‘Hillary’ op NPO2: ‘Vier uur politiek, spannender dan ‘Game of Thrones’’

Eerst was ze de vrouw die bij haar man bleef nadat hij zijn presidentiële zaad op de jurk van een stagiaire had gedeponeerd en daarna werd ze de vrouw die de verkiezingen verloor van de poezenpakker die momenteel in het Witte Huis verblijft. Regisseuse Nanette Burstein doet in haar vierdelige documentaire over Hillary Clinton haar stinkende best om dat beeld van de Amerikaanse politica bij te stellen met een verhaal over moedig feminisme in een misogyne wereld, maar ze geeft haar onderwerp net iets te weinig journalistiek weerwerk om van ‘Hillary’ meer te maken dan een indringend portret.

Als indringend portret is de vier uur durende documentaire evenwel meer dan geslaagd. Burstein beschikte over een schat aan beeldmateriaal uit de coulissen van Clintons verkiezingscampagne en kon uitgebreid spreken met prominente medewerkers, politieke verslaggevers en partijstrategen. Clintons voormalige werkgever Barack Obama doet zijn Democratische duit in het zakje en echtgenoot Bill mag het een en ander nog eens komen uitleggen. Het spreekt voor Burstein dat ze toegang kreeg tot twee voormalige presidenten van de Verenigde Staten en hen toch resoluut tot een bijrol veroordeelde. De documentaire heet ‘Hillary’ en het is háár verhaal dat hier verteld wordt. De grootste troef, én de grootste zwakte, is dat Hillary het grotendeels zelf vertelt.

De kern van Bursteins meesterlijk gemonteerde inkijk in het persoonlijke en politieke leven van de belangrijkste vrouw in de Amerikaanse politiek van de afgelopen jaren zijn de interviews met de vrouw zelf. Die is verrassend openhartig over onvermijdelijke onderwerpen als haar voormalige tegenstander Bernie Sanders (‘Nobody likes him’), de ontrouw van haar man (‘I was just so personally hurt’) en over de kleinere kantjes van haar persoonlijkheid die door de media steeds gretig werden uitvergroot. Anderzijds wordt ze nooit echt uitgedaagd over onderwerpen als campagnedonaties van Harvey Weinstein of de tijd waarin ze nog close genoeg was met The Donald om uitgenodigd te worden op zijn trouwfeest. En wanneer de voormalige presidentskandidate haar verkiezingsverlies probeert uit te leggen als een belangrijke stap voor de generaties vrouwen die na haar komen, claimt ze verkiezingssuccessen van mensen als Alexandria Ocasio-Cortez, hoewel die niet bepaald haar verdienste zijn. Het zijn momenten waarop een kritische ingreep van de documentairemakers de geloofwaardigheid van het eindproduct hadden kunnen vergroten.

Dat eindproduct mag er hoe dan ook wezen. ‘Hillary’ mag dan uitdrukkelijk Clintons versie van de feiten weergeven, die feiten blijven indrukwekkend. Het levensverhaal van een vrouw die al haar hele carrière lang van de ene kant moet horen dat ze te radicaal feministisch is, terwijl de andere kant luidkeels roept dat ze zich te conformistisch gedraagt, is fascinerend genoeg, en Burstein beschikt over het talent om dat verhaal in een vorm te gieten die vier uur praten over politiek spannender maakt dan een seizoennetje ‘Game of Thrones’.