Het tweede seizoen van ‘Ragnarok’ is even slordig uitgewerkt als de boekhouding van Sihame El Kaouakibi

Thor vindt zijn hamer niet terug, eeuwenoude demonen zitten hem op de hielen, en de Avengers vallen nergens te bespeuren. De Scandinavische superheldenreeks ‘Ragnarok’ op Netflix heeft dan ook niets met Marvel en alles met tieners te maken, en de Noordse goden zijn gereïncarneerd in de lijven van humeurige pubers, in een afgelegen dorp in Noorwegen. Jammer genoeg is het tweede seizoen al even wispelturig als zijn hoofdpersonages.

Waar waren we gebleven? Een sneeuwploeg reed in het eerste seizoen Magne aan, maar daar hield hij geen schrammetje aan over, waarop de knul – niet het scherpste mes in de lade – zich toch wat vragen begon te stellen: ‘Is het normaal dat ik een boom met één vuistslag kan vellen? En kan niet iedereen een hamer enkele kilometers ver gooien?’ Vooraleer hij ‘Thor’ goed en wel kon googelen, raakte hij verzeild in een gevecht op leven en dood met een indrukwekkend exemplaar van de reuzen, de aartsrivalen van de Noorse goden. Het eerste seizoen eindigde met Magne die de bliksem opriep, wat de strijd beslechtte.

Adam Price, ook bedenker van de ijzersterke politieke serie ‘Borgen’, heeft in ‘Ragnarok’ een origineel idee te pakken: wat als de eindstrijd tussen reuzen en goden uit de Noordse mythologie zich in het heden zou herhalen? De uitwerking is echter zo slordig als de boekhouding van Sihame El Kaouakibi. ‘Ragnarok’ lijkt met elke aflevering meer in een alternatief universum plaats te vinden, waar oorzaak niet per se leidt tot gevolg en niemand doet wat hij of zij zich twee minuten geleden luidop heeft voorgenomen. Hoofdpersonage Gry verlaat zelfs ineens, middenin het seizoen en geheel uit het niets, het dorp om nooit meer terug te keren. Toegegeven: al haar scènes waren slaapverwekkend maar ze had tenminste haar al even vervelende lief Fjor, een slapjanus van een reus, mogen meenemen.

De personages dienen het plot, ongeacht of dat indruist met de wetten van de logica. De reuzen wéten bijvoorbeeld dat Magne praktisch onverslaanbaar zal zijn als hij zijn hamer heeft gevonden, maar ze slaan toch niet toe. ‘We wachten tot de nieuwe maan,’ zegt de pater familias zonder verdere verduidelijking. Komt dat even goed uit voor de schrijvers. En toch, ondanks al zijn tekortkomingen, laten de zes nieuwe afleveringen van ‘Ragnarok’ zich verbazend gemakkelijk bekijken en de reeks is bij momenten heerlijk van de pot gerukt. Praktisch elke inwoner van het dorp blijkt in dit tweede seizoen een opperwezen. De oude kassierster van de Spar is een heks, de platvloerse garagist is een oorlogsgod, de bejaarde man met ooglap is de alwetende Odin en de rusthuiswerker met dwerggroei is niets minder dan een – ahum – dark elf. Ondertussen bevalt Laurits, de broer van Magne en dus de reïncarnatie van Loki, van een lintworm die hij vervolgens houdt als huisdier. Niet dat hun moeder zich daar veel vragen bij stelt – Magne heeft z’n intelligentie van íémand geërfd.

Leutig, maar Marvel kan met gerust hart hun nieuwe reeks ‘Loki’ op Disney+ uitrollen: hun monopolie op de Noorse mythologie komt vooralsnog niet in het gedrang.