Het prestigieuze ‘Extrapolations’ is effectief een wake up call, alleen spijtig dat die niet in een betere serie zit ingebed

AppleTV hoefde niet eens een reclamecampagne op poten te zetten voor ‘Extrapolations’, een prestigieuze dramareeks die laat zien hoe de klimaatverandering in de volgende decennia op ons leven in zal grijpen. In de week nadat de eerste drie afleveringen op de streamingdienst verschenen, publiceerden de Verenigde Naties immers een nieuw alarmerend rapport over de opwarming van de aarde, die catastrofaal dreigt te worden als we niet snel en daadkrachtig ingrijpen, en hield men in New York een conferentie over het tekort aan drinkbaar water in de nabije toekomst. Zeggen dat ‘Extrapolations’ aansluit bij de tijdgeest is dus als zeggen dat Bart De Wever geen fan is van de wokebeweging.

Bij de start van ‘Extrapolations’ vindt er ook een grote conferentie plaats, maar dan in 2037 en in Tel Aviv, waar diplomaten en wetenschappers van over de hele wereld samen zijn gekomen. Op de agenda: een plan bedenken om te voorkomen dat de temperatuur op aarde in de volgende decennia met meer dan twee graden Celsius stijgt, want zoals de demonstranten buiten scanderen: ‘If we go to two, it’s the end of me and you’. De gevolgen van de opwarming zijn op dat moment al volop zichtbaar: de planeet staat letterlijk in brand, met bossen die over de hele wereld in vlammen opgaan, en aan de polen verdwijnen de laatste restjes ijs. Een gewiekste zakenman ziet ondertussen in de smeltende poolkappen vooral mogelijkheden om een casino aan de Noordpool te bouwen en toeristen te lokken. Als iemand hem vraagt of hij zich geen zorgen maakt over de toekomst, antwoordt hij koeltjes: ‘Als tegen het einde van de eeuw alles naar de haaien is, zullen wij toch liggen lachen in onze gouden doodskisten’.

In acht afleveringen die in totaal ruim drie decennia beslaan probeert ‘Extrapolations’ ook te tonen hoe de wereld in elkaar stuikt in de 21e eeuw. Na afloop van de eerste aflevering springen we vooruit in de tijd richting 2046, bij de vierde aflevering - die vrijdag online is gekomen - zitten we al in 2059 en over enkele weken sluit de serie af in 2070. Het doet wat denken aan ‘Years and Years’, de geprezen Britse dramaserie waarin de leden van een gewone familie uit Manchester vijftien jaar lang wordt gevolgd terwijl ze zich proberen aan te passen aan een wereld in verandering. Maar met één groot verschil: in ‘Years and Years’ kwamen zes afleveringen lang dezelfde personages terug, ‘Extrapolations’ vertelt in bijna elke aflevering een ander verhaal. Sommige personages - zoals de door Kit Harington gespeelde technologiegoeroe Nick Bilton - duiken wel af en toe op maar een echte rode draad is er niet, behalve dan de stijgende temperatuur en het gebrek aan daadkracht bij de politici.

‘Extrapolations’ is van de hand van Scott Z. Burns, die eerder het scenario schreef van het beklemmende en visionaire ‘Contagion’ uit 2011, over hoe een onbekend virus de wereld in zijn greep krijgt. Zo meeslepend als die - tijdens de eerste lockdown weer druk bekeken - film wordt het hier helaas nooit. Daarvoor zijn de afleveringen te wisselvallig: de openingsaflevering is dankzij het concept intrigerend, maar in de tweede, waarin Meryl Streep de laatste walvis op aarde speelt (het is minder belachelijk dan het klinkt) sijpelt de opgebouwde spanning weer weg. De vierde aflevering is de beste tot nog toe: een soort politieke thriller over hoe een voorstander van ‘geo-engineering’ - de optie om zelf in te grijpen in het klimaat voor het helemaal uit de hand loopt - beslist om de twijfelaars voor een voldongen feit te zetten. ‘Extrapolations’ wordt ook geplaagd door houterige dialogen en een gebrek aan subtiliteit. Het beste voorbeeld is de manier waarop in de eerste aflevering de gewetenloze ondernemer Junior (Matthew Rhys) aan zijn einde komt: hij ziet tussen het smeltende ijs een babyzeeleeuw zwemmen, doet alsof hij die wil neerschieten en wordt daarop aangevallen en vermoord door de moeder. In plaats van een gouden kist krijgt hij een graf in het water dat hij te gelde wou maken: de symboliek ligt er vingerdik op.

Maar zelfs al zijn het verhaal en de personages nooit echt beklijvend, het beeld in de reeks van hoe de opwarming onze wereld zal veranderen - allemaal op basis van voorspellingen door experts - blijft aan je ribben hangen. Vooral de vele futuristische details maken, nog meer dan de grote bosbranden en smeltende poolkappen, indruk. De wekkerradio die ‘s ochtends aangeeft hoe lang je buiten mag lopen in de door rook vervuilde lucht. De verkeersberichten waarin niet meer wordt gezegd waar er files staan maar welke delen van de stad afgesloten zijn door overstromingen. Het feit dat er over enkele decennia wellicht zoiets bestaat als ‘summer heart’: een aandoening bij kinderen waarbij het hart steeds zwakker wordt omdat het door de hitte te hard moet werken. In die zin is ‘Extrapolations’ effectief de ‘wake up call’ die de makers voor ogen hadden; het is alleen spijtig dat die niet in een betere serie zit ingebed.