Het meest verbazingwekkende in ‘Creed III’ is dat we Sylvester Stallone niet eens gemist hebben

Hypergefocust staan de boksgladiatoren tussen de ringtouwen, klaar om het beest in henzelf los te laten. In de ene hoek: de geliefde oud-wereldkampioen bij de zwaargewichten. In de andere hoek: de nieuwe, fel omstreden titelhouder. De veters van de bokshandschoenen worden gestrikt, de bitjes gaan in, de twee kemphanen werpen elkaar nog een verzengende moordblik toe, en dan - dong!, het duel klettert los.

Hónderd keer hebben we dit soort boksrituelen al gezien, waarvan vijfennegentig keer in de ‘Rocky’-films, en tóch zaten we gisteren in de bioscoopzaal weer op onze lip te bijten en naar adem te happen alsof het onze eerste keer was. En dat terwijl we over ‘Creed III’ vooraf toch onze twijfels hadden. Want het voelde toch een beetje als een uppercut toen bekendraakte dat Sylvester Stallone niet langer zou meespelen in de franchise die hij in 1976 - het jaar van de allereerste ‘Rocky’ - met bloed, zweet en tranen uit de grond had gestampt. Na vijf sequels verschoof de focus in ‘Creed’ (2015) van Rocky Balboa naar Adonis Creed (Michael B. Jordan), de zoon van Rocky’s legendarische tegenstander Apollo Creed.

Een nieuwe frisse franchise leek geboren, maar wie was de coach die Adonis met krakende stem inpeperde dat een vrouw in bed leidt tot zwakke benen in de ring? Yep: de oude Rocky! Ook het in nostalgie gedrenkte ‘Creed II’ (2018) was nog stevig vervlochten met de aloude ‘Rocky’-franchise: daarin streed Adonis tegen de zoon van Ivan Drago, the Siberian Express uit ‘Rocky IV’. ‘Creed III’ is de allereerste ‘Rocky’-spin-off waarin Rocky himself z’n vertrouwde hoedje niet langer laat zien, en dat is iets waar zijn geestelijke vader, Stallone dus, nogal wat moeite mee lijkt te hebben. De enigszins verbitterde Sly zette in diverse interviews vraagtekens bij de véél te donkere richting die de franchise volgens hem uitgaat, maar wenste de makers - zo sportief is hij dan wel - niettemin succes. Stallone blijkt als executive producer dan toch op de eindgeneriek te staan, maar van het piepkleine gastrolletje waar wij stiekem op hoopten is geen sprake. En het meest verbazingwekkende is dat we Sly niet eens hebben gemist!

In het begin van ‘Creed III’ kondigt de steenrijk geworden Adonis aan dat hij de bokssport voor bekeken houdt, wat natuurlijk een beetje raar is: éindelijk krijgt Creed zijn eerste échte solofilm, en hop, hij gooit terstond de handdoek in de ring! Maar hey, u weet hoe dat gaat in boksfilms: als een bokskampioen verklaart dat-ie er voorgoed mee kapt, dan wéét je dat er vroeg of laat in het verhaal een moment komt dat hij tóch weer de handschoen opneemt. Aan de deur van zijn sportclub wordt Adonis opgewacht door een oude bekende uit zijn rauwe gettoverleden: Damian ‘Dame’ Anderson, een bro die achttien jaar in de bajes heeft gezeten wegens wapenbezit. Héél even dachten we in Damian één van de honderden varianten te herkennen van Kang The Conquerer, de überbooswicht uit het Marvel Cinematic Universe, maar neen: het is wel degelijk de fantastische Jonathan Majors die hier laat zien dat hij ook buiten het MCU een ferm stukje kan acteren.

Damian, ooit een veelbelovend bokser, heeft zijn zinnen gezet op een professionele bokscarrière en rekent op Adonis om een titelwedstrijd te fixen. Maar echt hartelijk kun je het weerzien tussen de twee oude bloedbroeders uit South Central - één van de gevaarlijkste buurten van Los Angeles - niet noemen: in een reeks erg knap gespeelde scènes voel je dat er tussen Adonis en Damian onderhuids een zekere spanning hangt, alsof er dingen zijn uit hun beider verleden - en dit is wellicht de donkerte waar Stallone op zinspeelde - die niet worden uitgesproken.

Michael B. Jordan maakt met ‘Creed III’ zijn regiedebuut, en hij maakt zich de franchise meteen eigen - he owns it! - door van in het begin enkele machtige hiphopdreunen op de trommelvliezen los te laten. Alsof hij wil zeggen: ‘Wég met dat klassieke ‘Rocky’-deuntje van Bill Conti, dit is nu míjn film!’. Wat in ‘Creed III’ evenwel níet ontbreekt - Jordan weet wanneer hij het publiek moet geven wat het wil - is de onvermijdelijke, triomfantelijke, van puur testosteron uiteenspattende trainingsbeeldmontage, die de cineast heel mooi laat culmineren in een beeld van Adonis die puffend de Hollywood Hills oprent en vervolgens - heel symbolisch - boven het beroemde Hollywood Sign zijn vuist omhoog steekt en een rauwe kreet slaakt.

De al even onontbeerlijke boksduels zijn op visueel vlak intens, rauw, heftig en bloederig - één snelle, rechtse stoot in de buik komt zelfs zó verschrikkelijk hard aan dat je de zweetdruppels van de achterkant van de rug in slowmotion ziet opspatten. Whoah! Het is overigens tijdens het eindgevecht dat er bij ons in de bioscoopzaal iets heel bijzonders gebeurde. Op een bepaald moment keken wij heel even weg van het scherm, en daar, drie zetelrijen achter ons, half verscholen in het donker, zagen we ze plotseling zitten: Rocky Balboa, Apollo Creed, Paulie, en Mickey. Allevier met een trotse glimlach meekijkend naar ‘Creed III’.

Vanaf 1 maart in de bioscoop.