Het scenario van ‘GR5’ had de fijnzinnigheid van een toetsenist met ovenwanten

Waar was ik ook alweer? ‘GR5’, zo meende ik na de eerste aflevering, zag er beeldig uit, maar vertoonde onmiskenbaar een zekere houterigheid, vermoedelijk wijzend op een schrijversploeg die gebaat was geweest met een tijdige ontdekking van de backspace. Ik hoopte toen nog tot de orde geroepen te worden door de volgende afleveringen, maar met de hele wandeling achter de rug, een voettocht van Echternach in acht bedrijven, had de eindconclusie nog verbazingwekkend veel weg van een eerste indruk: ‘GR5’ was bovenal een fraai ogend rommeltje.

Niet dat de dienstdoende scenaristen het zonder ideeën hadden moeten stellen, want twee afleveringen voor het einde had ik net m’n bekomst al van het zoveelste problematiekje van de week, met de regelmaat van de klok ingezet als het verhaal zonder pep zat, maar vooral dienend om de vlakke personages makkelijk van diepgang te voorzien. Overspel, hersentrauma’s, kinderen wier ouders niet hun ouders waren, tot seksueel misbruik toe. Met de eindmeet in zicht begon één personage zelfs verwoed hersenvocht te lekken: het punt waarop de scenaristen ongetwijfeld de autobiografische toer opgingen.

De bizarste ingreep kwam evenwel in de vorm van een eskader gewapende Syriëstrijders, die om onduidelijke redenen wraak hadden gezworen op reisgenoot Asim, zelf gewezen Syriëganger. De dreiging was vrij kortstondig, want de booswichten werden na hun aantreden alweer omvergeknald door een toevallige voorbijganger. Deradicalisering, heet dat. Op de beloofde psychologische thrillerreeks, het kluitje waarmee Eén je het riet in had gestuurd, hoopte je toen al lang niet meer. Maak me gerust uit voor agogenlul, maar ik verkeerde in de waan dat er bij het besluit om een baard te kweken en naar het Midden- Oosten te verkassen met een kalasjnikov in je handbagage, ook innerlijk strijdgewoel, vervreemding, en een algeheel misprijzen jegens de maatschappij kwam kijken. In ‘GR5’ had ik echter, alles welbeschouwd, het raden naar enige dieperliggende beslommeringen. Dat je aan Syriëstrijden blijkbaar een moeilijk te onderdrukken neiging overhoudt om honden en ander kleinvee te onthoofden, dat bleek dan weer wel. Scenarioschrijvers die zich beroepshalve willen bedienen van controverse, kunnen maar beter niet de fijnzinnigheid vertonen van een toetsenist met ovenwanten, denk ik.

Asim had het trouwens niet onder de markt, want net voor het einde viel hij stomweg nog van een berg – de hoofdpersonages gingen mettertijd ook letterlijk aan het wankelen. Los van mijn hoongelach leek het bedoeld als dramatisch hoogtepunt, maar het sterfgeval liet zich na enkele scènes alweer wegcijferen: een vreemd maar wederkerend fenomeen in ‘GR5’, want hoewel elke plotwending erop gebrand leek de vorige te overtreffen in absurditeit, een wedloop waarbij niemand won, bleven de personages veeleer onbewogen op de lange duur. Murw wellicht. Of misschien begrepen ze onderhand ook niet meer waarom ze nu precies de Alpen over moesten met Lucas Van den Eynde, ook al geen prestatie neerzettend die je later nog van hem wilt herinneren. Na de laatste aflevering van ‘GR5’ had ik het gevoel drie verschillende fictiereeksen gezien te hebben, waarvan geen enkele zonder slag of stoot het scherm hoorde te halen.