Halverwege ‘Anne+: De Film’ kwamen we plots terecht in een debat over genderexpressie en het gebruik van voornaamwoorden

Voor wie de voorbije jaren uitsluitend naar ‘The Walking Dead’ heeft gekeken: ‘Anne +’ ging in 2018 van start als een door BNNVARA geproduceerde, rond de liefdesperikelen van de studente Anne (Hanna van Vliet) draaiende webserie die door de makers op YouTube werd geplaatst en intussen ook op Netflix prijkt.

Je met een glas rode wijn in de hand een weg door een stampvol café banen; ‘s avonds laat met je vrienden nog een terrasje doen en de ijzeren poten van je stoel veel te luid over het trottoir horen schrapen wanneer je eindelijk opstaat om naar huis te gaan; de lege bierblikjes die op je nachtkastje de in elkaar geknepen getuigen vormen van alweer een beschonken nacht: in zes afleveringen van amper tien minuten wist ‘Anne +’ prachtig de vibe van het grotestadsleven te vatten én weer te geven wat het betekent om een zoekende twintiger te zijn. Hoe het is om je plekje in de wereld te willen vinden en tegelijk de drang te voelen om meteen weer van die plek los te breken. Het moment dat je ontdekt dat iemand gevoelens voor je heeft die jij niet kunt beantwoorden, of (nog erger) andersom. Je eerste echte lief vinden, en al na een paar maanden tot de conclusie komen dat het nooit meer zo leuk en zo opwindend wordt als in het begin van de relatie. Het zat allemaal in die eerste zes afleveringen, en dat Anne queer is, leek daarbij maar een toevallige bijkomstigheid - zelden een serie gezien die zó complexloos omgaat met de seksuele geaardheid van het hoofdpersonage.

Seizoen 2 was al iets lijviger - acht afleveringen van elk 25 minuten - en nu is op Netflix ook een heuse langspeelfilm uitgekomen. Die pikt de draad op waar de laatste aflevering van het tweede seizoen hem liet vallen: Annes geliefde Sara is voor haar nieuwe baan naar Montréal afgereisd, en Anne brengt alles in gereedheid om haar achterna te reizen. In één van die vele vermakelijke scènetjes die zo typisch zijn voor de levensechte toon van ‘Anne +’, zien we hoe de nieuwe bewoonster van Annes huisje al de maat van de gordijnen komt opnemen terwijl Anne haar spullen nog in kartonnen dozen staat te pakken - geinig! Uiteráárd - we zitten nu eenmaal in een verhaal dat de onweerstaanbare aantrekkingskracht heeft van een soap - duiken er complicaties op: Anne aarzelt om haar vertrouwde wereld achter zich te laten, en ze begint nog meer te twijfelen wanneer ze tijdens het facetimen ziet hoe een knappe deerne rond de hals van Sara komt hangen. Dat heb je met langeafstandsrelaties: net zoals tijdens facetimegesprekken durft de verbinding weleens te haperen.

Dat de aan haar debuutroman werkende Anne intussen van haar schrijfcoach te horen krijgt dat de laatste hoofdstukken van haar manuscript een beetje kabbelen, klinkt in dit geval een beetje ironisch: want ondanks de gewichtige beslissingen die Anne dient te nemen, begint ook de film zélf algauw een beetje te kabbelen. Een langspeelfilm van 95 minuten vergt een iets boller staande spanningsboog dan een aflevering van 10 minuten, en dan merk je dat de makers toch een beetje moeite hebben om die boog van begin tot eind spannend te houden.

Wat eveneens opvalt, is dat de seksuele geaardheid van Anne in de film ineens wél een issue wordt. Zo zien we hoe Anne en haar nieuwe non-binaire vriend Lou op café een lang gesprek voeren over wat het eigenlijk betekent om queer te zijn: dat gesprek duurt zó lang en pluist het onderwerp zó grondig uit dat het ineens lijkt alsof we in een debat zitten over genderexpressie en het gebruik van voornaamwoorden. Nu zou geen mens het erg mogen vinden dat er in de film heftiger en trotser met de regenboogvlag wordt gezwaaid dan in de webserie - zoals in de scène waarin alle personages zich in dragoutfit hullen en op de catwalk paraderen - maar het gevolg is dat de spontane energie die de serie zo leuk en zo amusant maakte voor een stuk wegvloeit en plaatsmaakt voor iets wat in tal van scènes aanvoelt als een té didactisch betoog over genderconstructen.

Wat in de serie nog klonk als uit het leven gegrepen gesprekken (zoals Anne en haar lief die het op bed hebben over hoe sommige mensen niet in hokjes willen worden geduwd en andere mensen die hokjes net comfortabel vinden) heeft in de film al wat meer de galm van vooraf uitgeschreven dialogen. In de meest dramatische scènes, zoals wanneer Anne en Sara in heuse ‘Marriage Story’-stijl een slaande ruzie hebben, zie je trouwens ook dat de actrices het, veel nadrukkelijker dan in de serie, en niet altijd even overtuigend, écht op ‘n acteren proberen te zetten.

Slécht kunnen we ‘Anne +’ zeker niet noemen, maar zo fris en zo ongedwongen als de serie wil de film nooit worden.