Het uitstekende ‘The Mitchells vs. the Machines’ op Netflix barst uiteen van pure fun

Met de tekenfilms van het in 2002 opgerichte Sony Pictures Animation was het lange tijd gesteld zoals met de schoorsteenpijpen van een kolencentrale: behalve occasionele meevallers als ‘Hotel Transyvania’ zag men vooral een hoge uitstoot van mottigheid (denk aan ‘Open Season’, ‘The Smurfs’, ‘Smurfs: The Lost Village’, ‘Peter Rabbit’ en die ellendige ‘Angry Birds’).

De laatste jaren lijkt de studio onder de impuls van de producenten Christopher Miller en Phil Lord, die al in 2014 met ‘The Lego Movie’ lieten zien dat ze met een onnavolgbare kronkel in hun hoofd rondlopen, evenwel een nieuwe energieke en creatieve punch te hebben gevonden: anderhalf jaar geleden brachten ze het superheldengenre met ‘Spider-Man: Into The Spider-Verse’ een fantastische stroomstoot toe en nu hebben ze met ‘The Mitchells vs. the Machines’, waaraan niet toevallig werd meegeschreven door de uit het scenaristenteam van ‘Disenchantment’ weggeplukte Jeff Rowe, opnieuw een regelrechte, met schitterende vondsten volgestouwde, uit prachtige designs opgetrokken en van pure fun uiteenbarstende animatiefilm op Netflix uitgebracht.

De gekte van het verhaal in één zin samengevat: tijdens een wereldwijde robot-apocalyps gaan de Mitchells, de laatste vier overgebleven vrije mensen die samen het meest dysfunctionele gezin vormen sinds de Tenenbaums, in de clinch met een boosaardig meesterbrein (fulminerend met de oer-Britse tongval van Olivia Colman!) dat de mensheid voorgoed naar de oneindigheid van de zwarte ruimte wil lanceren (‘Klinkt goed,’ reageert een dame nadat haar werd verzekerd dat ze opweg naar haar dood gebruik zal kunnen maken van wifi). En één van de belangrijkste troeven van ‘The Mitchells vs. the Machines’ is dat die vier gekke Mitchells prachtig werden getypeerd: dochter Katie, dromend van een carrière als filmregisseuse, steekt aldoor video’s in elkaar met titels als ‘Fear and Loathing in Central Michigan’ en ‘Pugs in Space’; zoontje Aaron heeft een wel héél grote obsessie met dino’s; papa Rick gelooft meer in de almacht van de Nummer 3-Robertson-schroevendraaier dan in de talenten van zijn dochter; en mama Linda tenslotte staat zich tijdens de eerste aanval van de robots mijmerend af te vragen: ‘Hm, wat zou een functionerend gezin in zo’n situatie doen?’

Het enige nadeel aan de steeds uitzinniger wordende strijd tussen de Mitchells en de machines (die donders goed lijken op die battle droids uit ‘The Phantom Menace’) is dat er zó gigantisch veel grappen in de beeldkaders zitten verwerkt – het is wel duidelijk dat de scenaristen en de tekenaars de toestemming hadden om eens heerlijk loos te gaan - dat men tijdens het gieren en brullen af en toe létterlijk op de pauzeknop moet drukken om het allemaal te bevatten. In één van de meest hilarische gags schakelt het meesterbrein de wifi wereldwijd uit, onmiddellijk gevolgd door beelden van dolle paniek onder de mensen: iemand ligt snikkend op de vloer met z’n laptop als een dode baby in z’n armen; een op straat ronddolende influencer vraagt verweesd of iemand een foto kan nemen van haar eten; en twee halfnaakte mannen roepen uit dat de wifi alleen kan terugkomen indien er een menselijk offer wordt gebracht aan de router (in een tijd waarin het irrationele geloof in de krankzinnigste theorieën weer toeneemt, vonden we die laatste grap niet eens zo vergezocht). Maar het was pas toen we het beeld even bevroren, iets wat in een bioscoopzaal uiteraard niet tot de mogelijkheden behoort maar op Netflix gelukkig wél, dat we diep in de achtergrond nog méér geniale visuele kolder bemerkten – check maar.

Er wordt in ‘The Mitchells vs. the Machines’ vrolijk de draak gestoken met de aan hun schermen vastplakkende Instagrammers, Facebookers en Tiktokkers die er totaal geen problemen mee hebben dat de grote techbedrijven hen in hun macht hebben (papa Rick: ‘Kunnen we eens 10 seconden onbelemmerd oogcontact hebben?’), maar het mooie is dat de vader in de loop van het verhaal leert dat die moderne technologieën ook hun gave kanten hebben, waardoor hij opnieuw naar zijn dochter, van wie hij totaal was vervreemd, begint toe te groeien. Er hangt een algeheel gevoel van voortdenderende waanzin over de film (de Furby’s!), maar in de kern van al die lachkramp verwekkende gekheid klopt dus wel degelijk een mooi emotioneel hart: kunt u geloven dat wij er op het eind zelfs eentje moesten wegpinken? Zoals die grote Furby zou zeggen: ‘Behold! Een toppertje!’