, ooit een beloftevolle rubriek, vooreerst een nieuwe thuis toe waarbinnen het opnieuw de vruchten kan plukken van beknoptheid. ‘Karen en De Coster’ hoeft daarvoor nog niet terug te keren van mij.