Het leek wel alsof 'Telefacts: De zaak De Pauw' de VRT graag iets ten laste wou leggen

Moesje-mara-mara: het was niet omdat ‘Telefacts’ op tv was dat ik ernaar moest kijken, en toch: eraan weerstaan lag die avond buiten de rekbaarheid van mijn nieuwsgierigheid, die in aanloop naar de speciale uitzending rond ‘De zaak De Pauw’ dan ook al uitvoerig gemasseerd was. Een flard interview hier, een transcriptie van een stiekeme geluidsopname daar: bij Watergate moesten ze het met minder aperitiefhapjes doen.

Deze ‘Telefacts’ was duidelijk opgebouwd rond de getuigenis van Ines De Vos, mevrouw Bart De Pauw, die voor het eerst ‘haar versie van de feiten’ zou geven. Had ze uiteraard alle recht toe, zolang je zelf maar de bedenking maakte dat uitgerekend in die feiten waarvoor De Pauw zich straks moet verantwoorden haar versie er weinig toe doet. Waar De Vos wel een aandeel in had echter, was de schadevergoeding ten bedrage van twaalf miljoen euro die het gezin De Pauw als tegenprestatie eist van de VRT. Met hoe argwanig deze ‘Telefacts’ nog richting Reyerslaan zou kijken, was ik geneigd dat geen klein detail te vinden.

De uitzending begon met luchtbeelden van de VRT-gebouwen. Dat de openbare omroep niet over luchtafweer beschikte om drones van commerciële signatuur terstond uit de lucht te kanonneren, was vreemd. Hierna kwam het er vast wel van. Onder de beelden weerklonk de befaamde clandestiene opname van het onderhoud tussen De Pauw en het bestuur van de openbare omroep. Door de aard van zulke fragmenten kreeg je het gevoel dat er heel wat onthuld werd, wat bij nader inzien echter nogal tegenviel. Je hòòrde De Pauw wel zijn onschuld staande houden, maar daarmee wist je nu ook weer niet zo gek veel meer dan daarvoor. Interessanter was dat de opnames überhaupt bestonden, wat liet vermoeden dat er die dag minstens één partij aangeschoven was die terdege voorbereid wou zijn op heibel.

‘Telefacts’ had nog meer merkwaardig materiaal voorhanden: zelfs intern mailverkeer van de VRT had een weg gevonden naar de nieuwsdienst van VTM. Misschien via dezelfde sluiproute die Freek Braeckman gebruikt had, wie weet. De ondertoon liet alleszins uitschijnen alsof ‘Telefacts’ de VRT graag iets ten laste wou leggen, maar je moest wel wachten tot ze eruit waren wat. In afwachting kreeg je de al breed bekende feiten nog eens, bij monde van onder anderen Faroek Özgünes en showbizz-journalisten van Het Laatste Nieuws, die, tenzij ze alsnog bezwarende sms’en kunnen voorleggen, er nochtans ook niet bij waren.

De voornaamste these die naar voren kwam, was dat het ontslag van De Pauw een onterechte dan wel ondoordachte paniekreactie was geweest. ‘Die zaak stinkt’, zei De Vos, die de VRT leugenachtig noemde. Er leek alleszins paniekvoetbal gespeeld, maar toen De Vos aandroeg dat Paul Lembrechts het onterecht over ‘pornografische sms’en’ had gehad, terwijl eventueel bewijsmateriaal volgens haar niet pornografisch was, vond ik de discussie op den duur wat semantisch worden. Terwijl je volgens mij toch niet louter op basis van semantiek doorverwezen wordt naar de rechtbank.

Dat haar man affaires had gehad met vrouwen die nu de burgerlijke partij uitmaakten, daarover had ze niemand verantwoording af te leggen, zei De Vos. Dat klopte helemaal, net zozeer als het feit dat de vraag of er al dan niet sprake was van een affaire volkomen irrelevant wordt zodra één partij te kennen geeft dat een handeling ongewenst is. Terzijde: als De Vos niemand verantwoording af te leggen had, wat maakte ‘Telefacts’ dan de uitzondering? Het slotbeeld, waarin ze onder begeleiding van een depressieve pianist secondenlang snikkend het gezicht in de handen begroef, vond ik in dat opzicht bepaald onkies. Noem me paranoïde, maar ik heb de indruk dat in ‘de zaak De Pauw’, als je het dan toch zo wilt noemen, er zwaarder dan doorgaans wordt ingezet op perceptie. Et tu, ‘Telefacts’?