Georges-Louis Bouchez ‘hield de eer aan zichzelf’ in ‘Special Forces: Wie durft wint’, maar dat betekent misschien iets anders in Wallonië

‘Ik ben net geslaagd voor álle proeven als reservist,’ pochte Georges-Louis Bouchez, voorzitter van MR, nog voor hij één proef had volbracht in ‘Special Forces: Wie durft wint’. In het Kremlin keek Vladimir Poetin met knikkende knieën naar de Waalse Rambo, maar na anderhalve aflevering kon hij alweer opgelucht ademhalen, Bouchez gooide de handdoek in de ring. Een kurkdroge handdoek welteverstaan, want zweten kwam er bij de teleurstellendste militair sinds Xavier Waterslaeghers nooit aan te pas. Ga daarmee naar een oorlog.

Vrees niet wanneer het Rode Leger op de poorten van ons Belgenland staat te bonken, want naast Andy Peelman (‘moest ik geen gezin hebben, er nu toevallig geen koers op tv zijn en Mars en Pluto éíndelijk op één lijn staan, lag ik allang in de Oekraïense loopgraven’) kunnen we vanaf nu ook rekenen op officiële reservist Georges-Louis Bouchez. Hij slaagde pas nog voor alle officiële proeven vertelde hij trots. In mijn hoofd speelde meteen zijn afgang in het eerste seizoen van ‘De Containercup’ integraal af: hij werd vernederd door rechtstreekse tegenstander Bart De Wever en eindigde zelfs helemaal onderaan het klassement, achter illustere sporters als Luca Brecel, Natalia en kwieke zeventiger Freddy De Kerpel.

Dat geeft ons drie opties: het Belgisch leger is omkoopbaar, de proeven om toegelaten te worden als reservist zijn een lachertje óf Bouchez onderging de laatste twee jaar een ongelooflijke transformatie en zou een aanwinst zijn voor onze troepen. Na het zien van ‘Special Forces: Wie durft wint’ werd optie drie makkelijk uitgesloten. Wanneer nonkel Vladi zijn zinnen op Brussel zet, hopen we dat Bouchez aan het vaderland denkt en vrolijk met zijn collega’s naar Londen vlucht, zoals het hoort.

Want zelf in een bataljon opgemaakt uit Koen Wauters, Francesco Planckaert, Laura Tesoro en een aan lumbago lijdende Hannelore Simoens, was de 37-jarige politicus een dood gewicht. ‘Het is één ding om niets bij te brengen aan het team,’ sprak Chef Blom streng, ‘maar het is nog heel wat anders als je dat team ook actief tegenwerkt.’ Elke proef liet de falende Bouchez weer een nieuwe sanctie neerdalen over het hele team, die hij dan heroïsch op zijn eentje wilde volbrengen, maar net daarin nóg harder faalt.

‘Ik wil dertig burpees zien,’ brieste een onaardige ex-militair nadat Georges-Louis opnieuw het looptempo niet kon aanhouden. ‘Geen probleem,’ lachte Bouchez nonchalant, ‘die doe ik wel eventjes. Ik wil niet dat de groep gestraft wordt voor mijn mislukkingen.’ Maar verrassende toprekruut Laura Tesoro dacht er anders over: ‘Wij hebben er niets aan als hij steeds vermoeider wordt, dat gaat ons enkel extra sancties opleveren. We zijn met tien, als we er elk drie doen, zijn we er zo vanaf!’

En zo geschiedde: iedereen deed drie burpees. Iedereen, behalve Georges-Louis. Hij opteerde voor een droge versie van waterballet, en leek alsnog te verdrinken. De sergeant zag geen dertig burpees - borst tot op de grond! - dus mochten ze opnieuw beginnen en je raadt het nooit: het team voerde er wederom 27 perfect uit. Bouchez faalde, alwéér. ‘De groep niet laten opdraaien voor zijn falen,’ lijkt terugkijkend een knappe verkiezingsbelofte: verbroken nog voor ze was uitgesproken.

Terug naar basecamp dan maar. En dit keer zonder slabakken, of de groep mag de rest van de dag met vólle jerrycans zeulen. Amper vijftig meter later hinkte Georges-Louis verrassend achterop, van lopen was zelfs geen sprake meer. Dirk Van Tichelt en compagnie zetten bovenaardse fysieke prestaties neer, maar hun grootste verwezenlijking is toch dat niemand Georges-Louis aan zijn manbun door de Marokkaanse woestijn sleepte. Zijn mederekruten kregen na zijn zoveelste fiasco écht genoeg van zijn gebrek aan inzet en loze excuses, en dat kreeg ook Bouchez in de gaten.

Eenmaal aangekomen in het kamp, geen druppel zweet blonk in zijn perfect gestijlde kapsel, was er maar één optie over: ‘Ik neem mijn verantwoordelijkheid op en ga ermee stoppen. Voor mezelf zou ik nog kunnen doorzetten (lacht zelfs geen klein beetje), maar het team wordt gestraft door mij en dat kan ik niet laten gebeuren’. Volgens de voice-over hield hij daarmee de eer aan zichzelf, maar ‘zelfs niemand probeerde hem op andere gedachten te brengen,’ analyseerde Tesoro de situatie scherper.

De groep zette het ondertussen op het lopen, sleurend aan de twee jerrycans waar Bouchez hen als afscheidscadeau mee opzadelde. De ‘verantwoordelijkheid’ van een liberaal? Of betekent dat algeheel iets anders in Wallonië?

In aflevering één liet Georges-Louis zich nog ontvallen dat hij zijn zinnen op het premierschap had gezet. Deze deelname was ongetwijfeld een doordachte manier om ook aan onze kant van de taalgrens enkele zieltjes te veroveren. Helaas was zijn marketingafdeling kortstondig vergeten dat een arrogante egoïst niet de gedroomde persoon was in een programma volledig draaiend rond teamspirit. Commy mag dan ontmaskerd zijn, niemand kan ons overtuigen dat Georges-Louis niet stiekem door Gilles De Coster werd gebriefd. Zo’n sabotage kan je niet alleen.