Het voelt alsof we tijdens ‘De Cooke en Verhulst Show’ meermaals ons bewustzijn zijn verloren

De dood van de talkshow als televisioneel gegeven werd ons al uitentreuren beloofd, en nog altijd is het er niet van gekomen. Ik kan dat met zekerheid zeggen, want ik heb de eerste week van ‘De Cooke & Verhulst Show’ met eigen ogen gezien, en mijn kop eraf als dat geen talkshow is, met inbegrip van alle onhebbelijkheden eigen aan het genre en een resem nieuwe, geheel eigen aan de naamgevers. ‘Dames en heren, het is maandag 19 april!’, begon die week bijvoorbeeld: een ijzeren wetmatigheid schrijft voor dat een beetje praatprogramma je bij aanvang altijd eerst herinnert aan de datum, opdat je niet plots halfweg iets zou uitkreten als ‘Verrek, ik dacht dat het gìsteren was!’ en terstond de benen neemt omdat je beloofd had je moeder af te halen aan het station.

‘De Cooke & Verhulst Show’ verschilt met ‘Gert Late Night’ in het niet onbelangrijke detail dat het zich volledig aan wal ontplooit. De gevolgen van dat aanmeren zijn dat eventuele praktische bezwaren die gelden voor een programma dat in elkaar gebokst wordt aan boord van een luxejacht, hoe ruim bemeten ook, en die per ongeluk weleens enige zelfbeheersing tot gevolg hadden kunnen hebben, nu volledig achterwege blijven. Dat deel zou je gemakshalve ‘kwaliteitscontrole’ kunnen noemen, bedacht ik onbewogen toen ik op woensdag een man onder luid applaus en op aansporing van James Cooke een grasmaaier op z’n kin zag balanceren. De bonte avonden blijven maar vallen, maar nooit gaan ze eraan kapot.

Als schrijven schrappen is, wat is televisiemaken dan? Ik vraag het maar omdat de voortdurende en ongebreidelde ophoping van zulke ongein ertoe geleid heeft dat één aflevering van ‘De Cooke en Verhulst Show’ net geen anderhalf uur duurt. Beweren dat die tachtig minuten voorbijglijden zou een gewelddaad jegens de waarheid inhouden: getrouwer is het te stellen dat ‘De Cooke en Verhulst Show’ zich tot spitse televisie verhoudt als de Ever Given tot het Suezkanaal. Omdat er afdoende tijd voorradig is, werd er in elke aflevering tot dusver een behoorlijk eind weg gemeierd. Meieren is iets anders dan praten, laat staan dat er ooit een gesprék uit voortvloeit. Dinsdag, toen de gekende Verhulst-adept Kobe Ilsen aanschoof om ‘Blind gekocht’ aan te prijzen op dezelfde zender, daalde er een zodanig gemoedelijk ons-kent-ons-sfeertje neer dat ik me als kijkend publiek prompt overbodig voelde. Ik meen zelfs dat ik tijdens het daaropvolgende, oeverloze gezwets meermaals het bewustzijn ben verloren, ofschoon getuigen achteraf zwoeren dat ik aldoor de ogen open had. Ik herinner me alleszins dat ik tijdens het zwijmelen wanhopig klauwde naar enige houvast - noem het niveau, mocht je toevallig ouderwets aangelegd zijn.

Maandag werden we eerst voorgesteld aan de vier vaste tafelgasten die zich afwisselend beschikbaar stellen om iets terug te kaatsen naar James Cooke en Gert Verhulst, wanneer die niet in tandem een postume Gaston en Leo proberen te bewerkstelligen. Naast Marc-Marie Huijbrechts was ook Rani De Coninck daarvoor aangeschreven, voor redenen die me ook na haar doortocht niet duidelijk waren. Op donderdag was er Erik Van Looy: ingewijden weten dat hij, in die maanden dat ‘De slimste mens’ niet loopt, dan ook van decor naar decor trekt om te figureren in elk programma waarvan de bezetting nog zorgwekkende hiaten vertoont. Daarbij doorkruist hij altijd weer hetzelfde verkavelde Vlaamse landschap, onderwijl mogelijk een idee voor een film opdoend die hij nooit meer in Hollywood zal draaien, want dat heeft hij nu eenmaal aan zichzelf beloofd. Op maandag zetelde Jeroom zowaar aan de zijde van Verhulst. Een vreemde gewaarwording, want daardoor dreigde dit programma plots een stuk dichterbij te komen dan ik bereid was voor lief te nemen. Hoewel ik een gedegen militaire opleiding ontbeer, ken ik toch genoeg af van morsecode om met zekerheid te kunnen stellen dat Jeroom tijdens zijn passage geen noodkreten trachtte te knipperen met de oogleden. Ik veronderstel dan maar dat hij volledig uit vrije wil aanwezig was in ‘De Cooke en Verhulst Show’.

Zijn verschijnen maandag werd echter overschaduwd door dat van Maarten Boudry, vooruitgangsfilosoof, die als enige ten tonele kwam met een mondmasker - bij nader inzien bleken het er zelfs twéé te zijn. Er bestaat ongetwijfeld wetenschappelijk bewijs dat de gedegenheid van die ingreep boekstaaft, maar ik vond het niettemin onweerstaanbaar komisch dat Boudry tegelijk ter tafel kwam met een drankje in de hand. Ik had willen zien hoe hij van plan was daarvan te nippen - mijn verbeelding was op eigen houtje al iets begonnen met een trechter en een tuinslang - maar de filosoof was schijnbaar niet dorstig genoeg. Boudry’s optreden was bedoeld als terugkerend intermezzo, maar al na de eerste keer liet ‘s lands meest vooraanstaand scepticus optekenen verstek te geven voor alle volgende wegens het grote aantal ongemaskerden in het publiek. Anderen namen die gelegenheid vervolgens te baat om aan de kaak te stellen dat er klaarblijkelijk wel een vijftigtal publieksleden in een televisiestudio past, maar dat zulks voor culturele schuiloorden als theater- en concertzalen tot op heden nog altijd niet geldt. Ik zag in het euvel dan weer liever het onomstotelijke bewijs dat ‘De Cooke en Verhulst Show’ geen enkele uitstaans heeft met cultuur. Zelfs al staat er dan een muziekgroep in te suffen.

U hoeft me niet te geloven, vooral omdat ik in bepaalde kringen nu eenmaal te boek sta als een onverbeterlijk optimist, maar op donderdag meende ik voor het eerst perspectief op beterschap gezien te hebben. Al moest je nog altijd goed kijken, liefst voorbij de grappige internetfilmpjes die usance zijn waar inspiratie achterwege is gebleven, het zoveelste ongeoorloofde inzetten van Lotte Vanwezemael, en Willy Sommers. En dan zeggen dat ik een dag eerder nog een tikje onpasselijk was geworden. Ene Steffi Verbiest, een meisje van in de twintig, was toen de studio ingehaald om het over haar overgewicht te hebben, tevens het onderwerp van de filmpjes die ze op regelmatige basis aan het internet toevertrouwt. Toen Steffi tijdens haar interview - of hoe noem je het - liet doorschemeren dat een emotioneel trauma mede aan de grondslag lag van haar gestalte, hapte Verhulst zonder enige waarneembare schroom toe. ‘Wat was die traumatische ervaring?’ Misschien denkt hij wel dat hij ook écht een interviewer is sinds enkele politici met de gulp open zichzelf voorbij lulden op zijn jacht. ‘Ik ben verkracht geweest’, gaf het meisje toe, ten overstaan van Verhulst, Cooke, een vervallen Miss België en God weet om welke reden Rani De Coninck.

Even later deed James Cooke een duif na. Daarna kwam Chris Van Tongelen. Soms is bewusteloosheid te prefereren boven het alternatief.