Een opdringerige titel in nodeloos Engels: daar moest wel een dansconcours van komen. In geen tijd brak er een massachoreografie uit die me zonder omwegen inprentte dat dit niet mijn soort programma zou worden, en nog voor ik de afstandsbediening had teruggevonden tussen de kussens, zat ik al tot de oren in het jargon.
Er werden ons ‘battles’ in het vooruitzicht gesteld, rondes als ‘de showout’, en Gers Pardoel zou een rol vervullen als ‘mc’. Mogelijk houdt de rol van een mc iets anders in dan die van een presentator, want op basis van zijn prestatie hier zou ik Pardoel inderdaad niet onomwonden als dat laatste durven te omschrijven.
Lees ook:
De lijdensweg van koper Caroline in ‘Blind gekocht’ mag van ons nog weken aanslepen ★★★½☆
Ontwijk de straal moedermelk en veeg het sperma van de gezinswagen: Netflix is meer dan ooit sexflix
In ‘Come Dance With Me’ wordt jong grut met artistieke ambities jammerlijk afgeremd door hen te koppelen aan een ouder zònder dansbenen. Natuurlijk willen die bloedjes later allemaal iets betekenen als danser, want van knelpuntberoepen hebben ze op hun leeftijd nog niet gehoord. Aan veel van die ouders meende ik dan weer vooral een zekere zelfverloochening af te lezen terwijl ze hopeloos onderhevig waren aan telkens een andere drieste choreografie. Het is, denk ik, dezelfde zelfverwerping die ik ook opbreng als ik me weer eens dien over te geven aan programma’s als dit.
Ter gelegenheid van de eerste aflevering werd iedereen aan het eind nog gespaard - het bleef bij een schijnexecutie - maar vanaf de volgende aflevering zal, ook al volgens de regels van de kunst, wekelijks één zo’n deelnemersduo geëlimineerd worden, opdat zoon of dochter afdoende materiaal voorhanden hebben als ze straks, geklemd tussen de kaken van de puberteit, ertoe geïnspireerd worden om hun ouderlijke gezag hartgrondig te gaan verwensen. Misschien hopen die ouders door hun deelname wel dat onvermijdelijke moment uit te stellen, of dromen ze ervan om het onontkoombare zelfs helemààl af te wenden. In elk geval stuurden die hoedende krachten hun kroost niet wandelen als die hen om deelname aan ‘Come Dance With Me’ kwamen verzoeken. Al vrees ik dat het in een enkel geval al te laat was. ‘Dat was improvisatie’, lachte één vader zijn inbreuk op de heersende choreografie weg. ‘Ik vrààg geen improvisatie’ zei dochterlief naast 'm droog.
Ondanks zulke gebrachte offers richtte de dienstdoende vakjury - wéér een jury - na elk dansnummer hun kritiek uitgerekend op de ouders, doorgaans terwijl die nog stonden na te hijgen naast hun kroost. ‘Het is aan de ouders om hun game up te steppen’, verwoordde de Nederlandse Jan Kooijman het treffend vanop z’n zitje. Programma’s als dit nemen me zelden voetstoots in voor de Groot-Nederlandse gedachte, merk ik. Naast Kooijman, zo’n importproduct waar duidelijk nog niet genoeg heffingen op betaald moeten worden, zetelden ook danseres Jeny Bonsenge en James Cooke in de jury. Die eerste was dankzij een dansfilmpje op TikTok ooit tot bij Ellen Degeneres geraakt, en was van daaruit nu rijkelijk laat teruggekaatst tot op Play4. Cooke zou op zijn beurt dan weer vooral kijken naar het verhaal, zei hij. ‘De story’. Niet het weekblad.
TikTok, een sociaal medium in handen van de Chinezen - niet het productiehuis - en dat daarom ons wantrouwen verdient, was een terugkerende factor in dit programma. Meerdere deelnemertjes hadden een soort bestaansreden gevonden op dat videoplatform, dat in ruil nu Julie Vermeire afgevaardigd had. ‘Jij wil Vlaanderen laten dansen’, vatte Pardoel de onderhuidse dreiging van Vermeire samen. Dat wou ze. Vermeire, werden we beloofd, zou alles online gooien wat niet uitgezonden werd op tv. Als vroeger iets niet uitgezonden werd, betekende dat doorgaans dat het niet goed genoeg was.
Een zeldzaam mooi moment in dit programma was de doortocht van een bonkige militair die zijn beroepsmatige rigiditeit probeerde te overkomen om de droom van zijn zoon kracht bij te zetten. Die jongen droomde dan ook duidelijk meer van pointes dan van het peloton. Jammer dat zulke schaarse momenten van verdienste altijd weer vergooid zijn aan een programma’s als ‘Come Dance With Me’, want hoe gretig die ook indringen in de privésfeer van hun deelnemers, hun toon blijft te allen tijde hoogst onpersoonlijk. ‘Jouw papa zou heel trots op jou zijn’, zei Pardoel tegen een meisje wier vader overleden was. Hoezeer ik ook hoopte dat Pardoel die ene keer eens z’n kop zou houden en niét conform het format over dat meisje d’r dode pa zou beginnen: zulke terughoudendheid behoort vast niet tot het takenpakket van een mc.
‘Wat heel belangrijk is aan een optreden, is dat je een start, een midden en een einde hebt’, zei Kooijman nog. Wat mij betreft heb ik ze allemaal al gezien in één aflevering.
