Het was snel duidelijk in ‘Terzake’: uit die piemelmeting van Dedecker en Van Ranst zou niets goeds voortvloeien

‘Jean-Marie Dedecker is het beu.’ En: ‘Marc Van Ranst waarschuwt meteen.’ Het leek alsof Kathleen Cools alvast het jaaroverzicht aan het inlezen was – mogelijk is ze van het vooruitwerktype – maar het bleek gewoon het begin van ‘Terzake’. De studio was geventileerd, het interviewbureautje gedesinfecteerd, het veldbed van Van Ranst keurig buiten beeld gekeerd: alles klaar voor een bevlogen debat in de marge van covid-19, want dat heeft het virus graag.

Er moest Dedecker wat van het hart, als altijd in spekkig West-Vlaams, en dus had hij zich weer eens in de rokken van Don Quichot gehuld. De burgemeester van Middelkerke, navel van de Belgische kust, presenteerde zich als een boze krijger, een noeste verdediger van het volk die tijdens het spreken het ademen vergat, gul als hij was om zijn grote gelijk met de wereld te delen: het is niet hóreca, wel horéééca. En, o ja, tussendoor ging het over zijn plan om in Middelkerke al op 1 mei de terrassen te openen, in plaats van – zoals met een slag om de arm voorzien door de federale regering – een week later. Onderschat nooit mensen met grote dorst.

Daar kwam dus een potje kermisworstelen van met Marc Van Ranst. Want om het draaglijk te houden, had ik me een lichtelijk andere setting bij elkaar gefantaseerd: ik was op een dorpsfeest, en keek – een restje flauwe pils walsend in een bekertje – naar twee in een fluoroze worstelpak gesnoerde heren die elkaar met zo’n roeispaanachtige spatel van een sokkel probeerden te duwen. Naast me stonden wat supporters met chants voor Dedecker, even verderop zag ik dat de spionkop van Van Ranst T-shirts had laten maken, maar al bij al bleek ik tot de ruime meerderheid te behoren: het stuk van de bevolking dat apathisch neuspeuterend dit soort piemelmetingen probeert uit te zitten.

Want dat kregen we dus: snauwen en sneren, kattigheidjes over en weer, en een lichaamstaal die bij beiden diepe weerzin verraadde jegens de overkant – het soort weerzin dat je overvalt wanneer de koelkast een overschotje spinazie prijsgeeft uit het jaar 1 voor Corona. Nee, als straks aan de kust de terrassen opengaan is de kans eerder klein dat Dedecker en Van Ranst er samen van een Cara Pilsje – de nationale drank van Middelkerke, begreep ik – zullen slobberen.

Allicht is Kathleen Cools – iets minder van het Cara Pils-type, vermoed ik – corona ook hartsgrondig beu, en daarmee ook de filevorming aan predikers en prelaten in haar studio, ooit gebouwd met het oog op Het Maatschappelijk Debat. Als altijd bleef ze kundig en beheerst, al zat de fado wel in haar ogen. Ze kon het ook niet helpen: hier zou niets goeds van komen. Niet dat er geen pertinente kwesties aangesneden werden. De vraag van Dedecker waarom er niet luider en duidelijker wordt geroepen dat we, om de curve zuidwaarts te stuwen, veeleer naar buiten dan naar binnen moeten, bijvoorbeeld, was een goeie, net als de kwestie of virologen wel aan politiek moeten doen, en politici aan virologie. Maar: er volgde alleen beschonken, fundamenteel poëzieloos gekissebis.

Net toen ik voor de gezondheid van de betrokkenen begon te vrezen – op hun voorhoofd klopten aders als slangen met de hik, bloeddrukmeters riepen de noodtoestand uit, tandengeknars ratelde door de studio – werd het wat rustiger aan de tafel van Kathleen Cools, die volgens ingewijden gelukkig wel van het eerstehulptype is. Maar tot een echt gesprek – iets waar de kijker iets aan hééft, iets dat hem of haar wat verdieping of wie weet verlichting brengt – kwam het niet meer, en op de troost van een elegante, melodieus geformuleerde zin viel er al helemaal niet te hopen.

Om de avond toch nog iets van fleurigheid te geven, stelde ik me Jean-Marie Dedecker voor die zich na deze ‘Terzake’ in een warm bad liet zakken, en daar, gekalmeerd door etherische oliën en grondig scrubben, in een pittige dialoog met zijn badeendje Marie-Jeanne plots een allesomvattende wonderoplossing voor dat lullige virus bedacht. Zijn vreugdekreet galmde tot in Knokke-Heist en De Panne: ‘Horéééca!’

Bekijk het gesprek hieronder terug: