‘Gone Girl’ is als een elastiekje dat gedurende 149 minuten verder en verder wordt uitgerokken – tot het ineens knáp zegt

Vanavond kan u om 19.55 uur op Play 6 kijken naar de sardonische thriller ‘Gone Girl’, gebaseerd op de gelijknamige bestseller van Gillian Flynn. Lees hier onze oorspronkelijk recensie:

Het beste wat David Fincher de voorbije jaren heeft gedaan, is het mee helpen uitdenken, het regisseren (toch de eerste twee afleveringen), het produceren en het superviseren van de briljante serie ‘House of Cards’.

In één moeite door stuwde hij hoofdacteur Kevin Spacey – ronduit geniaal als de door blinde ambitie en wraakzucht gedreven politicus Frank Underwood – naar zijn allerbeste vertolking sinds hij in ‘American Beauty’ in het gefrustreerde vel kroop van Lester Burnham, én hielp hij Netflix, de leverancier van ‘House of Cards’, op de wereldkaart zetten.

In de donkere zaal daarentegen (where it’s at!) is het al van ‘The Social Network’ (toch alweer van 2010) geleden dat Fincher nog eens iets heeft gebakken dat écht spetterend kon worden genoemd. Zijn Stieg Larsson-verfilming ‘The Girl with the Dragon Tattoo’ was, behalve zo overbodig als een strelende hand in een sm-kelder, maar een routineus ingeblikt mager beestje (iets wat Fincher intussen zelf met zoveel woorden heeft toegegeven), en ook ‘Gone Girl’ haalt lang niet het zinderende niveau van zijn beste werk (‘The Social Network’, ‘The Game’, ‘Se7en’).

Het eerste uur waren we nochtans helemaal mee: Nick Dunne (Ben Affleck), een would-beschrijver, belandt in een rollercoaster uit de hel wanneer zijn vrouw Amy (natuurschoonheid Rosamund Pike maakt al snel haar opwachting in een reeks flashbacks) op de dag van hun vijfde huwelijksverjaardag plotseling verdwijnt – een gesneuveld salontafeltje en enkele bloedvlekken op de keukenkast wijzen op kidnapping.

Het politie- en mediacircus dat vervolgens losbarst, wordt door Fincher met een heerlijk sarcastische ondertoon in beeld gezet: een vrouwelijke detective – de onvermijdelijke beker koffie vastgeschroefd in haar hand – bijt zich vast in de zaak, tijdens een massaal bijgewoonde persconferentie (een journalist: ‘Luider!’) staan Nick en de ouders van Amy schouder aan schouder voor de microfoon, op straat stromen de satellietwagens toe, er worden een hulplijn en een website opgericht (FindAmazingAmy.com), de lobby van het plaatselijke hotel wordt omgebouwd tot hectisch hoofdkwartier, en voor de deur van Nicks huis strekt zich algauw een gigantisch tapijt uit van bloemen en theelichtjes – knap hoe de film hier over het dunne koord tussen drama en satire danst.

De smetteloze breedbeeldfotografie van Finchers vaste cameraman Jeff Cronenweth neigt naar de oogstrelende perfectie (de suikerstorm!), componisten Trent Reznor en Atticus Ross plaatsen hier en daar dreigende accenten, en het is voor één keer zelfs genieten geblazen van de hoofdacteur: Ben zal wel nooit de nieuwe Marlon Brando of Al Pacino worden, maar in ‘Gone Girl’ is hij, met die zelfvoldane grijns van hem, perfect gecast als de gladde echtgenoot die het niet kan laten om, net voor hij de televisiestudio in moet voor een dramatisch interview over de verdwijning van zijn vrouw, nog even verleidelijk naar het meisje van de make-up te lachen.

So far, so good, maar ongeveer halfweg krijg je de eerste van een lange sliert opmerkelijke twists in de maag gesplitst – we gaan uiteraard niets verklappen – en het is vanaf dat moment dat het verhaal in z’n voegen begint te kraken. Met elke nieuwe plotwending die scenariste Gillian Flynn uit haar mouw schudt – haar op haar eigen bestseller gebaseerde script valt te vergelijken met een reeks matroesjkapoppen die één voor één uit elkaar worden geschoven – voel je de geloofwaardigheid weer wat meer evaporeren, en zie je ‘Gone Girl’ evolueren van een ijzersterk gitzwart drama naar een steeds ridiculer en trashier wordende analyse van een huwelijk waarvan je de banale moraal zou kunnen samenvatten als: ‘We hebben allemaal geheimen voor elkaar.’ Duh!

‘Gone Girl’ is als een elastiekje dat gedurende 149 minuten verder en verder wordt uitgerokken – tot het ineens knáp zegt. Wel fijne product placement: nog nooit een flesje Leffe Blond zo prominent in beeld gezien.