‘Fifty Shades of Grey’: ‘Een triestig potje billenkoek en gedoe met een ijsblokje’

Vijftig tinten hilariteit.

Champagne, hapjes, en een legertje in catsuits gestoken hostessen die rondgingen met buttplugs: Sony Pictures had van de press screening van ‘Fifty Shades of Grey’, de langverwachte verfilming van de bestseller van E.L. James, een heus event gemaakt (de hapjes hebben we aan ons voorbij laten gaan).

In tegenstelling tot de hyperenthousiaste dame in het stoeltje achter ons, die nu en dan íéts te luid de dialogen zat mee te kirren, hebben we het beruchte boekwerk nooit gelezen; het enige wat we eigenlijk wisten, is dat de plot draait rond een literatuurstudente die een sadomasochistische relatie begint met een steenrijke zakenman. Een knalpitch!

Helaas: de striemende zweepslag waar we stilletjes op hadden gehoopt, bleek uiteindelijk maar een zwak aaitje. In het begin staan de hoofdacteurs nog een beetje met de tong in de wang te acteren: wanneer Mr. Grey het zinnetje ‘Luister, ik doe niet aan romantiek. Ik heb smaken die... heel bijzonder zijn’ uitspreekt, laat Jamie Dornan (de bankier uit Derudderes ‘Flying Home’) op precíes het juiste moment die drie puntjes vallen; en verder moesten we ook grinniken met Mr. Grey die zich in de lokale Brico met een raadselachtig glimlachje een stel kabelbinders, afplakband en een stuk touw komt aanschaffen.

Maar hoe langer het spektakel duurde, hoe duidelijker één welbepaalde gedachte in onze hersenpan begon te kristalliseren: dit is een ridicule film. Zo blijkt Mr. Grey er de hilarische gewoonte op na te houden om na elke spankingsessie achter het klavier van zijn vleugelpiano te gaan zitten en een somber deuntje te spelen: krék het orgelspelende fantoom uit ‘The Phantom of the Opera’.

De manier waarop regisseuse Sam Taylor-Johnson (‘Nowhere Boy’) de ranselingen in beeld zet, deed ons dan weer denken aan een slechte aflevering van ‘Red Shoe Diaries’: Mr. Grey die de karwats in slowmotion op het vastgeknevelde lijf van Anastasia Steele (Dakota Johnson) laat neerdalen, beverig gezucht in dolby stereo, een close-up van een strak gespannen koord, en daarbovenop dan nog eens een portie luid koorgezang op de soundtrack – deze jongen kon ternauwernood een schaterlach onderdrukken.

En, eerlijk gezegd: ook de sm-kozerijen – waar het toch allemaal om te doen is – vielen ons wat tegen. Dat gedoe met dat ijsblokje? Dat triestige potje billenkoek? Wat een mietje, die Mr. Grey! Waar waren de tepelklemmen, de mondknevels, de pinwheels, de spankingbokken? Waar in die vijftig tinten grijs zit nu eigenlijk het uitdagende, het prikkelende, het pikante, het stóúte?

Nee, dan nog liever de strapatsen van Charlotte Gainsbourg en Jamie Bell in Lars von Triers ‘Nymphomaniac’: in díé kelder gebeurde tenminste iets spannends, iets verontrustends; daar kreeg je het gevoel dat je werd overgeleverd aan iets gevaarlijks.

Och, ergens begrijpen we wel waarom zoveel dames zwichten voor dit rêverietje: zoals wij graag wegdromen bij de Millennium Falcon, James Bond en Christy Canyon, zo laat Mr. Grey je even proeven van het leven in de high society, van romantische tochtjes in privéhelicopters en zweefvliegtuigen, en van een seksleven dat eens iets anders inhoudt dan de good old in and out in de Ikea-slaapkamer; en het mooiste is nog dat Mr. Grey in wezen een getormenteerde man is die geréd moet worden. Wij daarentegen bleven achteraf zitten met een stekend ‘Is het dát maar?’-gevoel. Waar is Ilsa, wolvin van de SS, wanneer je haar nodig hebt?

Bekijk de trailer: