Het leek erop dat Lotte Vanwezemael vooral zélf erg graag had gewild dat ‘Da’s dikke liefde’ meer was dan een afvalrace, maar dat viel toch mager uit

In de aanloop naar ‘Da’s dikke liefde’ moesten we van Lotte Vanwezemael het adjectief in de titel vooral in figuurlijke zin lezen, want het programma ging luidens de onvermoeibare seksuologe over méér dan overgewicht alleen. Daarna werd elke deelnemer meteen linea recta richting een wachtende weegschaal gestuurd: het tussenschot tussen ‘letterlijk’ en ‘figuurlijk’is al even in verval bij gemiddelde taalgebruikers.

Sofie en Fré werden door Lotte Vanwezemael en sportarts Servaas Bingé gekenschetst als ‘het frituurkoppel’, aangezien ze zo’n eetgelegenheid onder hun hoede hadden. Er werden foto’s van tien jaar eerder bij gehaald, waarna Lotte en Servaas unaniem diagnosticeerden dat het sindsdien duidelijk bergaf was gegaan. Tien jaar was duidelijk niet lang genoeg om als verzachtende omstandigheid te gelden, ook al waren Sofie en Fré nog een flink eind verwijderd van het beeld van de friturist die al ossenwit begint te transpireren als hij nog maar over een flinke drempel moet – de peentjes die hij zweet, zijn de enige groenten die zijn etablissement in de aanbieding heeft.

Tempus fugit, en al de rest is ijdelheid. Nu ja, behalve misschien bij Jens, die, nadat hij aan de weegschaal een als foutmelding verpakte hulpkreet had ontlokt, een schielijke dood werd voorspeld door Servaas Bingé wegens morbide obesitas. Het verrassendste daaraan was dat een programma rond zwaarlijvigheid niet over een weegschaal beschikte die op de dimensies van Jens berekend was.

De deelnemers kregen zes maanden om hun ballast weg te werken. ‘Ik hoop vooral dat ze zichzelf opnieuw graag zullen zien,’ blikte Lotte Vanwezemael vooruit. Of het dan een goed begin was om je deelnemers openlijk van zichzelf te laten balen voor de spiegel, is voer voor discussie. Bij momenten leek het erop dat Vanwezemael vooral zélf erg graag had gewild dat ‘Da’s dikke liefde’ meer was dan een afvalrace, maar dat viel bij de uitwerking toch mager uit. Al was er zijdelings wel aandacht voor de relaties van de deelnemende koppels, want elk paar had wel iets te kniezen als het op het echtelijke minnespel aankwam.

‘Da’s dikke liefde’ leek in de eerste plaats de maakbaarheid van de mens als uitgangspunt genomen te hebben, terwijl er vast meer heil te vinden is in proberen te aanvaarden van wat zich als onafwendbaar aandient. Het was billijk geweest als iemand ook die zienswijze als een mogelijke levenswandel had voorgesteld aan het deelnemersveld van ‘Da’s dikke liefde’. Mijn kop eraf als er ook geen graatmagere ongelukkigen bestaan.