‘Extraordinary’ op Disney+ is inventiever en grappiger dan het meeste wat recent uit de Marvel-stal is gekomen

Voor Disney+ een serie over superkrachten maken zonder dat iemand van de Avengers erin meedoet: daar heb je lef voor nodig. Gelukkig hebben de mensen achter ‘Extraordinary’ niet alleen ballen ter grootte van Thors hamer maar ook tonnen inspiratie, en leveren ze iets af wat inventiever en grappiger is dan het meeste wat de afgelopen jaren uit de Marvel-stal is gekomen.

‘Hoe was je reis?’, vraagt een vrouw met ooglap aan een jonge en licht zwetende vrouw, bij wat duidelijk de start van een sollicitatiegesprek is. ‘Niet te best’, antwoordt zij. ‘Ik had geen geld dus moest ik de bus nemen en die stonk naar warme, rauwe kip, en ik dacht de hele tijd dat ik mezelf onder ging schijten. Ik ben ook veel te laat vertrokken omdat ik gisteren niet in slaap raakte: door alle antidepressiva die ik neem duurde het veel te lang tot ik een orgasme had gekregen.’ Het is niet de beste manier om een sollicitatie te beginnen, maar het is wel een geweldige opening voor ‘Extraordinary’, een nieuwe Britse komische reeks van het productiehuis achter het ook al niet slechte ‘Killing Eve’.

Dat Jen, de dame die werk zoekt, haar mogelijks toekomstige bazin vertelt over haar vele lichamelijke problemen, komt niet doordat ze zo nietsontziend eerlijk is. De vrouw met het ooglapje heeft namelijk een speciaal talent: iedereen die haar in het oog heeft gekeken, voelt zich verplicht voelt om de waarheid en niets dan de waarheid te zeggen. Dat is de superkracht die ze bij haar achttiende verjaardag heeft gekregen, net zoals elke man of vrouw in ‘Extraordinary’ op dat moment een gave bij zichzelf heeft ontdekt. Alleen Jen is uit de boot gevallen: op haar 25e zit zij als enige nog altijd te wachten op haar superkracht en in het acht afleveringen tellende eerste seizoen probeert ze samen met haar vrienden na te gaan waarom het zo lang duurt.

Gewone burgers die van de ene op de andere dag een superkracht hebben, het lijkt de snelste weg naar een maatschappij waarin anarchie uitbreekt en iedereen zijn zin begint te doen. In ‘Extraordinary’ valt dat nogal mee, omdat veel van de talenten eigenlijk helemaal niet zo aantrekkelijk zijn. Sommigen kunnen wel vliegen of ontwikkelen een supersonische snelheid, maar bij veel mensen is hun nieuwe kracht nutteloos - hoe handig is het als je als tandarts een soundtrack te horen krijgt bij de gevoelens van je patiënten? - tot zelfs ronduit vervelend. Bij dat laatste denken we dan vooral aan de arme jongeman die iedereen met één simpele aanraking kan laten klaarkomen, iets wat hij jammerlijk genoeg moest ontdekken toen hij op zijn verjaardagsfeest zijn vader een hand gaf.

De superkrachten zijn dan ook niet het echte verhaal in ‘Extraordinary’. Dat gaat over Jen, die zich als enige normale persoon in een abnormale wereld een buitenbeentje voelt en er dolgraag bij wil horen. En over haar vrienden, die hun talent al gevonden hebben maar desondanks nog steeds zoekende zijn: Jens kamergenote Carrie kan praten met de doden maar is gefrustreerd dat niemand op haar naar waarde schat, Carries vriend Kash hoopt eindelijk een doel in zijn leven te krijgen door - in wat de duidelijkste parodie op de Avengers lijkt - een burgerwacht op te richten. Ook al verandert er al eens iemand plotseling in een kat, op zich is ‘Extraordinary’ dus gewoon een reeks over enkele adolescenten die niet weten waar ze heen willen.

Je zou als puntje van kritiek kunnen zeggen dat er over twijfelende twintigers natuurlijk al genoeg series zijn gemaakt en dat ‘Extraordinary’ op dat vlak niet echt heel veel toevoegt. Maar alles is zo goed gedaan en het spel met de superkrachten zorgt voor zoveel grappige, absurde en ronduit rare momenten dat dat nauwelijks een bezwaar vormt. De bal ligt weer in jullie kamp, mensen van Marvel.