Frantz

Ozonrijk drama.

De nieuwe film van François Ozon begint in Duitsland anno 1919, vlak na de Grote Oorlog dus, wanneer de vaders in de slaapkamers van hun niet-teruggekeerde zonen hun verdriet zitten te verbijten en de dresscode van de moeders inktzwart is. In die sombere atmosfeer krijgt de rouwende Anna Hoffmeister het bezoek van een jonge Fransman, Adrien, die beweert haar verloofde Frantz te hebben gekend – aan u om de rest van de intrige te ontdekken. Met ‘Frantz’ heeft Ozon een oprecht triest melodrama gemaakt; dit is het soort cinema waarin de personages met zachte stem gedichten van Verlaine staan te citeren, waarin dialoogscènes beginnen met de woorden ‘Vous savez, Anna...’, en waaruit de weltschmerz in even dichte wolken omhoogkringelt als de stoom uit de zwart-witte stoomtrein.

Wij zijn er als een blok voor gevallen. Knap ook hoe Ozon en passant afrekent met de plaag die nationalisme heet: zie de even beklemmende als hallucinante scène waarin de mannen in het Franse café één voor één rechtveren en uit volle borst de Marseillaise beginnen te zingen (‘Aux armes, citoyens!’). De enigen die met strak op elkaar geklemde kaken op hun stoelen blijven zitten, zo toont de cineast ons haast achteloos, zijn de moeders in het zwart.