‘Foundation’ op Apple TV kraakt onder de ernst, de ambitie, de kostprijs

Apple TV+ is 2 jaar na lancering nog steeds het kneusje van de streamingklas. Er zitten al enkele parels in de catalogus (‘Ted Lasso’! ‘Dickinson’! ‘For All Mankind’!), maar geen publiekstrekker à la ‘The Mandalorian’, ‘Stranger Things’ of ‘Game of Thrones’. Het splinternieuwe ‘Foundation’ moet dat nu gaan worden: een intergalactische sciencefictionreeks van epische proporties en met een exuberant kostenplaatje.

‘Foundation’ vindt in een verre toekomst plaats, wanneer de mens de aardbol reeds voorgoed heeft ingeruild voor talloze andere planeten in het sterrenstelsel. Het gigantische galactische rijk kent al vier eeuwen relatieve vrede en voorspoed onder imperator Cleon, die zichzelf om de zoveel jaren kloont, waardoor hij steeds als bejaarde én volwassene én kind op de troon zit. Echter, winter is coming, in de vorm van Hari Seldon, de slimste mens van de Melkweg, die de val van de samenleving voorspelt. De ondergang is, volgens Seldons berekeningen, onvermijdelijk. Al valt de chaotische nasleep volgens hem in te tomen, tenminste, als de imperator nú veranderingen doorvoert. Een schaakspel dat eeuwen zal duren en het volledige sterrenstelsel zal bestrijken, is definitief ingezet.

De Russische auteur Isaac Asimov bouwde dit intrigerende universum in de jaren 50 en mocht zich daarom de voorvader van ‘Star Wars’ en ‘Dune’ noemen. Wie de huidige verfilming van ‘Dune’ echter te zwaarwichtig vindt, blijft beter weg van ‘Foundation’, een al even ambitieuze als kille reeks, waarin conflicten niet persoonlijk maar eerder filosofisch van aard zijn. Staat het uitspreken van een doemvoorspelling gelijk met het waarmaken ervan? Wat is beter voor de stabiliteit: een wisselend regime of een zich tot in de eeuwigheid klonende heerser? En waarom luisteren leiders niet wanneer wetenschappers rampspoed voorspellen? Relevante vragen in deze tijden van klimaatveranderingen en pandemieën.

De futuristische metropool, de barre planeten, de monumentale ruimteschepen: élke shot van ‘Foundation’ ziet er ronduit majestueus uit. Nieuwkomer Lou Llobell maakt van wonderkind Gaal Dornick het meest menselijke personage van de reeks, terwijl Lee Pace (slechtwicht Ronan in ‘Guardians of the Galaxy’) schittert als de volwassen kloon van de keizer. Jared Harris maakt, zoals gewoonlijk, een goede beurt als Hari Seldon: het wiskundig genie doet meer dan eens denken aan Harris’ rol als hoofdwetenschapper in ‘Chernobyl’. Maar ‘Foundation’ kraakt onder de ernst, de ambitie, de kostprijs. In de toekomst lacht men niet, zo blijkt, en is elke kwestie er een van leven en dood. De voice-overs neigen naar het melodramatische, de vele tijdssprongen maken het moeilijk om je als kijker aan iets te hechten.

Showrunner David S. Goyer, gekend als scenarist van ‘The Dark Knight’-trilogie, plant 80 afleveringen van deze scifi-reeks - ‘Game of Thrones’ telt er, ter vergelijking, 73. Deze eerste jaargang voelt dan ook als een trage en langgerekte inleiding, die meer vragen oproept dan het beantwoordt. Slecht is het nergens, meeslepend evenmin. Hoog tijd om Baby Yoda op te voeren.