Het plezier schuilt erin om uzelf over te leveren aan de verbeeldingskracht van Alex van Warmerdam, en om u vanaf de eerste seconde te laten méédrijven op de golven die hij op u afstuurt in ‘Nr. 10'

Van Alex van Warmerdam, met Tom Dewispelaere, Hans Kesting, Gene Bervoets en Pierre Bokma

Een 10, een kus van de juf en een bank vooruit.

‘Films zijn niet gemaakt om te worden uitgelegd, maar om te worden bekéken!’ zo spraken onze huisgenoten Iejoor en Teigetje vanmorgen in koor. Wijze woorden, die niet alleen van toepassing zijn op de mysteries van David Lynch (‘Mulholland Drive’, ‘Lost Highway’) of David Robert Mitchell (‘Under the Silver Lake’), maar ook op de tiende langspeelfilm (‘Nr. 9' zou dan ook een ongelukkige titel zijn geweest) van Alex van Warmerdam: ofschoon we zitten te popelen om u álles te vertellen, zou het een pretbedervende misdaad zijn om té veel te onthullen. Het plezier schuilt er net in om uzelf over te leveren aan de verbeeldingskracht van de cineast, en om u vanaf de eerste seconde te laten méédrijven op de golven die hij op u afstuurt. ‘Nr. 10' gaat trouwens – dat treft! – van start met een door geheimzinnige klanken ondersteund beeld van schuimkoppen die zich in volle zee in betoverende slow motion op elkaar storten. Nuchter bekeken ziet u alleen maar enkele zeegolven op het scherm, en toch roept Van Warmerdam met dat ene tableau meteen een gevoel op van dreiging en mysterie – ah, de kracht van de cinema!

Vervolgens laat de regisseur ons kennismaken met enkele artiesten die samen een theaterstuk repeteren: de acteur Marius (Pierre Bokma), die altijd weer zijn tekst vergeet; zijn collega Günter (Tom Dewispelaere); de regisseur Karl (Hans Kesting), wiens geliefde Isabel (Anniek Pheifer) een geheime affaire heeft met Günter. In de amoureuze intrige die zich in de eerste helft ontspint, herkennen we de stempels van Van Warmerdam: de uitgebeende dialogen, de kurkdroge vertolkingen, en bovenal de absurde humor, die naar een hilarisch hoogtepunt gaat wanneer Marius op de bühne een bizarre deurenkomedie opvoert. Het lijkt wel alsof je naar een best-off van Van Warmerdam zit te kijken, maar intussen voel je op de rand van je bewustzijn dat er iets anders broeit. Zoals het mysterie in ‘Lost Highway’ werd ingeluid door het beroemde zinnetje ‘Dick Laurent is dead’, zo begint het in ‘Nr. 10' unheimlich te rommelen wanneer Günter op een brug staande wordt gehouden door een man die hem in een vreemde taal een woord toefluistert. En er gebeuren nog meer geheimnisvolle dingen: wie is die goedgeklede heer (Gene Bervoets) die Günter gadeslaat? Wat is de rol van die Duitse katholieke monseigneur met de overdreven eetlust? Allemaal voortekenen dat het verhaal nog niet al z’n geheimen heeft prijsgegeven, die ons laten voorvoelen dat er iets groters op til is en dat die amoureuze intrige eigenlijk alleen maar het topje van de ijsberg is.

In de tweede helft laat Van Warmerdam u niet veel keuzemogelijkheden: óf u haakt af, óf u duikt méé het diepe in. Na het slotbeeld, dat ons compleet van onze sokken blies, kunt u alleen maar verwonderd terugblikken op de merkwaardige reis die de cineast u van híer (het openingsbeeld van de volle zee) tot dáár (het schitterende eindshot) heeft laten maken. Tarantino zegt altijd dat hij na zijn tiende gaat stoppen. Hopelijk doet Van Warmerdam nog lang verder.

Vanaf 9 maart in de bioscoop.