Het mooiste aan ‘Rye Lane’ op Disney+ is het scherp inzicht in de bloei en in de neergang van liefdesrelaties

We zijn er eerlijk gezegd nog niet helemaal uit of we nu zo blij moeten zijn met het fenomeen van de genderneutrale toiletten, maar één ding staat als een paal boven het toiletwater: in ‘Rye Lane’, nu op Disney +, vormt het unisextoilet van een kunstgalerie het onwelriekende decor van een erg grappige ontmoeting.

In het ene toilethokje trekt Dom (de amusante David Jonsson) vol afschuw zijn neus op wanneer hij de dame in het hokje naast hem (Vivian Oparah schittert als Yas) middels een klaterende straal haar water hoort lozen, maar na het doorspoelen raken de twee twintigers toch aan de praat. En Dom en Yas ontdekken algauw dat ze allebei min of meer in hetzelfde schuitje zitten: hij is drie maanden geleden na een relatie van zes jaar gedumpt door zijn lief, zij heeft recentelijk gebroken met haar vriend.

Tijdens een lange, van zonsopgang tot zonsondergang durende wandeling door de straten van South-London - het lijkt wel een eigentijdse versie van de ‘Before Sunrise’-praatwandelfilms met Ethan Hawke en Julie Delpy - leggen Dom en Yas hun gekwetste harten bloot: zo komen we bijvoorbeeld te weten dat Dom nog steeds zó diep in shock is door de liefdesbreuk dat hij elke ochtend happend naar adem wakker wordt. En omdat geen enkele romcom zonder een dosis voorspelbaarheid kan, zit je ondertussen uiteraard te wachten op het moment dat Dom en Yas het voor elkaar te pakken zullen krijgen.

Terwijl Dom en Yas door de grootstad kuieren, is het echt mooi om te zien hoe de debuterende regisseuse Raine Allen-Miller rond haar twee hoofdpersonages een wereld schept die in elk beeldkader - een beetje zoals de prenten in een kijk- en zoekboek - trilt en bruist van activiteit. Een schilderbrunchfeestje verandert plotseling in een moderne versie van de muurschildering ‘Het Laatste Avondmaal’ van Leonardo da Vinci; tijdens een barbecue barst een oude man ineens los in het schitterende ‘Sign Your Name’ van Terence Trent D’Arby; en wanneer Dom en Yas terugblikken op hun faliekant afgelopen relaties wandelen ze zelfs hun eigen flashbackscènes binnen. En heeft u die uitbater herkend die in de burrito-zaak ‘Love Guac’tually’ met veel zwier pittige saus op het varkensvlees laat druipen?

Na verloop van tijd kregen wij zelfs de indruk dat niet zozeer Dom en Yas, maar de kosmopolitische straten van South-London de échte hoofdfiguren vormen van ‘Rye Lane’. De kraampjes, de markthallen, de supermarktjes, de fruitwinkeltjes, de bloemenjurkjes van de schoolkinderen, de kleurrijke hoofddoeken van de Indische immigranten: regisseuse Laine Allen-Miller laat haar decors uiteenspatten in alle tinten van de regenboog. Zoals Allen-Miller de multiculturele wijk van South-London in beeld zet, wordt de omstreden term ‘inclusief’ ineens synoniem van bruisend, vibrerend, levendig, opbeurend, energiek. Haar dynamische regie maakt van ‘Rye Lane’ één gigantische snoepdoos: rakel met uw snoepschepje door eender welke scène, en u heeft gegarandeerd iets lekkers mee - een spitante oneliner, een bruisend beeldkader, een mooi kleurenrijmpje, een visueel grapje.

En het mooiste is misschien nog wel dat ‘Rye Lane’ nu en dan een scherp inzicht toont in de bloei en in de neergang van liefdesrelaties. Wanneer kreeg Yas in de smiezen dat haar lief niet deugde? Toen ze diende vast te stellen dat hij vanop de brug boven de Theems niet terugzwaaide naar de wuivende vakantiegangers in de toeristenboten. Waaruit we kunnen concluderen dat er twee mensentypes bestaan: zij die terugzwaaien naar boten, en zij die dat niet doen. Zó juist, zó waar! Kortom: doe uzelf een plezier en schenk uzelf de mooie cadeaubox ‘Rye Lane’. O ja: wij zwaaien altijd naar boten. En u?