Gelukkig was Average Rob er in ‘Van hier tot in Tokio’

Geen idee of het ook zo was, maar ik meende er een verborgen boodschap van Karl Vannieuwkerke voor zijn vrouw in te horen toen hij Robert Van de Walle afkondigde aan het eind van de eerste aflevering van ‘Van hier tot in Tokio’, de aan de Olympische Spelen in Japan opgehangen talkshow die van op de Wellingtonrenbaan in Oostende wordt uitgezonden. Dat het maar een minuut of twintig rijden is naar Diksmuide, glimlachte Vannieuwkerke de voormalige judokampioen toe. Dat weet hij omdat hij er zelf óók woont. Dichter bij huis heeft de gastheer van ‘Villa Sporza’, ‘Vive le vélo’ en nu ook ‘Van hier tot in Tokio’ zijn tafel deze zomer niet in elkaar gevezen.

Veel gebeurde er niet aan die tafel in het openingsweekend. Ondanks toch al twee sportieve hoogtepunten - het zilver van Wout van Aert in de wegrit en de finaleplaats van het door Nina Derwael aangevoerde gymnastenteam - bleef de opwinding uit in Oostende. De locatie leek niet mee te werken, de kokeropstelling van het publiek oogde raar, de belichting liet te wensen over. Maar vooral hing er een vermoeidheid over het programma, iets van ‘trop is te veel’. Te veel Vannieuwkerke in één zomer. Te veel gasten die te weinig te zeggen hebben. Te veel rubriekjes ook om de boel op te vrolijken: Lieven Scheire over de link tussen sport en fysica, Thomas Huyghe met iets grappigs, en MNM-dj Dorianne Aussems op bezoek bij een olympiër thuis. Zaterdag was dat bij de familie van Mauri Vansevenant, helper van Van Aert tijdens de Olympische wegrit, vanwaar ze naar Oostende was teruggekeerd met een komkommer uit ‘s renners moestuin. De in sommige kringen vast voor de hand liggende schunnige toespeling bleef ons gelukkig bespaard, en Vannieuwkerke toonde zich bijzonder dankbaar: ‘Onze kleine Jack is zot op komkommers!’

Een hoofdrol aan zijn tafel is weggelegd voor Elodie Ouedraogo, zelf de bezitter van Olympisch eremetaal en dus meer dan op haar plaats in het programma. Ingehuurd als taxichauffeur brengt ze onze Olympische atleten naar de luchthaven. Remco Evenpoel was de eerste, met z’n ouders op de achterbank. ‘Remco, zó’n schatje’, kirde Ouedraogo ter inleiding van haar filmpje nog na van de pret. Dat schatje bleek vervolgens vooral boordevol rancune te zitten jegens iedereen die hem ‘de grond had willen inboren’ na zijn vreselijke val een jaar geleden in de Ronde van Lombardije. Ook tennisster Alison Van Uytvanck stapte in, samen met haar ook al tennissende vriendin Greet Minnen en hun hond waarvan ik de naam ben vergeten. Weinig om het lijf hebbende gesprekjes waren het, die ten koste gaan van de zo al weinige interviewtijd die sporters uittrekken voor serieuze sportjournalisten, en laat ik er net daarvan toch een paar kennen. Om niet, welja, rancuneus te klinken, neem ik het woord stielbedervers niet in de mond. Voorts wens ik niet te worden bedankt ‘voor te kijken’ en voel ik van hier tot in Tokio ergernis opwellen als Derwael & co vijfde blijken te zijn geëindigd en niet áls vijfde.

Gelukkig was er Robert Van Impe aka Average Rob. God weet waar skateboarden z’n Olympisch statuut aan dankt, maar het leverde de VRT wel een nieuwe, frisse co-commentator op. De man van het weekend was hij op de Wellingtonrenbaan. De enige die gevat uit de hoek kwam, in het creatiefste Nederlands bovendien, ook al is het niet eens zijn moedertaal - maar een verademing was het wel tussen het vele West-Vlaamse gefrazel. Average Rob spotte met z’n naam en tilde het programma net boven de middelmaat uit. Wellicht niet toevallig omdat hij een Humo-stempel draagt.