Hail, Caesar!

Een snakerijtje van de Coens.

Het is intussen een bijna heilige gewoonte geworden: de ene keer bevinden Joel en Ethan Coen zich met hun hele wezen in de greep van de melancholie: dan laten ze Tommy Lee Jones weemoedige monologen afsteken (‘No Country for Old Men’), of laten ze Oscar Isaac droefgeestig ronddolen in het Greenwich Village van de jaren 60 (‘Inside Llewyn Davis’).

Lees ook: De filmbroers Joel & Ethan Coen: Humo's handige pocketgids

Andere keren geven de broers zichzelf met hart en ziel over aan de slapstick- en screwballcomedyfanaten in zichzelf: dan steken ze Jeff Bridges in een psychedelische droomdans op een bowlingbaan (‘The Big Lebowski’), of gooien ze een hoelahoep rond de heupen van Tim Robbins (‘The Hudsucker Proxy’). ‘Hail, Caesar!’ behoort tot de tweede categorie: ’t is een vederlichte komedie waarin de broertjes uitbundig hommage brengen aan de Hollywoodcinema van de jaren 50.

In die tijd specialiseerde Tinseltown zich in Bijbelepossen à la ‘The Ten Commandments’ en ‘The Robe’: hilarisch slechte films waren dat eigenlijk, waarvan de regisseurs het verdienden om zélf gekruisigd te worden. Het was ook het tijdperk van de musicals met Gene Kelly en van de ‘zwemfilms’ met Esther Williams, en van westernvedetten als Rex Allen en Gene Autry: zingende cowboys die in saloons en rond kampvuren te pas en te onpas in levensliederen losbarstten (‘If you want to be a cowboy / just come along with me!’).

En ofschoon de Coens, die deugnieten, er in ‘Hail, Caesar!’ vrolijk de draak mee steken, proef je tegelijk hun grote liefde voor al die vervlogen filmgenres. Josh Brolin speelt Eddie Mannix, een fixer van filmstudio Capitol Pictures die dag en nacht in de weer is om allerlei problemen op te lossen: actrices redden uit compromitterende situaties, vuurtjes blussen, de sterren tevreden houden. Een reuzegroot probleem dient zich aan wanneer superster Baird Whitlock, die in het Bijbelepos ‘Hail, Caesar! A Tale of the Christ’ de rol vertolkt van een Romeinse centurion (zoals steeds wanneer de Coens nood hebben aan een acteur die een idioot kan vertolken, hebben ze een beroep gedaan op George Clooney), wordt gekidnapt door een mysterieuze groep die zichzelf The Future noemt.

Zelfs wanneer u nog nooit een Bijbelepos of een zingende cowboy van dichtbij hebt gezien, zult u het geregeld uitproesten: alleen al de aanblik van de in een Romeinse tuniek gestoken Clooney die, met die als een rotsblok vooruitstekende kin van hem, met veel theatraal aplomb het zinnetje ‘Rome! Vanavond was ik het stof af van 500 kilometer Frankische wegen!’ staat te declameren, volstond om ons te doen schateren.

Nog meer snakerigheid: Scarlett Johansson schittert als een zeemeermin met een vulgair zuidelijk accent, Channing Tatum waagt zich in een homo-erotisch matrozenpakje aan een tapdans in Gene Kelly-stijl, en Alden Ehrenreich steelt de show als een zingende cowboy die onverwachts een rol krijgt in een serieus kostuumdrama en al op de eerste opnamedag van de kwasterige regisseur Laurence Laurentz (een geinige Ralph Fiennes) de opdracht krijgt om een repliek te beantwoorden met ‘een somber lachje’ – wat voor de zingende cowboy uiteraard een onbegonnen zaak blijkt.

Nee, de Coens mikken met ‘Hail, Caesar!’ niet op poëtische schoonheid of monumentale grootsheid. Het is wél een zalig geïnspireerde komedie; een geslaagde streek zoals alleen de Coens die kunnen uithalen; een – we citeren uit de film – ‘nieuwe dosis zalf tegen de pijnen van de zwoegende mensheid’. En of die zalf deugd doet!

Bekijk de trailer: