Gustaph zette een optreden neer waar het plezier van afspatte, met een boodschap die helemaal past binnen de wereld van het Eurovisiesongfestival

Ach Gustaph: als die hoed niet gegarandeerd in de weg zou zitten, dan zouden we je een knuffel geven. De man die voor de derde keer op het Eurovisiesongfestival stond, maar voor de eerste keer effectief op het podium, gaat naar de finale, en niemand in Liverpool en ver daarbuiten die hem dat niet gunt.

Dat Stef Caers zaterdag nog eens ‘Because of you’ mag zingen, is onverwacht en onverhoopt. Na afloop van Eurosong, de preselecties op de VRT in het voorjaar, leek er een consensus te bestaan dat Gustaph bijna per ongeluk had gewonnen, enerzijds omdat de stemmentelling in het honderd was gelopen, anderzijds omdat iedereen bang was dat Ed Sheeran óns een proces wegens plagiaat zou aandoen als we The Starlings hadden afgevaardigd. Maar de zanger liet zich daardoor niet van de wijs brengen, trok naar Engeland om zijn kinderdroom waar te maken en zette er een optreden neer waar het plezier van afspatte, met een boodschap die helemaal past binnen de wereld van het Eurovisiesongfestival.

Misschien is ons oordeel van Gustaphs prestatie ingegeven door een zeldzame opstoot van chauvinisme en ook een beetje beïnvloed door het gemiddelde niveau van de tweede halve finale. De landen met de beste songs of opvallendste acts waren dinsdag al de revue gepasseerd, de rest was door een speling van het lot gisterenavond op elkaar gegooid. ‘Je wordt er niet meteen vrolijk van’, zei commentator Peter Van de Veire vlak voor een scoutsjongen uit Griekenland zijn lied kwam brengen, maar eigenlijk had hij het over driekwart van de aantredende artiesten kunnen hebben. Er waren slaapverwekkende ballads bij de vleet, een groep uit San Marino deed onzalige dingen met rock, er passeerden een ersatz-Ariana Grande uit Polen en een draak van een song uit Roemenië en we telden veel meer artiesten die op de grond lagen dan memorabele refreinen: eerlijk gezegd waren Dion en Mia uit Nederland hier, in tegenstelling tot tijdens hun optreden in de eerste halve finale, niet uit de toon gevallen.

Slechts twee landen konden naast België in positieve zin indruk maken: Oostenrijk, met een elektropopnummer over de Amerikaanse horrorschrijver Edgar Allan Poe - ‘de eerste keer dat de auteur centraal staat in een liedje hier’, noteerde Van de Veire, alsof het Songfestival een jaarlijkse ode aan de 19e-eeuwse literatuur is in plaats van een feest van kitsch en vuurwerk. En Australië, dat de popmetalband Voyager had afgevaardigd met een brokje melodieus lawaai dat zelfs door de aanwezigheid van een keytar niet kapot te krijgen was. De flard van de inzending van het Verenigd Koninkrijk die vlak voor de bekendmaking van de finalisten te horen was, ‘I wrote a song’ van Mae Muller, laat dan weer vermoeden dat het organiserende land na de tweede plaats vorig jaar met Sam Ryder weer op veilig speelt en zaterdag traditiegetrouw als laatste wil eindigen.

Hoeveel plaatsen boven het Verenigd Koninkrijk zal België dan op het einde van de avond staan? Dat blijft koffiedik kijken: een wereldsong is ‘Because of you’ nog steeds niet, maar het is wel duidelijk dat de positieve vibe van Gustaph aanslaat en de act kan ook voldoende opvallen tussen de gelikte netheid van Zweden of het carnavaleske geweld van Kroatië of Finland. Maar hoe het ook afloopt, op zijn minst moeten we nu al toegeven dat we ons destijds bij Eurosong even hard op Gustaph hebben miskeken als Georges Louis-Bouchez op zijn fysieke paraatheid toen hij ja zei tegen de makers van ‘Special Forces’.