'Expeditie Robinson' op VIER: 'Een onwelriekende doodsreutel'

Volgens Geraldine Kemper, een montere meid, zouden de deelnemers van ‘Expeditie Robinson’ te kampen krijgen met ongerieven als hitte, honger en verveling. Een programma waarin kandidaten al de verveling van zich af moeten slaan, belooft meestal weinig goeds voor wie er zich als kijker mee inlaat, maar wie onderhand nog heil verwachtte van ‘Expeditie Robinson’, had erger problemen.

Fervente mediawatchers, die ondanks de uitvinding van de zakjapanner nog met turfstok voor het scherm zitten, berekenden dat ‘Expeditie Robinson’ intussen aan de zestiende jaargang toe was: een programma dat het zolang weet uit te zingen, moet het wel van iets anders hebben dan kwaliteit – om het met uw goedkeuren even somber in te zien.

Nog voor je pakweg een leunstoel door het scherm kon mikken, werd je opgezadeld met het kandidatenbestand. Dat leek zorgvuldig samengesteld en vertoonde daardoor een bovengemiddelde concentratie aan mensen die er net als de makers akte van genomen hadden dat beschaving, als het erop aankomt, maar een dun laagje vernis is, en bijgevolg stonden te popelen om als eerste aan het krabben te gaan. Ene Elroy gaf voor de camera toe liever oneerlijk te winnen dan eerlijk te verliezen, wat van hem vast een geharde partij maakt bij het dammen. Een Nelleke zwoer dan weer iemand voor de trein te douwen, mocht dat haar kansen op de eindzege begunstigen: in ‘Expeditie Robinson’ is ploerterigheid de knokploeg die de baan ruimt voor competitiviteit. Toevallig zijn het ook zulke types die zich bij aankomst op zo’n onbewoond eiland altijd als eerste ontdoen van alle kledij. Een bioloog weet daar vast raad mee.

Onder de kandidaten ook opvallend veel militairen. ‘Kamp Waes’ is dáárheen, jongens!’ wilde je roepen – vruchteloos, want ondanks die leunstoel in je scherm, bleef televisie éénrichtingsverkeer. De eigen strijdkrachten hadden Koen afgevaardigd. Die gaf te kennen ‘geen hol goesting’ te hebben om zijn Nederlandse tegenstrevers te ontmoeten: ‘Ik heb niets tegen die mensen, wij zijn gewoon beter.’ Logica die klonk als de doffe klap van een botte machete tegen een achterhoofd. Koen nam zich tevens voor niet als laatste te eindigen, wat een blamage zou zijn – ‘vooral als vent’. Een bioloog weet daar vast raad mee.

Naast Kemper stond voor Vlaanderen Bartel Van Riet weer verwoed een presentator te imiteren, een vertolking die hem nog niet op een uitnodiging voor ‘Tegen de sterren op’ is komen te staan – waarvoor dank. Die aloude Belgisch-Nederlandse broedertwist is de spil waarrond deze jaargang draait: als realityprogramma kun je namelijk niet snel genoeg je deelnemers uit elkaar spelen. Dat de slechtst presterende deelnemers van elke groep prompt bij het andere kamp gevoegd werden, was dan ook voorspelbaar. De hel zijn de anderen, namelijk, vooral als die anders klinken dan jij.

Een voorspelling aangaande het zestiende seizoen van ‘Expeditie Robinson’: iemand zal zich opwerpen als leider, iemand zal zich buiten de groep zetten door ontzettend te zaniken, iemand zal iets te hard de lokroep van de natuur horen, en aldoor zal lichtgeraaktheid gekneusde ego’s en conflict baren, waardoor ogenschijnlijke niemendalletjes voor de lens zullen uitgroeien tot hoogoplopende niemendalletjes in een tropisch kader. Voorspellingen zijn geen verwachtingen: wie die nog koestert bij ‘Expeditie Robinson’, vastbesloten van plan om ook de tweede levensadem uit te rekken tot een onwelriekende doodsreutel, kan zich evengoed kandidaat stellen.