Hoe goed ‘Chloe’ ook is als thriller, de reeks werkt nóg beter als een blik in de verstoorde psyche van een jonge vrouw

De psychologische thriller over een vrouw die een mysterieus sterfgeval probeert te onderzoeken is als genre ondertussen zo uitgewoond dat zelfs een parodie als ‘The Woman in the House Across the Street from the Girl in the Window’ snel aanvoelde als een ongeïnspireerde poging om alle clichés op een rij te zetten. Dus wat een verademing vormt een reeks als ‘Chloe’ dan, een psychologische thriller die origineel en fris blijft en even elegant en vlot langs alle valkuilen manoeuvreert als Wout Van Aert langs een uitwijkende volgwagen.

Het hoofdpersonage van deze zesdelige miniserie - een coproductie van Prime Video en de BBC - heet niet Chloe, zoals je op basis van de titel zou verwachten, maar Becky Green en is een diep ongelukkige en bleke jongedame die een armoedige flat deelt met haar dementerende moeder. Als ze ‘s avonds thuiskomt van haar afstompende job scrolt ze urenlang door Instagram en andere sociale media, waarbij ze een aan een obsessie grenzende voorkeur heeft voor het account van Chloe Fairbourne, een bloedmooie jeugdvriendin met wie het contact is verwaterd en die nu een ogenschijnlijk perfect leven leidt. Maar dan pleegt Chloe zelfmoord, nadat ze ter afscheid een bekende songtekst van The Smiths heeft gepost én nadat ze in het holst van de nacht tot twee keer toe vruchteloos Becky heeft proberen te bellen. Was dat een vergissing? Of probeerde ze hulp te zoeken bij een oude bekende?

Om uit te vissen waarom Chloe haar leven heeft beëindigd, vindt Becky zichzelf opnieuw uit als Sasha, een hippe PR-dame die net terug is uit Tokio, en wint ze het vertrouwen van Livia, de beste vriendin van de overledene. Hoe meer ze infiltreert in de kring van mooie en succesvolle mensen rond Chloe, hoe meer ze natuurlijk ontdekt dat het beeld dat haar vroegere vriendin via sociale media naar buiten bracht niet overeenkwam met de werkelijkheid, en dat er in het groepje grote problemen en geheimen waren. De spanning die daaruit voortspruit, wordt zes afleveringen lang tot in de perfectie opgebouwd en steunt op twee pijlers: enerzijds de vraag of Becky ontmaskerd zal worden naarmate ze dieper in het bestaan van Chloe binnendringt en ze het steeds moeilijker krijgt om al haar leugens te verhullen, anderzijds de onthulling wat er precies geleid heeft tot Chloe’s wanhoopsdaad en of er werkelijk meer aan de hand was dan alle nabestaanden laten uitschijnen.

Maar hoe goed ‘Chloe’ ook is als thriller, de reeks werkt nog beter als een blik in de verstoorde psyche van de jonge vrouw die centraal staat, een van de meest intrigerende hoofdpersonages die we sinds lang hebben gezien. Becky (een ontstellend sterke Erin Doherty, ook te zien in ‘The Crown’ als Princess Anne) is geen ijskoude oplichtster à la Anna Sorokin uit ‘Inventing Anna’ maar een door haar traumatische verleden erg beschadigde vrouw. Ook voor de dood van Chloe deed ze zich al vaak voor als iemand anders om haar gevoel van onbeduidendheid weg te masseren en haar transformatie tot Sasha is even goed een poging om het leven waar ze van op afstand zo naar verlangde zelf te kunnen leiden als een zoektocht naar het lot van haar vroegere vriendin. Die ambiguïteit blijft de hele reeks door overeind en zorgt ervoor dat ‘Chloe’ nooit voorspelbaar of eenduidig wordt, en dus ver uitsteekt boven het gros van de andere series in het genre.