Het bedroevend laag niveau van Harry Styles en nog drie andere films die deze week in de cinema spelen

Door het belabberde niveau van ‘Don’t Worry Darling’ geloven wij niet langer in de acteur Harry Styles ★★☆☆☆

Van Olivia Wilde, met Florence Pugh, Harry Styles, Chris Pine en Olivia Wilde

Wij geloven niet in God en niet in Satan. We geloven niet in eenhoorns, niet in Michael Bay, en we geloven ook niet langer in de hydraterende werking van nachtcrèmes ter bestrijding van een vette huid. En nu we ‘Don’t Worry Darling’ hebben ondergaan – zoals men een endoscopisch onderzoek ondergaat – geloven we ook niet langer in de acteur Harry Styles. Over Harry Styles de zanger houden we ons bakkes: ‘As It Was’ is geen onaardige oorwurm, maar voor de rest kennen we zijn muziek niet goed genoeg om er een oordeel over te vellen. Over de nieuwe film van de regisseuse van ‘Booksmart’ daarentegen kunnen we met grote stelligheid zeggen dat-ie, onder meer vanwege de belabberde vertolkingen van het olijke drietal Florence Pugh, Chris Pine en Styles, een bedroevend laag niveau haalt.

Nu is u misschien ter ore gekomen dat de opnamen als in een slecht koningsdrama werden geteisterd door nijd, afgunst, verontwaardiging over loonverschillen, en hoog oplopende spanningen tussen Pugh en regisseuse Olivia Wilde, die – het plot dikt aan! – op de set aan de scharrel ging met Harry. Het treurspel culmineerde twee weken geleden in een hoogst merkwaardig tafereel op de wereldpremière in Venetië, toen Harry in de zaal een fluim leek te mikken op de lange geblondeerde lokken van Pine (in wie wij nota bene eerst Reese Witherspoon meenden te herkennen). Zien we Harry in het viraal gegane filmpje wérkelijk een speekselvlokje in de richting van Pine lanceren, of gaat het om een optische illusie?

Soit, het verhaal van ‘Don’t Worry Darling’ ontrolt zich in een ogenschijnlijk idyllisch jaren-50-stadje, waar de opgedirkte huisvrouwen goedgemutst achter het fornuis staan terwijl hun echtgenoten aan één of ander mysterieus project werken. Maar onder de biljartgroene gazonnetjes groeit rottigheid: aardbevingen doen de huizen trillen, iemand verdwijnt, en in een claustrofobische scène begint Alice (Pugh) al neuriënd folie rond haar eigen hoofd te wikkelen. En wie is die door Pine vertolkte goeroe die met een raadselachtig glimlachje toekijkt hoe Alice zich door Jack (Styles) laat bestijgen? Wat ons bij de slechtste seksscène van de maand brengt: de ruggelings op de eettafel kronkelende Pugh die kreunend het servies wegslaat terwijl de cunnilingus bedrijvende Harry de tafelrand vastklemt met de force van een drenkeling die zich aan een vlot vastgrijpt. Bericht aan Massimo en Laura uit ‘365 Days’: eat that!

Terzake: zitten we in een doorslagje van ‘The Stepford Wives’, of in een variant van ‘The Truman Show’? Olivia Wilde doet haar best om een unheimlich sfeertje op te bouwen, maar bij gebrek aan écht intrigerende gebeurtenissen verloren wij reeds na 20 minuten onze interesse in het mysterie. De afwikkeling gebeurt dan weer te haastig en te slordig – alsof iedereen na alweer een onaangename werkdag in de montagecel snel naar huis wilde. En wat de verrassend oncharismatische Harry betreft: die kan best nog wat acteerlessen gebruiken. Neen, wij geloven niet langer in de acteur Harry Styles. We geloven wel nog in de liefde.

‘Freaks Out’ laat zich het best omschrijven als een exuberante mengeling tussen een oorlogsdrama, een circusvoorstelling, een occulte horrorfilm en een krankzinnige episode van ‘X-Men’ ★★½☆☆

Van Gabriele Mainetti, met Claudio Santamaria, Franz Rogowski en Aurora Giovinazzo

Als Elem Klimov, de regisseur van het Russische meesterwerk ‘Come and See’, in opdracht van de Marvel Studios een scenario van Emir Kusturica zou verfilmen in de decors van Federico Fellini, dan zou het resultaat er misschien uitzien als ‘Freaks Out’, een exuberante mengeling tussen een oorlogsdrama, een circusvoorstelling, een occulte horrorfilm en een krankzinnige episode van ‘X-Men’. Het in 1943 gesitueerde verhaal draait, héél kort samengevat, rond enkele met bovennatuurlijke krachten gezegende circusfreaks die worden opgejaagd door een helderziende naziofficier (de immer geweldige Duitse klasbak Franz Rogowski) die met een Rubiks kubus speelt en op zijn piano instrumentale versies brengt van onder meer ‘Creep’ en ‘Sweet Child o’ Mine’. Voeg daarbij nog een harige seksscène tussen twee weerwolven en u weet ongeveer wat u mag verwachten: één van de vreemdste kijkervaringen van het jaar.

De meerdere jaren bestrijkende documentaire ‘Soy libre’ levert een door de ziel klievende kijkervaring op ★★★★☆

Van Laure Portier, met Arnaud Gomez, Laure Portier en Jacqueline Puygrenier

Ieder moet in het leven zijn eigen koers varen, maar de weg die Arnaud Gomez volgt, een Franse jongeman met een oorbel, een petje, en met een strafblad in de achterzak van zijn trainingsbroek, is zwaar en droef. In de meerdere jaren bestrijkende documentaire ‘Soy libre’ brengt Laure Portier met een digicamera in beeld hoe haar broertje in het grind van de banlieue rondjes draait met zijn brommertje, en hoe hij zijn innerlijke demonen (ze zijn met veel) in het krachthonk uit zijn systeem probeert te zweten. Tevergeefs. Echt wrang, en pakkend, wordt het wanneer de wegen van Arnaud en Laure scheiden en wanneer Arnaud, nu zichzelf filmend, in Alicante ineens een daklozenbestaan blijkt te leiden. ‘Is dit leven het waard om geleefd te worden?’ vraagt iemand. Geen idee, maar het heeft in ieder geval een door de ziel klievende documentaire opgeleverd.

Aanvankelijk mist ‘I Don’t Wanna Dance’ aan kracht, maar in het tweede deel trekt de jeugdfilm je dan toch een diep verontrustend domein in ★★★☆☆

Van Flynn von Kleist, met Yfendo van Praag, Romana Vrede en Daniël Kolf

Hé, yo! Joey, het hoofdpersonage van deze Nederlandse jeugdfilm, is gebaseerd op Yfendo van Praag, een 17-jarige gozer met een zwaar verleden in de jeugdzorg. Omdat je vanaf het begin al voelt dat het met Joey vroeg of laat wel los zal lopen – van Praag schopte het intussen effectief tot een gevierd acteur en danser en speelt hier zichzelf – heeft het verhaal aanvankelijk niet de rauwe kracht van de hier beschreven documentaire ‘Soy libre’. Maar wanneer het script in de tweede helft begint te focussen op de wel héél ongezonde relatie tussen Joey en zijn bikkelharde, narcistische en manipulatieve moeder (een indrukwekkende vertolking van actrice, schrijfster en theatermaakster Romana Vrede), trekt ‘I Don’t Wanna Dance’ je dan tóch een diep verontrustend domein binnen. Een moeder die tegen haar zoon zegt dat hij níéts voor haar is: de horror!