Even, héél even, neigt ‘Moon Knight’ op Disney+ naar de beste televisieserie die Marvel ons al gegeven heeft

De serie ‘Moon Knight’, waarvan de slotaflevering recentelijk op Disney + verscheen, lag de voorbije weken onder vuur: zo fulmineerden sommigen dat het toch godgeklaagd is dat de Marvel Studios nu ook al de prachtige Egyptische mythologie door de Marvelmolen trekken. Hier en daar viel zelfs het dure woord ‘culturele toe-eigening’.

Khonsu, de god van de maan, herleid tot een wraakdemon die praat met de stem van de acteur F. Murray Abraham. Het Egyptische rijk van de goden gereduceerd tot het digitale decor van een Westerse superheldenserie over een (witte!) Amerikaanse huurling met een gespleten persoonlijkheid. In de vierde aflevering ontpopt het hoofdpersonage zich zelfs tot een brutale grafschender die een eeuwenoude sarcofaag openbreekt en zijn hand nogal respectloos - en terwijl je het duizenden jaren oude kaakbeen hoort kraken - in de versteven strot van een waardevolle mummie duwt!

Die laatste scène vonden wij persoonlijk een giller, en voor de rest bekijken wij die omstreden culturele toe-eigening van de positieve kant: je kunt ‘Moon Knight’ namelijk ook zien als een entertainende, toegankelijke en naar méér smakende kennismaking met de Egyptische cultuur. In de vijfde aflevering gaat Marc Spector - hij die door de maangod Khonsu werd aangesteld tot diens avatar op aarde - op reis met een pratend nijlpaard dat luistert naar de naam Taweret: nou, wij zijn achteraf meteen aan meneer Wikipedia gaan vragen wie die Taweret eigenlijk is (zijn antwoord: een Egyptische godin uit de predynastische tijden). Interessant! Intussen zijn we zelfs beginnen te studeren in het boek ‘Egyptian Grammar: Being An Introduction to the Study of Hieroglyphs’ van de roemruchte Egyptologist en taalkundige Alan Gardiner: nog even, en we zullen onze reviews in ‘t Hiëroglyfs kunnen schrijven!

Dit gezegd zijnde, kunnen we na zes afleveringen concluderen dat ‘Moon Knight’ een typische Marvelserie was: wisselvallig van kwaliteit, nu en dan uitermate entertainend, soms een beetje saai en hol. Het leukste aan de serie vonden wij de chemie tussen de zelfverzekerde Marc Spector en zijn nerveuze deelpersoonlijkheid Steven Grant, beiden schitterend vertolkt door Oscar Isaac. Wanneer Steven, een kenner van het Oude Egypte, met het enthousiasme van een kind staat uit te leggen dat dat pratende nijlpaard dat voor hen staat in feite niemand minder is dan Taweret, de godin van de vrouwen en de kinderen, horen we de licht perplexe Marc buiten beeld ‘Uh-hu... Okay...’ mompelen: hilarisch.

De slotaflevering was een sof: net zoals elke langspeelfilm uit het Marvel Cinematic Universe onvermijdelijk culmineert in een groot gevecht, zo liet ook de seizoensfinale zich bekijken als een flitsend pandemonium van CGI, monsters en demonen. Het absolute hoogtepunt van de serie hadden we op dat moment al achter de rug: dat was ‘Asylum’, de vijfde aflevering, waarin Marc en Steven zich ineens op de psychiatrische afdeling van een kliniek in Chicago bevinden. En waarin de sinistere Harrow, met boosaardig genoegen vertolkt door Ethan Hawke, ineens opduikt in de gedaante van een psychiater die Marc tijdens een reeks geinige praatsessies aan het verstand probeert te brengen dat hij zichzelf heeft opgesloten in een zelf gecreëerde fantasiewereld ten einde een groot trauma te verwerken. Een beetje zoals Wanda in ‘WandaVision’, tiens. Wanneer Marc en Steven vervolgens samen met het pratende nijlpaard het rijk van de doden betreden en in een boot onder een paars uitspansel koers zetten naar de Aaloe-velden, neigt ‘Moon Knight’ zelfs even naar het prachtige surrealisme van ‘Loki’, tot nader order de beste televisieserie die Marvel ons heeft geschonken.

In de slotscène van die magische vijfde aflevering zien we hoe Mark moederziel alleen achterblijft in een saffraangele zee van wuivende korenhalmen: een prachtige metafoor voor de loutering die hij zonet heeft ondergaan. Terwijl op de geluidsband ineens een Mexicaans straatorkestje losbarst, pinken zelfs de Egyptische goden een traantje weg.