‘Het Peulengaleis’ pronkt 20 jaar later nog steeds met de opmerkelijke houdbaarheid van zijn bullshit van hoge gisting

Ik had het ook niet zien aankomen, maar uitgerekend Canvas, waar ze in vredestijd maar geen genoeg krijgen van oorlog en ontbering, toont zich in crisistijd - en ter ere van zijn 25ste verjaardag - bezorgd om uw vertier.

Sinds kort kunnen kijkers daarom twee keer per week aanschuiven voor het beste uit ‘Het Peulengaleis’, wat te mijnent alvast voor uitzinnige vreugde zorgde toen ik merkte dat ik ook na goed twintig jaar nog altijd nagenoeg het hele themalied kon meelippen. Dat gaat als volgt: ‘Het Peulengaleis. Het Peulengaleis. Het Peu-len-ga-leis’. Er komt ook nog een ‘jà’ in voor, een tussenwerpsel dat zich makkelijk buiten beschouwing laat stellen, maar dat wel degelijk nut heeft: het beaamt dat we, inderdaad, naar ‘Het Peulengaleis’ zitten te kijken. Dat lijkt vandaag de dag meer voor de hand te liggen dan rond de eeuwwisseling, toen Johan Verstreken nog niet zo gek lang van het scherm verdwenen was: aangezien er ook een antropomorf hert rondloopt in de generiek van ‘Het Peulengaleis’, kon zoiets immers tot verwarring leiden. Het is niet ondenkbaar dat enkele Canvas-kijkers destijds per abuis voor ‘De muziekdoos’ zijn gaan zitten: van hen is, op enkele tonale angstkreten na, nooit meer iets vernomen.

Ik zou kunnen doorbomen over de voortreffelijke generiek van ‘Het Peulengaleis’. Ze duurt bijvoorbeeld geen seconde te lang, en er loopt ook een politieagent in rond met een kepi, een vreemde gewaarwording - nostalgie overvalt je op de vreemdste momenten, maar altijd is ze gewapend. Over tot de feiten, echter: je zou kunnen lamenteren dat de ontregeling van ‘Het Peulengaleis’ de niche genaamd Canvas blijkbaar nooit ontgroeid is, maar veel vrolijker is het om stil te staan bij de opmerkelijke houdbaarheid van bullshit van hoge gisting - vooral wanneer zoals hier op smaak gebracht met een montage die nog snediger oogt dan het origineel. Of het werkelijk om het béste gaat uit ‘Het Peulengaleis’ weten alleen zij die erbij waren, maar tot nog toe heb ik alleszins geen enkele aanleiding tot twijfelen gezien. Zo is het zonder meer stichtend om Clement Peerens, rockster van eigen bodem en dunk, nog eens in zijn natuurlijke biotoop te zien: in diverse staten van werkloosheid, de genaamde Aertbeliën Sylvain, toevallig ook zijn bassist, z’n schamele duiten afhandig makend met een transactie die Test Aankoop niet zonder dralen zou onderschrijven. Dat ‘Het Peulengaleis’ bij dezen eigenhandig aanstuurt op een herwaardering van Tine Embrechts, is ook mooi meegenomen trouwens. Niet het minst voor haar.

Ik was minstens even verheugd met de terugkeer van de markant gecoiffeerde poëet Joe Roxy, Limburger en tevens het soort dichter waar je, mocht je hem tijdens een nachtelijke joyride door een in bloesem staande boomgaard plots zien opduiken voor je bumper vanachter een perelaar, graag het remmen voor zou laten. Het was tijdens zo’n tussenkomst van Roxy dat de voorlopig herkenbaarste lachstuip te noteren viel: het middenrif niet langer de baas kunnen was in ‘Het Peulengaleis’ nooit een afdoende reden om ‘cut’ te roepen, dus is het maar vanzelfsprekend dat zulke fragmenten ook de samenvatting halen.

Afronden gebeurt net als vroeger - tìjden dat het waren - doorgaans met Jos Bosmans, de in grijstinten vormgegeven televisiefiguur ons toegestraald vanuit een tijdperk waarin BV’s nog gewoon ‘vedetten’ werden genoemd. Als hoeder van een avondvullende variétéshow die om misverstanden te vermijden ook zijn naam draagt, duldt hij naast zijn in zwijgen gehulde meesterknecht Eugène Flagey aan het orgel en de enigmatische Irène ook met enige regelmaat gasten naast zich. Toch loopt hij nooit het gevaar dat de boel plotsklaps ontspoort in een talkshow, aangezien hij die praatgasten louter de schermtijd gunt die ze volgens hem verdienen: meestal worden ze dan ook na enkele lettergrepen weer naar de coulissen verwezen, waar ze, zo valt te vermoeden, ritueel doodgeknuppeld worden door de applausmeester. Naast een kunstschilder die volgens Bosmans Jos leed aan een psypsioakoestische aandoening, zag ik ‘m laatst ook een aspirerend zangeres aan een diepte-interview onderwerpen. ‘Hoe is het met uw carrière?’ ‘Bedankt Jos, de kanarie heeft tien jongskes.’ ‘En met uw volière?’ ‘Bedankt Jos, het buitenland lonkt.’ Elk verzet was nutteloos.

Het Peulengaleis. Jà.