‘F*** you very very much’ is enorm grappig (en niet alleen omdat Jonas Geirnaert een vrouwenmagneet speelt)

Als ik in een nukkige bui ben - het volstaat om tijdens het zappen te constateren dat er tegenwoordig víér VTM-kanalen bestaan - dan denk ik weleens: waar is het plezier, het je-m’en-foutisme, de baldádigheid gebleven in het Belgische film- en tv-landschap? Wordt er hier dan niks gemaakt behalve routineuze policiers, waarin vast wel één of andere procureur des konings een vinger in de pap heeft, zielloze romcoms en ‘F.C. De Kampioenen’? Gelukkig - en ik vermoed hier zelfs een oorzakelijk verband - overvallen die buien mij steeds minder sinds ik naar het toch een klein beetje wonderlijke, enorm geestige ‘F*** You Very Very Much’ kijk.

Centraal staan drie vriendinnen - hoofdpersonage An (Frances Lefebure), geflankeerd door Flo (Evelien Bosmans) en Violet (Daphne Wellens) - die, als ze al hun scherven bij elkaar leggen, een vazenwinkel kunnen openen. An heeft net haar lange relatie opgeblazen en gaat op zoek naar Iets Beters. Flo is een actrice die in haar buurttheater leert hoe ze ‘de geschiedenis van haar vrouwelijkheid’ in een tekst moet leggen, maar niet hoe ze de elektriciteit moet betalen. En Violet is een geiser die nu eens warm en dan weer koud spuit: ze heeft een kind met Stefaan, maar ze houdt van Joris, een tandarts met de gelaatstrekken van Jonas Geirnaert. Zo weet je meteen dat we in één of ander wonderbaarlijk fantasy-universum toeven, of toch ergens waar er op dromen geen GAS-boete staat: Jonas Geirnaert is hier een regelrechte vrouwenmagneet.

Nog aanwijzingen: op de achtergrond loopt (echt waar!) een interdimensionale Power Rangers-versie van Frances Lefebure rond, die een krachtige steen met de naam de Octaheder moet zien te beschermen in haar tamponschuif. Als het moet, dan loopt zij de tv uit om raad te vragen aan haar kijkers, die dan weer vertolkt worden door pakweg Katelijne Verbeke en Ruth Becquart. Deadpool is er niks tegen! Wie héél goed oplet, ziet aan de randen van het beeldscherm aldoor een soort gouden gloed: dat zijn regisseurs Bert Scholiers en Jonas Govaerts, die glimmen van geluk.

Maar wat ‘F*** You Very Very Much’ pas echt goed maakt - nog beter dan ‘Charlie en Hannah gaan uit’, van dezelfde ploeg - zijn niet de slimmigheidjes in het scenario, niet de goeie moppen (Evelien Bosmans als Kim Clijsters!), niet de schalkse filmverwijzingen (Scholiers en Govaerts kunnen een hommage aan het Italiaanse giallo-genre niet laten liggen, en overal hangen posters van Jess Franco), maar wél de rake, geduldige personageschetsen. Pas na uren tv krijgen An, Flo en Violet écht vorm. Daarvoor zie je elke vriendin achtentwintig richtingen tegelijk uitschieten en brengen ze je in verwarring - want zo gedragen jonge mensen zich nu eenmaal wanneer ze zich zonder landkaart en met een stuk in hun kraag een weg door de volwassenheid moeten banen. ‘F*** You Very Very Much’ probeert veel minder krampachtig dan soortgenoten ‘herkenbaar’ te zijn - ‘Dertigers’ schiet te binnen - en is het daarom des te meer.

Een mens kan zich afvragen in hoeverre de drie actrices samenvallen met hun personage. In de ogen van Daphne Wellens zie je écht chaotische vertwijfeling, in die van Evelien Bosmans smekende onzekerheid, in die van Frances Lefebure een bronstige alcoholtornado. Samen vatten zij de ziel van de prille dertiger, een diersoort waartoe ik biologisch gezien ook behoor. Het is een periode als een shift bij het ballenkraam: telkens wanneer je alles op een rijtje hebt, keilt iemand alles weer onderuit. Érgens in al dat klooien, sukkelen en aanmodderen krijgt haast ongemerkt je leven vorm. En goeie fictie stelt je in staat om daar zinnige vragen over te stellen. Zoals: wat zal er nu eigenlijk gebeuren met de Octaheder in de tamponschuif?

Maandag 7 februari om 21.30 uur op Play4