Gedetineerden, worstelaars en legkippen: vijf feministische series om te bingen op Internationale Vrouwendag

Steek die bloemen waar de zon niet schijnt, en verzamel vandaag riek, toorts en brandende pop van Jeff Hoeyberghs om het patriarchaat omver te werpen! Maar voor wie dat toch nét te extreem is op Internationale Vrouwendag is er goed nieuws, want u kunt zich ook vanuit uw luie zetel inzetten voor de vrouwenzaak. Humo selecteerde vijf series die het feministisch vuur in u doen ontbranden.

‘I May Destroy You’

Michaela Coel beukte met deze alom bejubelde dramaserie de deur naar het clubje van Grote Britse tv-makers helemaal open. ‘I May Destroy You’, met Coel zelf in de hoofdrol, deels in de regisseursstoel, als producent en als rechtenhouder, komt dan ook harder binnen dan een rechtse van Freddy De Kerpel. De serie vertrekt vanuit Arabella, een jonge schrijfster die haar leven maar moeilijk op de rails kan houden. Tijdens een beneveld avondje uit wordt ze verkracht, maar het duurt lang vooraleer dat tot haar doordringt.

Twaalf afleveringen lang legt ‘I May Destroy you’ de puzzelstukjes van die traumatiserende avond in elkaar, om het intussen via andere verhaallijnen over verschillende vormen van grensoverschrijdend te hebben. Coel, die het verhaal helaas losjes baseerde op een eigen ervaring, stampt je ziel in elkaar, om die vervolgens met fijne humor weer zachtjes aan elkaar te lijmen. Het rauwe ‘I May Destroy You’ is een kind van haar tijd, gemaakt door een vrouw die zich niks aantrekt van maatschappelijke -of cinematografische conventies, en is even aardverschuivend als de impact van een verkrachting op je leven.

Te zien op Streamz

‘I Hate Suzie’

Een vrouw die een abortuspil in haar vagina duwt, vervolgens urenlang bloedend op de toiletpot zit en uiteindelijk een soort minivruchtje uit het bloedrode badwater schept: wij zaten enkele minuten ver in het tweede seizoen van ‘I Hate Suzie’ oncomfortabel schuifelend in onze zetel, maar keken tegelijk met ontzag en opengesperde mond naar een van de meest grensverleggende stukjes televisie van de laatste jaren. Vergis u echter niet, want veel meer dan op het shockeffect en de in your face voorstelling van de nadelen van het vrouwenleven teert ‘I Hate Suzie’, over actrice Suzie Pickles (geweldig gestalte gegeven door Billie Piper) wier leven langzaamaan instort nadat hackers enkele intieme en compromitterende beelden van haar online zwieren, op subtiliteit. Ook het niet-getelevisioneerde bestaan van vrouwen anno 2022 is - ja, ook in onze contreien, Sam Van Rooy - immers nog steeds een dagelijkse aaneenschakeling van kleine onrechtvaardigheden, seksisme en misogynie. En dat weet de Britse zwarte komedie op magistrale wijze te verbeelden.

Spoiler alert, maar één die u pijnlijk bekend in de oren zal klinken: op het einde komt vooral Suzie er op alle vlakken totaal berooid vanaf, terwijl er voor de betrokken en minstens even schuldige mannen in haar leven helemaal niets verandert.

Te zien op Streamz

‘Orange Is The New Black’

Piper Kerman groeide op in de saaie suburbs, viel ten prooi aan de lokroep van een spannender leven en moest in 1998 een jaar een oranje plunje aan voor drugssmokkel. Veertien jaar later werd haar verhaal naar het kleine scherm vertaald met ‘Orange Is The New Black’, een Netflix-original in een tijd waarin die nog niet als paddenstoelen uit de grond schoten. Taylor Schilling kruipt in het gevangenisdrama in de huid van de gepriviligieerde en snobistische Piper - die in de serie niet Kerman maar Chapman heet. In Litchfield Penitentiary wordt Piper niet enkel geconfronteerd met haar partner in crime en tevens ex-geliefde, maar ook met een hoop door het leven gekraakte vrouwen die zich sterk proberen te houden in bikkelharde omstandigheden.

‘Orange Is The New Black’ verdient vooral de loftrompet om haar realistische en vaak troosteloze portretten van de vrouwelijke gevangenen. De serie ontleent haar succes dan ook niet enkel aan haar slimme humor en goed geschreven plot, maar haalt een groot deel van haar sterkte uit het feit dat anders onzichtbare vrouwen een stem krijgen. De vrouwelijke gevangen zijn stuk voor stuk goed uitgewerkte karakters met verledens die uitblinken in onrechtvaardigheid en pech. Dat én de geweldige acteerprestaties van de diverse, hoofdzakelijk vrouwelijke, cast maakt van de serie een ontroerend en feministisch gevangenisdrama die haar populariteit meer dan verdient.

Te zien op Netflix

‘The Handmaid’s Tale’

Nergens druipt de invloed van het feminisme zo vanaf als van ‘The Handmaid’s Tale’. De gitzwarte dramaserie met Elisabeth Moss in een glansrol speelt zich af in een dystopie waar een stel religieuze gekken het voor het zeggen heeft. Weg eeuwen aan vrouwenstrijd, want in Gilead mogen vrouwen zelfs nog niet aan een boek dénken of de messen worden al geslepen om hen een vinger af te hakken. Nee, vrouwen moeten enkel doen waar ze goed in zijn: luisteren en kinderen baren. Klein probleem: de meeste vrouwen zijn door milieuvervuiling onvruchtbaar geworden. Dus moeten die vrouwen die nog wel een gezonde baarmoeder hebben, de zogenaamde handmaid’s, hun benen spreiden en er zoveel mogelijk nakomelingen uitpersen. Zij zijn voor het leven gedoemd tot babymachines en dienen elk een gezin dat bovenaan de maatschappelijke ladder staat tot ze hen een kind geschonken heeft. En dan, hup, weer naar het volgende huis om verkracht te worden en dienst te doen als legkip.

Naarmate de seizoenen vorderen wordt ‘The Handmaid’s Tale’ steeds grimmiger en gewelddadiger, en helaas blijkt de werkelijkheid de fictie ook steeds sneller in te halen: na de inperking van het recht op abortus in de VS gingen vrouwen massaal met wit kapje en rode mantel de straat op. Want net als in de serie, waarvan het voorlaatste seizoen vorig najaar uitkwam, vinden onderdrukte vrouwen uiteindelijk zelfs in een verdorde woestijn een kiempje vechtlust.

Te zien op Prime video

‘GLOW’

Niet toevallig de tweede serie op ons lijstje waar Jenji Kohan, bij ‘Orange Is The New Black’ als bedenkster en nu als producer, een hand in heeft. ‘GLOW’ vertrekt vanuit hoofdpersonage Ruth Wilder (de fantastische Alison Brie), een actrice die het beu is om steeds auditie te moeten doen voor belachelijke, inhoudsloze - ‘sorry to interrupt, your wife is on line two’ - vrouwelijke rollen. Ze komt terecht in ‘Glorious Ladies Of Wrestling’, een tv-serie over vrouwelijke worstelaars waarin de vrouwen zich moeten reduceren tot politiek incorrecte worstelkarakters als de ‘Mad Bomber Beirut’ en de Aziatische ‘Fortune Cookie’. Foute pakjes genoeg in de jaren 80-setting van ‘Glow’, maar belangrijker is de scherpe feministische en antiracistische commentaar die doorheen de plot loopt.

De serie-in-een-serie ‘Glorious Ladies Of Wrestling’ is gebaseerd op en genoemd naar een echte getelevisioneerde vrouwelijke worstelcompetitie uit de jaren 80, en gaat over vrouwen die probeerden af te rekenen met genderstereotypen en vochten tegen de stortvloed aan seksisme die ze over zich heen kregen. Daarnaast worden taboethema’s als menstruatie, miskramen, lekkende tieten na de bevalling en abortus op humoristische wijze aangesneden. Nee, waarom ‘GLOW’ na drie seizoenen onverwacht werd gecanceld blijft voor ons nog steeds een mysterie.

Te zien op Netflix