‘Extra Time’ op Eén: ‘Geen glorieuze terugkeer, ondanks ‘t Stad boven’

Eén wedstrijd maar had de VRT nodig om Extra Time na vijf maanden quarantaine weer van onder het stof te halen. Akkoord, twéé wedstrijden, maar sinds de Pro League - het zootje ongeregeld dat ons profvoetbal bestiert - vooraf had beslist dat zowel Oud-Heverlee Leuven als Beerschot naar 1A mocht promoveren, was het titelduel uit 1B grotendeels van zijn belang ontdaan. Beerschot won en mag zich daardoor de kampioen van 1B noemen: daarmee was het belangrijkste gezegd. Na het obligate rondje moment-van-de-week kiezen - voor één keer opgerekt tot de voorbije vijf maanden - ging het toch vooral over de door Antwerp tegen Club Brugge gewonnen bekerfinale. Aan de tafel bij Frank Raes zaten beide winnende trainers: Ivan Leko van Antwerp en Hernán Losada van Beerschot.

‘t Stad boven dus, temeer omdat Raes zelf ooit een aardige voetballer was bij Beerschot én op een blauwe maandag ook stage had gelopen bij Antwerp. Reken daarbij de korte lontjes van de Kroaat Leko en de Argentijn Losada en alles leek aanwezig voor een glorieuze terugkeer van ‘Extra Time’, vol plaagstoten en ander verbaal vuurwerk. Helaas, zover kwam het niet. Het leek wel of alle tafelgenoten zaten met een of ander virus onder de leden, want de uitzending barstte nooit los. Peter Vandenbempt oogde dodelijk vermoeid en ook de droge humor van mede-analist Arnar Vidarsson leek wel verdampt. De anders zo spitse IJslander verloor zich in ruiten en systemen met drie verdedigers, terwijl de man van de radio - en steeds vaker ook de televisie - een lans brak voor meer vertrouwen in het voetbal in deze moeilijke coronatijden. Daar was Losada het mee eens: ‘Wij willen gewoon ons werk doen’, zei hij, daarbij in zijn comfortabele bubbel gemakshalve vergetend dat ze daar in pakweg de muziekwereld precies hetzelfde over denken, maar op veel minder clementie bij de Nationale Veiligheidsraad kunnen rekenen.

Terwijl de uitzending lijzig voortkabbelde en Leko zich in clichés uitputte (‘Geen twijfel mogelijk: Club is op dit moment de beste ploeg van België. Wij staan nog maar aan het begin van iets moois’), vroeg ik mij af hoeveel revanche er in die toch altijd wat ondoorgrondelijke man schuilt sinds zijn betrokkenheid bij Operatie Propere Handen, het grootschalige onderzoek naar witwaspraktijken, omkoping en matchfixing in het Belgische voetbal, mee tot zijn ontslag bij Club Brugge leidde. Zou hij dáár ook niet aan hebben gedacht zondag na de finale? Het werd hem niet gevraagd.

En zo werd het pas boeiend helemaal op het eind toen Losada, gevraagd naar zijn grote voorbeeld, zijn landgenoot Marcelo Bielsa noemde en hem in één moeite omschreef als ‘een psychopaat’, daarbij in het midden latend of hij daarmee ook iets over zichzelf wilde zeggen. Waarna hij eraan toevoegde dat er in Europa maar drie Argentijnse trainers aan de slag zijn: Bielsa bij de Engelse tweedeklasser Leeds United, Diego Simeone bij Atlético Madrid, en hijzelf dus. ‘Bielsa en ik zijn al kampioen, Simeone kan de Champions League nog winnen.’ Even zag je een glimp van de belofte die deze ‘Extra Time’ vooraf in zich had gedragen.