Het enthousiasme van de coaches houdt ‘The Voice Senior’ drijvende

Door een gunstig kosmisch toeval verkeerde ik tot voor kort in de gelukzalige onwetendheid dat er zoiets bestond als ‘The Voice Senior’, hoewel de VTM-talentenjacht volgens officiële kanalen alweer aan haar tweede seizoen toe is. Nu hang ik eraan vast, maar ik blijf een optimist: dat betekent toch maar mooi dat het eerste seizoen destijds vrolijk aan mij voorbij is gegaan.

Met ‘The Voice Senior’ is nochtans niks grondig fout, zoals er ook niks grondig fout is met een bingoavond in het lokale rusthuis, of een leuze van de Bond Zonder Naam: ook die mijd ik het liefst met een leutige vrijdagavond in het verschiet. Het concept moge duidelijk zijn: dat is namelijk identiek aan het reguliere ‘The Voice’, alleen komen ditmaal alleen 60-plussers in aanmerking voor eeuwige - of in dit geval: iets meer naar het tijdelijke neigende - roem.

Het enthousiasme van de coaches houdt het programma drijvende - zelfs als de drie stoelen naast Karen Damen de hele aflevering leeg waren gebleven, wat bij ‘The Masked Singer’ evengoed het geval had kunnen zijn. Walter Grootaers kweet zich professioneel van zijn taak, Sam Gooris bleek nog altijd een geschikte Sam Gooris. En André Hazes jr. drukte een hele aflevering níét op zijn rode knop, alvorens zich er zichtbaar bij neer te leggen dat het niveau wat lager bleek te liggen dan hij had verwacht. Wie zich enige tijd in een besloten ruimte met de Nederlander bevond, zou volgens Karen Damen gegarandeerd terug buiten komen ‘met een sixpack van het lachen’, wat me - naar beneden piepend na een avondvullende uitzending - toch enigszins tegenviel.

De coaches onthaalden de kandidaten met sterren in de ogen, alsof de zangkunst telkens voor hun neus - of toch voor de achterkant van hun stoel - heruitgevonden werd. Presentatrice An Lemmens vroeg zich af waarom niemand drukte, zelfs als de lichten uit waren en de neuriënde klusjesman het podium met nat stond te kuisen. Enige zweem van kritiek van het soort die een Bent Van Looy of een Alex Callier in het reguliere programma graag uit hun binnenzak trokken, bleef beperkt tot een dappere poging van André Hazes: ‘In de hoogte lukt het soms nét niet.’ Wat soms rook naar het soort betutteling waar ik in mijn eigen oude dag het liefst van al in een grote boog omheen zou rollen.

Maar de kandidaten - amateurzangers met namen als Laurie Savannah én met aandoenlijke gêne over het podium schuifelende badkamerzangers als de 65-jarige Gilbert - amuseerden zich, en daar draait het hier tenslotte om. De songselectie - van Bob Dylan over Marva tot George Gershwin - dreigde niet meteen een nieuwe TikTok-trend van muzikale begeleiding te voorzien, maar het goede nieuws was dat ‘Dance Monkey’ er ook niet tussenzat. De kandidaten wierpen zich niet alleen op hun podiumact, maar grepen ook in hun grote zak vol levenservaring om duiding te geven bij de muziekgeschiedenis. De 72-jarige Charlie uit Ekeren meende zo in Elvis ‘de grondlegger van alle muziek’ te herkennen - toch sneu voor de doordeweekse barokcomponist én een blueszanger of twee. En de 74-jarige Robin uit Liverpool, nochtans een ex-professor, noemde De Kreuners zonder verpinken ‘The Rolling Stones van Vlaanderen’.

‘The Voice Senior’ blonk uit in het gemoedelijke huiskamergevoel waarvan Stef Wauters aan het begin van het voetbalseizoen een levensgevaarlijke overdosis te slikken heeft gekregen. Gezellige Momenten: Hazes die op het podium stapte voor een duet (‘Zij gelooft in mij’ van zijn vader), een 87-jarige knar die nog een tweede liedje mocht zingen in het gezelschap van zijn kleinkinderen. Denk ik dan: wat gaan ze nog verzinnen, een versie van ‘The Voice’ met kids?