Griet Dingemans, partner van Marc Herremans: 'Ik zou hem zo graag willen genezen'

De aflevering van ‘Op weg met Jan’ met Marc Herremans wordt vanavond herhaald om 21.20 uur op Eén.

Over en uit voor Marc Herremans (45), dacht iedereen toen hij in 2002 verlamd raakte na een val op een training in Lanzarote. Maar kijk: minder dan een jaar later reed de triatleet met zijn handbike de Ironman in Hawaï, in 2006 won hij die wedstrijd en tussendoor sloeg hij ook nog de vrouw van zijn leven aan de haak, psychologe Griet Dingemans (38), intussen de moeder van zijn drie kinderen. ‘Marc is een doorzetter: hij blééf me maar berichtjes sturen.’

‘Sorry,’ zegt Griet Dingemans, als ze me een gitzwarte espresso voorschotelt nadat ik een koffie met melk vroeg. ‘Ik ben een theedrinker, ik heb geen idee hoe die machine werkt.’ Ze nestelt zich ietwat nerveus achter haar bureau, aan het raam met een indrukwekkend uitzicht op het groen van Wuustwezel. We zitten in haar kantoor in 158 Coaching Center, het trainingscentrum dat ze oprichtte samen met Marc en haar broer Jeroen. Ze werkt er als psychologe en mental coach. ‘Best gek dat de rollen een keer zijn omgedraaid: normaal ben ík degene die de vragen stelt en luistert.’

HUMO Psychologe én mental coach: is dat niet hetzelfde?

GRIET DINGEMANS «Niet helemaal. Als coach geef ik mensen oefeningen om ze weer op weg te zetten na bijvoorbeeld een burn-out. Als ik voel dat er op een dieper niveau iets wringt, treed ik op als psycholoog. Dan ga ik ‘graven’: is er vroeger iets gebeurd? Zijn er moeilijke gebeurtenissen die nog een impact hebben? Je zou kunnen zeggen dat een coach geen potjes openmaakt, en een psycholoog wel.»

HUMO Je werkt vaak met EMDR-therapie. Wat is dat precies?

DINGEMANS «Die therapie pakt het probleem aan bij de wortel: ‘Hoe komt het dat ik met een bepaald probleem worstel? Waar is dat ontstaan?’ Eenvoudig gesteld vraag ik mensen om terug te keren naar hun kindertijd, door leuke en minder leuke ervaringen van toen te beschrijven. Soms komen er dan trauma’s aan de oppervlakte waarvan ze zelf niks af wisten, of waarvan ze zeiden: ‘Dat is al zó lang geleden, dat doet me niks meer.’ Waarna er toch veel loskomt. Het is pittig, mensen moeten hun trauma’s opnieuw in de ogen kijken. Maar ik sta er vaak van versteld hoe snel ze soms geholpen zijn.»

HUMO Hoe was jóúw kindertijd?

DINGEMANS (lacht) «Goed. Ik heb fijne ouders. Ik kon met alles bij hen terecht – dat is nog steeds zo. Ook met mijn broer Jeroen heb ik een goede band. Dat kan ook niet anders, als je samen een zaak hebt.»

HUMO Jullie trainen samen topsporters.

DINGEMANS «Ook, maar het is meer dan dat. Iedereen kan hier terecht. We bieden een totaalpakket: begeleiding op gebied van beweging, voeding en mentale gezondheid. Dat kan zijn om sporters voor te bereiden op een wedstrijd, maar net zo goed om iemand na een burn-out weer op gang te helpen.

»Marc, mijn broer en ik hadden alle drie al werk toen het idee voor onze praktijk ontstond. Marc trainde atleten, Jeroen is regent lichamelijke opvoeding en hij hielp renners met het vinden van de juiste fietspositie en ik werkte als psychologe. Op een dag zeiden we: ‘Waarom bundelen we onze krachten niet?’ Zo is 185 Coaching Center ontstaan. De naam is symbolisch: 185 is het rugnummer dat Marc droeg toen hij de Ironman won.»

HUMO Hoe is het om elke dag met je wederhelft samen te werken?

DINGEMANS «Heel leuk. We zitten trouwens niet samen in één bureau maar hebben elk onze eigen taken. We denken wel samen na over de toekomst. Zo willen we bijvoorbeeld graag bij bedrijven langsgaan om burn-outs te helpen voorkomen. Voor bedrijven is dat een investering, want de uitval door burn-out kost handenvol geld.»

HUMO Wist jij van jongs af aan dat je psychologe wilde worden?

DINGEMANS «Nee, dat is bijna toevallig gekomen. Ik volgde de opleiding kinesitherapie en kreeg een vak psychologie van professor Paul Verhaeghe. Die man kon zó boeiend vertellen. Ik vergeet hem nooit, door hem raakte ik gefascineerd door psychologie en ben ik uiteindelijk van richting veranderd.»

HUMO Klopt het dat je Marc als casestudy hebt gebruikt?

DINGEMANS (lacht) «Ja. We moesten als opdracht een diepte-interview bij iemand afnemen. Marc en ik woonden in hetzelfde dorp. Zijn ongeluk was toen nog niet zo lang geleden gebeurd. Iedereen kende hem en zijn verhaal, en iedereen was aangedaan door de manier waarop zijn leven in de sport hem was afgenomen. Ik dacht ietwat naïef: ik ga hem helpen.»

HUMO En tijdens dat gesprek sloeg de bliksem in?

DINGEMANS «Nee, zo snel ging het niet (lacht). Maar het was een heel fijn gesprek: Marc is een open boek. Ik voelde dat het klikte en ik keek naar hem op. Maar van gevoelens was nog geen sprake. Hij was toen trouwens nog samen met Martine, zijn vorige partner.

»Twee jaar later kwamen we elkaar opnieuw tegen. Op een boerenfuif in Wuustwezel. Hij kwam naar me toe en we hebben de hele avond gelachen en gepraat. Dat maakte wel iets bij me los.»

HUMO In Humo zei Marc dat jullie die avond allebei heel dronken waren.

DINGEMANS «Er was wel wat… invloed, ja (lacht). Af en toe mag dat eens, hè. Er is die avond niks gebeurd, hoor, maar Marc is een doorzetter. Op alle gebieden (lacht). Hij blééf me berichtjes sturen, vroeg me overal mee naartoe. Het was elke keer superleuk.»

HUMO Was dat verwarrend: verliefd worden op enerzijds dé Marc Herremans, maar anderzijds: de man in een rolstoel?

DINGEMANS «Ik stond daar niet echt bij stil. Ik denk dat ik vooral op endorfine teerde: ‘Ik voel me goed en ik vind hem zo leuk.’ Mijn grootmoeder – ze is er intussen niet meer – zei heel mooi: ‘Marc zit niet in een rolstoel, bij hem zie je dat niet door zijn persoonlijkheid.’ Ik begrijp wat ze wilde zeggen: ik heb zijn beperking ook nooit als dusdanig ervaren. Ook omdat Marc zoveel zelf doet, natuurlijk. Hij heeft amper hulp nodig.

»Ik moet nu terugdenken aan een moment toen we nog niet zo lang samen waren. We gingen naar het tennis kijken, samen met Lei Clijsters. Hij was een goede vriend van Marc, een heel fijne man. We moesten met de rolstoel langs een obstakel. Lei nam me bij de arm en zei: ‘Kom, dan leer ik je dat eens.’ Die beperking hoort er op een manier gewoon bij.

»Mijn grootmoeder zei trouwens ook: ‘Als ik zo oud zou zijn als jij, dan zou ik het wel weten.’»

HUMO Kwam er nog veel reactie op jullie relatie?

DINGEMANS «Mijn broer zei: ‘Wauw, Marc Herremans, je moet dat doen!’ (lacht) Ook mijn ouders waren tevreden: zij kenden Marc al, ze waren in 2001 als supporter met hem meegegaan naar de Ironman in Hawaï en vonden hem toen al zo’n fijne man. In het begin waren zij zowat de enigen die wisten dat we een koppel waren. Dat was in 2006, het jaar waarin Marc terug naar Hawaï was geweest. Ik ben toen nog stiekem met een vriendin naar de luchthaven gegaan om hem te gaan opwachten. Zodra iedereen het wist, kwamen er best wel wat reacties, maar die waren eigenlijk allemaal positief: dat we zo goed bij elkaar passen.»

HUMO Jullie zijn niet getrouwd. Een bewuste keuze?

DINGEMANS «Da’s een raar verhaal: volgens vrienden heeft hij me ten huwelijk gevraagd, maar ik had het niet door. Hij was die dag op pad geweest met sportverslaggever Dirk Gerlo. Na afloop kwamen hij en Dirk plots met een bruidstaart af. Hij had de hoofdjes eruit gesneden en onze hoofden in de plaats geplakt. ‘Allee,’ zeiden mijn vrienden, ‘dat was toch duidelijk een aanzoek!’ Maar dat had ik dus niet begrepen. Sowieso was het wellicht te snel geweest: we waren nog maar een paar maanden samen. En nadien is hij er niet meer op teruggekomen. Dat hoeft ook niet, voor mij is trouwen geen must. We wonen samen én hebben drie kinderen. Dat zegt meer dan een huwelijk.»

HUMO Jullie hebben er nooit een geheim van gemaakt dat jullie kinderen verwekt werden via ivf.

DINGEMANS «Dat is tegenwoordig geen uitzondering, toch? Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilde, Marc ook. Kort na zijn val zei hij al dat hij in zijn leven nog drie dingen wilde doen: de Ironman winnen, deelnemen aan de Crocodile Trophy (Herremans was in 2007 de eerste atleet die de tiendaagse fietswedstrijd in de Australische outback uitreed met een handbike, red.) en papa worden. Het was voor ons dus geen vraag óf we kinderen wilden, alleen maar hóé.

»Eerst hoopten we op de natuurlijke manier zwanger te worden, maar dat lukte niet. Na goed een jaar gingen we naar een fertiliteitscentrum. Die eerste kennismaking was… (aarzelt) niet zo mooi. Ronduit cru, eigenlijk. Die ervaring heeft er mee voor gezorgd dat het even geduurd heeft voor we ermee zijn voortgegaan. Na een tip van vrienden kwamen we uiteindelijk in het fertiliteitscentrum in Aalter terecht. Dat was een verademing: we werden er heel goed onthaald. We hebben er eerst gewone inseminatie geprobeerd, maar dat lukte niet. Met ivf was ik drie keer meteen zwanger. Als ik andere verhalen hoor, mogen wij echt niet klagen.»

HUMO Had je goede zwangerschappen?

DINGEMANS «Heel goede. Ik heb er echt van genoten. Sommige vrouwen vinden zwanger zijn niet leuk, ik vond het héérlijk. Het is ook allemaal zo bijzonder: zwanger zijn, bevallen, mama worden. Ik vond en vind dat één van de mooiste dingen van het leven. Ik ben daar ongelooflijk dankbaar voor. Als ik niet zo’n druk leven had, zou ik meteen nog een vierde kind willen. Die gedachte speelt soms nog in mijn achterhoofd, maar rationeel weet ik dat het geen goede beslissing zou zijn.»

HUMO Drie kinderen in vijf jaar tijd en intussen ook nog een eigen zaak beginnen. Hoe zwaar waren de tropenjaren?

DINGEMANS (haalt haar schouders op) «Ik denk daar niet zo veel bij na. Misschien is het nu zelfs nog ietsje pittiger dan toen: het bedrijf draait goed, we hebben veel meer cliënten dan in het begin. Die work-life balance blijft een uitdaging: je wilt er voldoende zijn voor je kinderen, maar je wilt ook voldoende kunnen werken. Het zal veel jonge ouders bekend in de oren klinken. Wat mij erdoor helpt, zijn mijn energiegevertjes: gaan lopen, muziek, dansen, zot doen met de kinderen.»

HUMO Helpt Marc met de was en de plas? In Humo noemde hij zichzelf ooit ‘een goede huisman’.

DINGEMANS «Dat klopt wel. Marc is een doener: hij pakt al eens de Swiffer vast of steekt een was in. Al gaat dat niet altijd goed: zijn designertruitje heeft nu een kindermaat. Laten we zeggen dat hij overal zijn plan trekt, maar dat ik eerder van het fijne werk ben.»

HUMO Hoe is hij als vader?

DINGEMANS «Heel warm. Zijn kinderen staan op nummer één. De eerste twee jaar neem ik de zorg misschien meer op mij, maar dat is ook logisch, dan kunnen ze nog niet stappen. Zodra ze de schoolleeftijd bereiken en wat zelfstandiger worden, neemt hij veel over. Hij is ook een grappige papa, de kinderen en hij lachen heel wat af samen.»

HUMO Anne-Lou is 6. Stelt zij vragen over de rolstoel of waarom haar papa dingen niet kan die andere papa’s wel kunnen?

DINGEMANS «Dat gebeurt, al is het nu wel lang geleden. De kinderen benoemen dat gewoon: ‘Papa heeft zijn rug gebroken en zit in een rolstoel.’ Voor hen is dat niet raar, ze groeien ermee op. Marc gaat er zelf ook heel spontaan mee om. Dat de kinderen hem met andere papa’s vergelijken, heb ik nog niet gemerkt. Ik probeer open te zijn, hun duidelijk te maken dat ze met alles bij ons terechtkunnen, dat vind ik heel belangrijk.»

HUMO Hebben ze het sportieve van hun papa meegekregen? Op je Instagrampagina zag ik hen onder andere skiën en lopen.

DINGEMANS (knikt) «Ze houden van dansen, turnen en zwemmen, en we gaan ieder jaar skiën. Ik heb het geluk dat ik goede ouders heb: zij gaan mee om te helpen. Marc zelf kan niet skiën, maar hij gunt ons dat volledig. ‘Als je dat wilt, moet je dat zeker doen,’ zegt hij.»

HUMO Hoe normaal is jullie gezinsleven?

DINGEMANS «Vrij normaal. Marc is heel handig. Hij heeft een soort koppigheid waardoor hij op alles zegt: ‘Ik doe dat zelf wel.’ Natuurlijk zijn er soms obstakels – vooral op vakantie. Als ik iets boek, geef ik vooraf duidelijke informatie: geen trappen, liever een bad dan een douche... Maar soms loopt het toch fout. Ik heb ooit een bed and breakfast geboekt: nog nooit had ik zoveel trappen gezien als daar. Uiteindelijk vind je altijd wel een oplossing, maar voor hem kan dat confronterend zijn. Die uitbaatster reageerde oprecht verbaasd: ‘Dat is toch dé Marc Herremans?’ Ja, maar zelfs hij kan niet zomaar rechtstaan en naar boven wandelen (lacht).»

HUMO Hoe reageert Marc op zo’n moment?

DINGEMANS «Als er trappen zijn, moet hij gedragen worden. Zelf kan ik dat niet, dus moeten we twee mannen vinden die zijn stoel optillen. Als je weet hoe graag Marc alles zelf doet, is dat niet evident. Er wordt dan al eens gevloekt. Maar gelukkig draait hij zijn knop altijd snel weer om.»

HUMO Wordt hij vaak herkend?

DINGEMANS (knikt) «We horen geregeld gefluister achter ons: ‘Dat is Marc Herremans.’ Mensen komen ook al eens een selfie vragen. Hij valt natuurlijk ook op, maar dat vindt hij totaal niet erg. Zo is hij: hij zegt tegen iedereen goedendag, waarschijnlijk al voor de mensen hem aangesproken hebben.»

HUMO Marc is volgende week te gast in ‘Het huis’ op Eén. Normaal gezien had hij vorig jaar al in ‘Die huis’ moeten zitten, in Zuid-Afrika, maar dat ging toen niet door omdat hij met brandwonden in het ziekenhuis lag. Wat was er gebeurd?

DINGEMANS «Een warmwaterkruik die op zijn schoot lag, was opengegaan. Blijkbaar gebeurt dat vaker, maar dat wisten we toen nog niet.

»Marcs lichaam reageert anders op pijnprikkels. Wíj voelen pijn meteen, maar zijn lichaam zal eerder reageren door na verloop van tijd ziek of onwel te worden. Hij heeft dus niet meteen gevoeld wat er gebeurde, en dat warme water heeft lang kunnen branden. In het ziekenhuis kreeg hij er dan ook nog eens een ziekenhuisbacterie bij. Hij is héél ziek geweest.»

HUMO Was je erbij toen het gebeurde?

DINGEMANS «Nee, ik was aan het werken. Hij belde me, dat ik moest komen. Ik heb een ambulance gebeld, die hem meteen naar het brandwondencentrum heeft gebracht. Hij heeft uiteindelijk een maand in het ziekenhuis gelegen. Joe was er nog niet – ik was zwanger – maar Anne-Lou en Sue hebben het daar moeilijk mee gehad. Ze hebben hun papa al die tijd nauwelijks gezien. Hij gaf zelf aan dat hij te ziek en te uitgeput was voor bezoek, dat wil al wat zeggen. Anne-Lou had nadien een soort van verlatingsangst. Het heeft toch wel iets met haar gedaan. Gelukkig bleef Marc zelf positief.»

HUMO Zegt hij nooit: ‘Waarom moet dit míj weer overkomen?’

DINGEMANS «Toen hij die ziekenhuisbacterie opliep, is het even moeilijk geweest. Toen dachten we allebei: niet dit óók nog. Maar ook op dat vlak kan Marc de knop omdraaien. Hij is wel wat gewend, helaas.»

HUMO Heeft hij geregeld gezondheidsproblemen?

DINGEMANS «Dat komt met opstoten. Omdat hij maar gevoel heeft tot aan zijn middel, is het voor artsen bovendien niet altijd makkelijk om een diagnose te stellen. Hij gaat wel dikwijls naar de huisarts, en maar goed ook.

»Onlangs had hij een rode vlek. ‘Dat zal wel weggaan,’ zei hij. Maar het werd groter. Na een paar dagen stemde hij ermee in om naar het ziekenhuis te gaan. In zijn geval weet je dan al dat het erg is. Het bleek opnieuw een bacterie te zijn. Dat kan gevaarlijk zijn als die in je bloedbaan komt. Hij heeft toen een week in het ziekenhuis gelegen.

»Mensen met een verlamming hebben dikwijls een verminderde weerstand. Dat is bij hem ook zo. Het is meer dan in een rolstoel zitten en niet kunnen stappen. Zijn lichaam ziet af.»

HUMO Ben je nooit bang dat hij iets fataals zal oplopen?

DINGEMANS «Nee, dat rationaliseer ik heel erg. Hij heeft al zoveel meegemaakt en het is altijd goed gekomen. Het gevoel van machteloosheid is erger. Ik zou hem zo graag willen genezen, maar ik kan niets doen. Kon ik maar toveren, denk ik vaak.»

HUMO Kun je hem als psychologe mentaal helpen?

DINGEMANS «Ik zou hem niet permanent als patiënt kunnen behandelen, maar één keer – een hele tijd geleden, ik was zwanger van Anne-Lou – ben ik wel in mijn rol van psychologe gestapt. We waren op vakantie in Italië en Marc kreeg daar zware angstaanvallen. Het was heftig, we zijn zelfs vroeger naar huis moeten komen. Hij heeft daar met zijn dokter gebeld: die stuurde hem een voorschrift voor medicatie op en ik heb getracht om hem met cognitieve gedragstherapie wat andere inzichten te geven. Achteraf zei hij dat mijn ‘spoedhulp’ toch wat had geholpen.»

HUMO Waar had hij het plots zo moeilijk mee?

DINGEMANS «De Crocodile Trophy zat nog heel erg in zijn hoofd. Hij is daar véél te diep gegaan. Volgens mij heeft het niet veel gescheeld of hij had daar, bij wijze van spreken, het licht gezien. Ik denk dat hij er bang door is geworden. Ook – of vooral – van zichzelf: hij kan zó over de grens gaan.

»Tijdens die vakantie las hij een boek over een voetballer met psychische problemen, en op de één of andere manier heeft dat verhaal die angst bij hem naar boven gehaald. Hij heeft rond die tijd ook zijn vader verloren. Het was veel tegelijk.»

HUMO Waarom doet hij dat toch, altijd de grenzen opzoeken?

DINGEMANS «De uitdaging, denk ik. Dat is zijn karakter. Hij is er wel in gebeterd: zulke dingen zou hij vandaag niet meer doen. Nu haalt hij zijn uitdaging voor een stuk uit zijn atleten. Zijn nieuwste pupil, Shirin, is een heel talentvol meisje. Hij is erg enthousiast over haar, ik interpreteer dat alsof zij nu zijn benen is. Een topsporthart raak je niet kwijt. Ik vind het mooi dat hij het zo heeft kunnen ombuigen.»

HUMO Kun je tegen Marc eigenlijk klagen over kleine dingen? ‘Ik heb hoofdpijn’ klinkt vast belachelijk in zijn bijzijn.

DINGEMANS «Tuurlijk wel. Hij heeft van in begin gezegd: ieder heeft zijn dingskes. Ik kan met alles bij hem terecht, hij staat altijd klaar om me te helpen. Maar ik heb dikwijls zelf de reflex: moet ik daar nu tegen jou over zeuren? Sowieso ben ik niet echt een klager. Ik kan mezelf nogal snel herpakken, en zeggen: ‘Kom, doe voort.’»

HUMO Heb je dat geleerd door met hem samen te zijn?

DINGEMANS «Ergens wel. Je ziet wat het is om met een beperking te moeten leven. Dat zorgt ervoor dat je sneller gaat relativeren. Al heeft het ook te maken met mijn werk. Ik hoor zoveel verhalen, sommige mensen maken echt wel wat mee. Dan denk ik: amai, ik mag niet klagen.

»Ik geef cliënten geregeld een dankbaarheidsoefening mee. Elke avond moeten ze drie dingen opsommen waarvoor ze dankbaar zijn. Dat doe ik voor mezelf soms ook. Ik heb veel om uit te kiezen.»

HUMO Kun je als psychologe ook té veel relativeren? Denk je bij cliënten nooit: ‘Waar maak jij je druk om? Kijk eens naar Marc.’

DINGEMANS «Nee, dat zou ik nooit denken. Marcs ongeluk beïnvloedt mijn denken op geen enkele manier. Iedereen heeft zijn verhaal, iedereen reageert anders op tegenslag. Dat gaat over perceptie: hoeveel last heb je ervan?

»Marc denkt zelf trouwens ook niet zo. Hij leeft met iedereen mee. Als hij zich al ergens over frustreert, is het over onrecht. Dat sommige mensen niet oprecht zijn, dat het niet altijd koosjer is. Daar kan hij moeilijk mee om. Maar verder heeft hij overal begrip voor.»

HUMO Hoopt hij nog om weer te kunnen stappen?

DINGEMANS «Goh, langs de ene kant is hij daar nuchter in. Hij gelooft dat er ooit een oplossing zal komen voor mensen die, zoals hij, verlamd zijn door een dwarslaesie (schade aan het ruggenmerg waardoor de signalen vanuit de hersenen niet meer naar het lichaam kunnen, red.). Tegelijk zegt hij: het zal niet meer voor mij zijn. Hij zou ook niet zomaar eender wat proberen: voor een nieuwe, experimentele therapie zal hij zich nooit opgeven. Ook omdat hij verantwoordelijk is voor zijn gezin.

»Langs de andere kant: er is altijd hoop. Technologie gaat razendsnel. Marc heeft ooit Christopher Reeve ontmoet, de acteur die Superman speelde en na een val van zijn paard verlamd raakte vanaf de nek. Hij zei tegen Marc: ‘Jij gaat op een dag weer lopen.’ Dat heeft hem enorm geïnspireerd. Hij wil datzelfde signaal geven aan andere mensen in een rolstoel: blíjf hopen, blíjf revalidatie-oefeningen doen, je weet nooit wat er nog kan gebeuren. Daarom ook stichtte hij in 2003 zijn foundation To Walk Again, waarmee hij mensen met een fysieke beperking wil aanzetten om te blijven sporten en bewegen.»

HUMO Doet hij zijn oefeningen nog?

DINGEMANS «Elke dag. Vaak ’s avonds laat, na een drukke dag op het werk. Hij gaat een uur naar het bos met zijn handbike, dan staat hij een uur recht met zijn stapapparaat, soms zelfs langer. ’t Is Marc, hè (lacht).

»Eigenlijk zijn die oefeningen bij hem meer pijnbestrijdend. Als hij een dag overslaat, is hij ziek. Dan krijgt hij spasmen. Hij heeft continu pijn, maar zonder die oefeningen wordt het erger.»

HUMO Wil hij nog steeds geen pijnstillers nemen?

DINGEMANS «Toch niet dagelijks. Hij praat daar niet veel over, waardoor ik er soms niet meer bij stilsta dat hij pijn heeft. Pas als hij dan toch een keer iets neemt, word ik me er weer van bewust.»

HUMO Tot slot: wat vindt hij van de aangekondigde comeback van Kim Clijsters, een goede vriendin van hem?

DINGEMANS «Hij vindt dat heel chic. Ze had hem een tijdje geleden al gebeld, nog voor ze het nieuws officieel bekendmaakte. Hij is blij voor haar. Wij allebei, Kim is echt een toffe dame. Je moet er ook lef voor hebben, hè, na al die tijd. We kijken er al naar uit om weer naar haar wedstrijden te kunnen gaan kijken.»

HUMO Wanneer kondigt Marc zijn comeback aan?

DINGEMANS «Breng hem niet op ideeën! (lacht) Zijn oude klimvrienden zouden alleszins meteen mee zijn om hem te ondersteunen. En mijn eerste reactie zou misschien ook zijn: ik ga mee! Meteen gevolgd door grote bedenkingen: ‘Denk nog een keer na, je hebt drie kinderen. Waarom zou je zoiets doen?’»

HUMO Zou hij luisteren?

DINGEMANS «Mm, ik betwijfel het. De kans is groot dat zijn karakter het op zo’n moment toch weer zou overnemen. En wie ben ik dan om hem tegen te houden?»