‘Het EK van de Duivels’ op Canvas: uit veiligheidsoverwegingen raden wij Ben Crabbé af nog met Ryanair te vliegen

Computerwetenschappers aan de KU Leuven hebben berekend dat ons aller Rode Duivels van alle deelnemende landen de grootste kans hebben om te zegepralen op het nakende Europese Kampioenschap. De precieze details van de gebruikte statistische simulatie ontgingen me, maar ik durf er iets groots en zwaars op te verwedden dat, mocht je Ben Crabbé aan de mouw trekken en iets toeprevelen als ‘Ben, de Rode Duivels hebben statistisch gezien het mééste kans om te zegepralen op het Europees Kampioenschap’, Ben zou riposteren à la ‘Dat weet ik toch al lang, minkukel, met maar liefst 29 procent kans op de eindoverwinning en met Frankrijk en Spanje als voornaamste concurrenten’. Desgevraagd zou hij je daarna nog de weersverwachtingen voor de eerste matchdag meegeven, alsook de kleur van de pochet die Roberto Martínez ter gelegenheid zal dragen.

De Ben Crabbé in ‘Het EK van de Duivels’ komt me dan ook voor als het type fanaat dat op lokale quizavonden zonder noemenswaardige denkpauze kan opdiepen welk merk suspensoir Odilon Polleunis droeg bij zijn laatste interland, en zich bovendien verschrikkelijk kan opwinden omdat zijn tafelgenoten annex ploegmaats het antwoord wél schuldig blijven. Zulke mensen zie je dan weer zelden in ‘Blokken’. Misschien maakt dat van ‘Het EK van de Duivels’ nog wel iets meer een passieproject.

In de eerste aflevering trof Crabbé Paul Van Himst in diens koffiebranderij. Tussen de zakken met koffiebonen – een refter hadden ze er blijkbaar niet – sneed Crabbé het EK 1972 aan: het eerste waar een Belgische ploeg op aantrad, meldde hij. ‘Dat wist ik niet eens,’ zei Van Himst. Crabbé had ter documentatie een klassieke knipselmap mee en een bandrecorder waarop hij interviews van Rik De Saedeleer afspeelde. Misschien wel om zich te onderscheiden van een moderne sportjournalist, want als journalist heb je dezer dagen nu eenmaal al snel de koffiebonen gevreten. Uit veiligheidsoverwegingen zou ik Ben niettemin willen afraden nog met Ryanair te vliegen, voor zover hij daartoe al genoopt werd natuurlijk.

Het bewuste EK betekende een herwaardering voor Van Himst, die kort daarvoor was afgezwaaid als international nadat de pers, op weg gezet door bondscoach Raymond Goethals, de reden achter de povere WK-prestatie van België van twee jaar eerder nadrukkelijk bij hem ging zoeken. Van Himst maakte zijn rentree tegen Schotland – de beelden toonden een modderveld waarin je mits goed kijken nog enkele loopgraven kon herkennen. Het archiefmateriaal in ‘Het EK van de Duivels’ wist me wel vaker te vermurwen, ik vermoed omdat het dikwijls uitnodigt tot de bekende denkfout dat eertijds een eenvoud heerste die gaandeweg, vooral dan in de sport, achterwege is gebleven. De verloren Belgische halve finale tegen West-Duitsland werd niet eens uitgezonden omdat de reclame langs het veld volgens Eyskens De Oudere dreigde de ether te bezoedelen. Vandaag kun je zoiets aandoenlijk vinden.

Erik Van Looy, die slechts zijdelings en dus vrijblijvend vervat zat in dit programma, was lijfelijk aanwezig bij die match, en was als 10-jarige naar eigen zeggen danig onder de indruk van al die zingende Duitsers. ‘De oorlog was nog niet zolang voorbij.’ Nochtans moet je je pas zorgen maken als ze tijdens het zingen ook allemaal in dezelfde richting marcheren. Ik kijk bijna elke dag angstig uit het raam tegenwoordig.