Ghost

‘Ghost' speelt zich net buiten de grenzen van het reële af, maar blijft binnen zijn eigen filmische context perfect geloofwaardig, al suggereert de titel eerder een horrorverhaal of een film waarin de special effects alle aandacht krijgen. Maar niets daarvan: Jerry Zucker regisseert erg trefzeker een romantisch verhaal dat start met beelden van zwetende lichamen die... een flat decoreren. Sam Wheat en Molly Jensen vormen een ideaal koppel: ze zijn mooi, jong, succesvol, en ze houden van elkaar. Sam heeft een vetbetaalde job in een bank en Molly is een plastisch kunstenaar en samen kunnen ze zich een loft veroorloven in een betere buurt van New York. Hun geluk kent geen grenzen, tot Sam wordt vermoord.

De vakman in mij merkte meteen op dat de dood van het hoofdpersonage wel érg vroeg het verhaal binnenstapt, maar de romanticus die onder mijn hart een kamer betrekt en trouwens dringend eens de huur mag betalen, constateerde dat Demi Moore met haar mistroostige ogen een te jonge weduwe is. En zo denkt Patrick Swayze er blijkbaar ook over: hij blijft op aarde rondlopen als spook dat Molly niet kan horen en niet kan zien. Sam ontdekt dat hij alleen kan communiceren via Oda Mae Brown (Whoopi Goldberg), een oplichtster die tot haar eigen verbazing opeens ontdekt dat ze wel degelijk een medium is. De nevenintrige waarin blijkt wie Sams moordenaar is, wordt weinig subtiel gebracht en is eigenlijk overbodig. Maar zodra Whoopi ten tonele verschijnt, ontpopt ‘Ghost’ zich tot een grappige, erg charmante komedie, waarin het spook voor de allerlaatste keer wil zeggen dat hij zijn vrouw graag ziet.

‘Ghost’ was een overwacht kassucces in de USA: het bewijs dat een simpel verhaal, dat op een uitstekend script steunt een leuke film kan opleveren.