Hemelse muziek, raclette en plakkerige gore, porno: dit mag u niet missen in de cinema

‘Ennio: The Maestro’ ★★★★☆

Van Giuseppe Tornatore, met Ennio Morricone, John Williams, Bruce Springsteen en Quentin Tarantino

Treed binnen, treed binnen! Wees welkom in onze mancave, die ook dienstdoet als schrijfhok. Uw blik valt ongetwijfeld onmiddellijk op de pronkjuwelen op de muur achter onze schrijftafel: ingekaderde vintage affiches van ‘The Black Hole’ en ‘Blue Velvet’, twee van onze lievelingsfilms aller tijden. Naast het haakje waaraan normaal onze Obi Wan-badjas hangt (nu even in de was) prijkt een ander collector’s item waar we bijzonder trots op zijn: een zwart-witfoto van de jonge Jack Nicholson, op de kop getikt op een veiling in Parijs! Daaronder, op onze plankenvloer die smeekt om een stofzuiger, bevindt zich onze goudmijn: onze collectie filmsoundtracks die we al verzamelen sinds we in het vijfde leerjaar zaten bij meester Croes. Op vinyl! De baanbrekende synths van John Carpenters ‘Escape from New York’, de opzwepende wijsjes van Basil Poledouris, de magistrale melodieën van John Williams, James Horner en John Barry: toen we 11 waren, voerden ze ons mee naar andere werelden, en dat doen ze nog steeds. Het geheim van goede filmmuziek is dat je geestesoog tijdens het luisteren niet noodzakelijk de beelden ziet waarvoor de muziek werd gecomponeerd, maar dat je je eigen droomgezichten ervaart, je eigen luchtkastelen, je eigen film.

Dat geldt zéker voor de soundtracks van Ennio Morricone, waarvan we er uiteraard ook enkele bezitten: ‘For a Few Dollars More’, ‘A Fistful of Dollars’, de welhaast experimentele klanken van ‘The Thing’ (opnieuw gebruikt door Tarantino in ‘The Hateful Eight’). En ook: de in een knalrode hoes zittende soundtrack die hij in 1982 componeerde voor de miniserie ‘Marco Polo’, wat ons betreft zijn allermooiste. En zoals die muziek altijd weer een verrukking is, zo heerlijk was het voor ons, fans, om 156 minuten lang te leven in ‘Ennio: The Maestro’, een documentaire die we het best kunnen omschrijven als een schatkist barstensvol interviews, archiefbeelden, filmfragmenten en weetjes (Kubrick vroeg hem voor de soundtrack van ‘A Clockwork Orange’, maar Sergio Leone liet weten dat Ennio geen tijd had). Om Ennio te horen vertellen hoe hij pas na het overlijden van zijn vader, die hem als kind had verplicht om trompet te leren spelen, opnieuw trompetten in zijn arrangementen durfde te gebruiken: prachtig. En wanneer Ennio en Clint Eastwood vertellen hoe de revolutionaire muziek van ‘A Fistful of Dollars’ tot stand kwam, met die knallende zweepslagen en die elektrische gitaar, is het alsof er voor je ogen muziekgeschiedenis wordt geschreven. Hilarisch trouwens om Ennio, zijn leven lang lijdend aan een minderwaardigheidscomplex omdat hij ‘slechts’ filmmuziek componeerde, vervolgens te horen verklaren dat hij de geweldige muziek van ‘A Fistful’ zelf maar niets vond.

Het mooiste is nog dat ‘Ennio’ zin geeft om stante pede al die oude films (opnieuw) te bekijken. Maar genoeg gezwetst! Stil nu! Sluit uw ogen en hoor de eerste noten van het ‘Main Theme’ uit ‘Marco Polo’ weerklinken... De strijkers zwellen aan... En ineens vliegen we door de wolken, op de vleugels die de Maestro ons heeft geschonken.

Vanaf 4 mei in de bioscoop.

‘Downton Abbey: A New Era’ ★★★☆☆

Van Simon Curtis, met Michelle Dockery, Maggie Smith en Hugh Bonneville

De tweede langspeelfilm die voortvloeit uit de populaire Britse televisieserie volgt twee verhaallijnen: terwijl sommige leden van de aristocratische familie Crawley naar Frankrijk reizen om een erfenis in ontvangst te nemen, dienen de achterblijvers lijdzaam te ondergaan hoe een filmploeg uit Hollywood in Downton Abbey een melodrama komt opnemen. En het wordt écht goed wanneer die ploeg onder de invloed van het succes van ‘The Jazz Singer’ plots beslist om van hun stille film een geluidsfilm te maken. Verder is het aldoor twijfelen tussen een traantje en een proestlach, bijvoorbeeld wanneer één van de hoofdpersonages, vooraleer sierlijk de laatste adem uit te blazen, zowaar nog de tijd vindt om een boodschap mee te geven aan elk van de familieleden die met betraande ogen rond het sterfbed staan.

Vanaf 4 mei in de bioscoop.

‘X’ ★★★½☆

Van Ti West, met Mia Goth, Jenna Ortega en Kid Cudi

De voorlopig niet af te stoppen golf van moderne horrorfilms, ingezet door onder meer ‘It Follows’, ‘The Babadook’, ‘Get Out’ en ‘Hereditary’, schenkt ons nu ook ‘X’, een geweldige slasherprent over een filmploegje dat in de seventies op een boerderij in Texas een pornoflick komt opnemen. Wat op z’n zachtst gezegd niet bepaald naar de zin is van de twee stokoude eigenaars van de boerderij. Alle genreclichés zijn van de partij, maar regisseur Ti West, een gozer van wie we nog gaan horen, weet ze dankzij een stijlvolle fotografie (het shot van de alligator!) en één ziekelijk knappe dubbelvertolking moeiteloos te overstijgen. In de beste scène zien we door een rode lensfilter hoe iemands bloed op de brandende koplampen van een auto spettert op de tonen van ‘(Don’t Fear) The Reaper’ van Blue Öyster Cult: pure visuele slasher- poëzie.

Vanaf 4 mei in de bioscoop.

‘When Hitler Stole Pink Rabbit’ ★★★☆☆

Van Caroline Link, met Riva Krymalowski, Carla Juri en Oliver Masucci

In deze op de autobiografische bestseller van Judith Kerr gebaseerde jeugdfilm volgen we de omzwervingen van de uit Berlijn weggevluchte joodse familie Kemper door Frankrijk, Engeland en Zwitserland, waar het gezin proeft van raclette. Men kan opwerpen dat de ergste horror van het fascisme volledig buiten beeld wordt gehouden, net zoals men er zich over kan beklagen dat de nogal academische fotografie durf mist, maar laten we vooral niet vergeten dat deze toegankelijke film niet is bedoeld voor de cinefielen die hielden van ‘Son of Saul’ of ‘The Pianist’, maar voor kinderogen. ‘Hoe komt het toch dat die Duitsers in de jaren 30 hun verstand verloren en massaal voor Hitler stemden?’, zo vroeg ons 9-jarige testpubliek na afloop. Een film die dát soort pertinente vragen opwerpt én die zin geeft in raclette, is een goede film.

Vanaf 4 mei in de bioscoop.