Hoe Fien Germijns een kandidaat complimenteerde in ‘Switch’, dat zou Adriaan Van den Hoof toch anders hebben gedaan

Uit gemakzucht, want het is toch zomer zeker, haal ik even mezelf aan uit mijn vorige doorlichting van ‘Switch’: ‘Ik krijg de indruk dat dit programma meer dan ooit een vrij podium is waarop Adriaan Van den Hoof ongehinderd uiting mag geven aan wat er ook in hem moge opwellen.’

Nu, intussen zijn we er wel achter dat Van den Hoof dan toch niet helemaal ongehinderd is gebleven bij het veruitwendigen van zijn diverse opwellingen - dat heet vooruitgang - en dus was het maandag Fien Germijns die ons in zijn plaats onthaalde in le nouveau ‘Switch’, dat niettemin erg bekend aanvoelde als zomers staaltje vrijblijvendheid dat te mijnent altijd meer weg heeft van een verplichting. Zoals de plaatsaanwijzer zei: ieder z’n vak.

Laten we eerst en vooral even wel wezen - want het is tenslotte toch zomer zeker: als er een programma bestond dat misschien wel enigermate gebaat was met een soort bijstelling van de ingrediëntenlijst, dan wel ‘Switch’. Het komt me voor dat de rustige vastheid die er sinds jaar en dag in werd aangehouden, erg op prijs gesteld werd bij de heersende krachten van de openbare omroep, anders kom je er volgens mij niet zolang mee weg, maar aan deze kant van de breedbeeld gezeten voelde het aantreden van Germijns toch aan als een welkome verfrissing. ‘Ik vind u heel tof, en dat blauw staat u prachtig’, fêteerde Germijns ene Marnix, een kandidaat van het zachtmoedige type. Zou het natrappen zijn mocht ik vermoeden dat zo’n compliment bij haar voorganger niet geheel vrij zou zijn van de gebeurlijke monkel?

Zelf maakte Germijns tot nog toe niet te veel woorden vuil aan haar debuut in ‘Switch’, wat bijdroeg aan de evidentie van haar intrede. Ik weet niet of Germijns’ rimpelloze eerste werkweek nu iets zegt over de lage instapkosten die verbonden zijn aan het ook op andere vlakken drempelloze format van ‘Switch’, dat er tenslotte op jaarlijkse basis in slaagt een hele zomer te vullen met een meubelloze stoelendans, maar nog liever zie ik in die naadloze machtsoverdracht een vermoeden van haar veelzijdigheid. Als me bijvoorbeeld al iets bijblijft van ‘De dag van vandaag’, want het zit me ook niet altijd mee, dan wel de tussenkomsten die Germijns bij nachte per direct in de uitzending bracht, telkens vanuit een andere woonkamer. Ik kan me indenken dat een spelprogramma als ‘Switch’ hoeden een eitje wordt eens je je met verve staande hebt gehouden tegen zulke verscheidenheid aan nachtkledij.

Aan ‘Switch’ zelf, ik bedoel dan het spelletje waarrond alles draait, is verder niet getornd. Je speelt het bij voorkeur nog altijd tussen het ginnegappen door. Achteloos bijna. Als kandidaat kun je er nog altijd, en zonder al te verstrekkende gevolgen, de sollicitatieprocedure openen naar een lief. En als je je er tijdens de kennismakingsronde out als drukker, zoals bovenvermelde Marnix, loop je, ongeacht welke presentator op dat moment ook dienst staat te kloppen, nog altijd kans om de vraag te krijgen ‘En heb je het druk momenteel?’ Ik vrees dan ook dat ikzelf ‘Switch’ al ettelijke zomers ontgroeid ben, maar dat is niets nieuws. Ik vermoed echter dra hetzelfde te kunnen zeggen van Fien Germijns. Dat ik iets van jolige vooruitzichten overhoud aan ‘Switch’, dat is wél nieuw.